27 December 2007

Στιγμές . . .

Επειδή αρκετά γκρίνιαξα με το ταξίδι μου στο Helsinki, λέω να σας αποζημιώσω λίγο με κάποιες από τις "στιγμές" που κατάφερα να κρατήσω . . .
Κάποιες είναι λίγο κουνημένες, εμένα όμως έστω και έτσι μου αρέσουν.

Να μπορούσα στα σύννεφα να είχα εγώ βενζινάδικο . . .
Κάτι από άρχοντα (των δαχτυλιδιών βέβαια)
Άντε να πας στη δουλειά ...
Tallin χωρίς σχόλια

26 December 2007

Ταξίδι στο Helsinki vol. 3

Η πτήση πηγαίνει καλά! Τα παιδιά ο Γ και ο Λ δεν μπορώ να πω μου συμπαραστέκονται με τον καλύτερο τρόπο γιατί έχουν καταλάβει περί τίνος πρόκειτε. Φτάνουμε Βουδαπέστη με πολύ μα πάρα πολύ ομίχλη. Εκεί θα πρέπει να περιμένουμε 2 ώρες μέχρι να πετάξουμε για Helsinki. Πίνουμε ένα καφέ και η ώρα περνάει σχετικά γρήγορα με πολύ κουβέντα για το τι θα ψωνίσουμε στην επιστροφή από τα duty free!!!! Μας βάζουν ωράια και καλά στο αεροπλάνο και δεν προλαβαίνουμε να δέσουμε τις ζώνες μας και μας βγάζουν πάλι με δικαιολογία "technical problems". Μας πηγαίνουν πάλι πίσω με το λεωφορείο και η δικιά μου η καρδιά έχει πάει από τη Βουδαπέστη στην Κούλουρη και πίσω. Κυρία όμως δεν λέω τίποτα. Τελικά μετά από 2 ώρες καθυστέρηση μπαίνουμε στο αεροπλάνο για τον τελικό μας προορισμό. Ποτέ δεν μάθαμε γιατί μας έβγαλαν από το αεροπλάνο και μετά μας έβαλαν σε ενα άλλο! Έτσι απλά για την ιστορία την ίδια ώρα που φεύγαμε εμέις για Helsinki έφευγαν άλλες 2 πτήσεις για Helsinki οι οποίες είχαν και αυτές καθυστέρηση. Κανονικά θα έπρεπε να φτάσουμε Helsinki στις 22:10 αλλά με την καθυστέρηση στη Βουδαπέστη φτάσαμε 11:50 (και πολυ γρήγορα μάλιστα σε 1 ώρα και 50 λεπτά αντί για 2 ώρες και 30 λεπτά). Ευτυχώς σκέφτομαι όλα πήγαν καλά κάτσε να πάρω και ένα τηλέφωνο τους δικούς μου να μην ανησυχούν και πάμε γαι τις βαλίτσες. Αμ δε, που ήθελα να πάρω και τηλέφωνο, μετα την επιστροφή μου έμαθα οτι η εταιρεία που είχα το καρτοκινητό μου δεν έιχε συμβαση για περιαγωγή (ελληνιστί roaming) με κανένα πάροχο της Φιλανδίας. Θα έπρεπε δε να τους ευχαριστήσω για να μην πω και τίποτα άλλο που μπορούσα να δέχομαι τηλέφωνα και να στέλνω μηνύματα!!! Τελος πάντων, ευτυχώς που δοκίμασαν και με πήραν οι δικοί μου τηλέφωνο πριν προλάβω και χρεώσω τα παιδιά!!! Πάμε για τις βαλίτσες!!! Στον ίδιο ιμάντα που θα έβγαιναν οι δικές μας θα έβγαιναν και οι βαλίτσες από άλλες 2 πτήσεις. Ξεκινάνε να βγαίνουν όλες μαζί οι βαλίτσες ανακατεμένες από όλες τις πτήσεις!! Μετά από 10 λεπτά παίρνει τη βαλίτσα του ο Γ μετα από άλλα 10 λεπτά και ο Λ αλλά η δικιά μου άφαντη!! Περνάει μισή ώρα από την ώρα που είμαστε εκεί και αρχίζουν να με ζώνουν τα φίδια! Έχουν βγει σχεδόν όλες οι βαλίτσες και έχουμε μείνει εμείς οι τρεις και κανα δυό ακόμα! Τα παιδια και πάλι μπροστά μου κύριοι "Μην στεναχωριέσαι βρε δεν εχουν βγει όλες". Μετά έμαθα ότι πίσω μου και σιγά είχαν και αυτοί αρχίσει να ψάχνονται για τις επόμενες ενέργειες μας!! Και έχουμε μείνει οι τρεις μας και μια πορτοκαλί βαλίτσα που γυρναγε γύρω γύρω εκνευριστικά και κανείς δεν ήταν εκέι να την πάρει, και ένα "κέρατο" δεν ξέρω και εγώ τι ήταν. Πλέον έχω αποφασίσει ότι δεν θα πάρω βαλίτσα και αρχίζω να συμβιβάζομαι με την ιδέα. Την ώρα που γυρνάω να πω στα παιδιά, πάμε να δούμε τι θα γίνει στα απολεσθέντα τσουυυυπ η δικιά μου κουνιστή και λυγιστή! Είχε κάνει τη μικρή της επανάσταση, βγήκε όποτε ήθελε αυτή και όχι όποτε έπρεπε (ή μάλλον βγήκε όταν ένας κυριούλης είδε ότι κάτι είχαν αφήσει κάτω από τον ιμάντα)! Περιττό να σας πω ότι το μυαλό μου ήταν τόσο θολωμένο που δεν σκεφτόμουν νωρίτερα να πάω να δω τι θα γίνει. Να είναι καλά τα παιδιά που μου έδιναν κουράγιο!! Είχα δε τέτοια χαρά με την βαλίτσα μου που μόνο που δεν την πήρα και στο γραφείο όλη την εβδομάδα. Για να μην το τραβάω περισσότερο (από όσο το έχω ήδη κάνει) πέρνουμε ένα ταξί και βουρ για το ξενοδοχείο στο κέντρο της πολής που μας είχε κλείσει γαι 2 μέρες η Ν. Φτάνουμε 01:30 κάνουμε check in και ταυτόχρονα ρωτάμε την κοπελιά για τα δωμάτια πέραν της Τρίτης. Μας λέει ότι δεν υπάρχει αλλά την Τρίτη το μεσημέρι να ρωτήσουμε πάλι (ναι θα έφευγα από το γραφείο για να πάω να ρωτήσω για δωμάτιο την Τρίτη, τι μας είπε και αυτή ποτέ δεν κατάλαβα). Η ώρα έχει πάει 2 καιιιιιιι βάλε ένα μπανάκι και νάνι! Δεν ξέρω πως μου κατέβηκε, αλλά στις 7:00 που κατέβηκα για πρωινό ρώτησα πάλι για τα δωμάτια έναν κυριούλη αυτή τη φορά και πολύ πρόθυμα μου είπε μα και βέβαια έχουμε, μέχρι πότε θα έιστε εδω??? !!!!!! Πως έγινε και στις 2 δεν είχαν δωμάτια, και στις 7 είχαν επίσης ποτέ δεν κατάλαβα!! Την Τρίτη το απόγευμα δεν μπορούσα ούτε εγώ ούτε τα άλλα παιδιά να μπούμε στα δωμάτια μας γιατί η κοπελίτσα είχε ακυρώσει τις κάρτες μας.......

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ! ! !

24 December 2007

Ταξίδι στο Helsinki vol. 2

Οι μέρες να περνούν βασανιστηκά αργά. Οι πιο τρέλλες σκέψεις να κάνουν πάρτυ στο μυαλό μου, και εγώ οτιδήποτε γίνεται να το εκλαμβάνω σαν σημάδι για προάγγελο κακού. Πρώτη φορά στη ζωή μου αισθανόμουν τόσο χάλια για ένα ταξίδι. Πρώτη φορά που έφτιαξα βαλίτσα λίγες ώρες πριν φύγω (και το λέω αυτό, γιατι η βαλίτσα ήταν πάντα έτοιμη δύο μέρες πριν). Όμως τα καλύτερα δεν είχαν αρχίσει ακόμα. Σάββατο μεσάνυχτα και ενώ σκεφτόμουν να φτιάξω τώρα η το πρωί τη βαλίτσα μου χτυπάει το τηλέφωνο. Στην άλλη άκρη της γραμμής μία συνάδελφος η οποία είχε ταξιδέψει το πρωί, να μου λέει με φωνή που δήλωνε ότι κακό είχε γίνει.
Ν: "Έλα Σμαρούλα, συγνώμη που σε ενοχλώ τέτοια ώρα , αλλά σε παρακαλώ μπορείς να δεις σε ποιό ξενοδοχείο σας εχει κάνει κράτηση η Χ (η γνωστή από πριν)?"
Εγώ: "Δεν υπάρχει πρόβλημα, μισό λεπτό να δω! Λοιπόν είναι στο "τάδε" ξενοδοχείο στην "τάδε" οδό."
Παύση στην άλλη άκρη της γραμμής.
Εγώ: "Ελά Ν με ακούς??"
Ν: "Ναι, ναι σε ακούω. Απλά να σου πώ ότι εχει γίνει λάθος με το ξενοδοχείο. Και σε μένα αυτό έχουν κλείσει αλλά να είναι 100km μακριά από το Helsinki αυτό. Έχει γίνει λάθος και τώρα είμαι στο κέντρο σε κάποιο άλλο ξενοδοχείο της "αλυσίδας" και ψάχνω για δωμάτια. Μου είπε ότι έχει για εσάς μέχρι την Τρίτη, μετά πρέπει να αλλάξετε!"
Εγώ: "Τιιιιιι, 100km μακριά, και γιατί δεν μας έκλεινε στο Rovaniemi που πάντα ήθελα να πάω??"
Για να συμπληρώσω το καλύτερο (το οποίο και με συνέφερε κατά κάποιο τρόπο).
Εγώ: "Κοιτα Ν μου, εγώ χωρίς ξενοδοχείο δεν ταξιδεύω."
Ν:" Όχι ρε συ, κάτσε να δούμε. Άντε έλα αύρο με το καλό και θα τα βρούμε όλα."
Όπως καταλαβαίνεται δεν έπιασε και πολυ η συγκεκριμένη ευχή να μην ταξιδέψω. Φτάνει και η Κυριακή και το μεσημέρι φτάνω κατά της 14:00 στο αεροδρόμειο. Εκεί με περίμεναν ο Λ και ο Γ. Πάμε να κάνουμε όλοι μαζί check in, και μπροστά στον γκισέ μας λέει η ομολογουμένως ευγενέστατη κυρία. "Μήπως σας παρακαλώ έχετε μαζί σας το αποδεικτικό της κράτησης των εισητηρίων, γιατί υπάρχει κάποιο πρόβλημα με τα e-tickets σας??" Της το δίνουμε και λέω στα παιδιά τι έχει γίνει το προηγούμενο βράδυ με το ξενοδοχείο (δεν ήξεραν μέχρι εκέινη την ώρα τίποτα, γιατί βασικά δεν ήθελα να τους ανησυχήσω). Η ευγενική κυρία από τον γκισέ μας ενημέρώνει ότι δεν έχει γίνει κάτι σωστά στην κράτηση και υπάρχει πρόβλημα με τα εισητήρια. Μετά από 50 λεπτά (ναι ναι μετά από 50 λεπτά) έχουμε τα σωστά πλέον εισητήρια και πηγαίνουμε προς την Gate 9 με βάση το εισητήριο. Μέχρι δε να φτάσουμε είχαν μπεί όλοι στο αεροπλάνο και εμείς είμαστε οι τελευταίοι (μόνο που δεν μας ανακοίνωσαν). Και το ταξίδι για το Helsinki ξεκινάει. Φεύγουμε ακριβώς στην ώρα μας χωρίς λεπτό στην κυριολεξία καθυστέρησης, και την στιγμή της απογείωσης ο Γ θυμάται και θέλει να το μοιραστεί και μαζί μας την χειρότερη απογείωση που είχε ποτέ. "Όοοοοοχι μηηηηηη.................."

Ταξίδι στο Helsinki vol. 1

Πριν ένα μήνα περίπου με ενημέρωσαν πως την εβδομάδα 50 του σωτήριου έτους 2007, θα πρέπει να ταξιδέψω στο Helsinki για δουλειά. Σε γενικές γραμμές ήταν ένα ταξίδι το οποίο το ήθελα, αλλά ας είναι καλά κάποιοι στο γραφείο που φρόντισαν να ζήσω το χειρότερό μου εφιάλτη. Σε γενικές γραμμές δεν φοβάμαι τα ταξίδια με αεροπλάνο και σε ακόμη γενικότερες γραμμές μου αρέσουν ιδιαιτέρως. Η ιστορία ή η περιπέτεια όλη αν θέλετε δεν θα φτάσει να γραφτεί σε ένα Post και έτσι θα σας το γράψω σε επεισόδια, έτσι για να έχει και λίγο suspense. Η αίτηση ταξιδίου έγινε, θα ταξίδευα μαζί με τον Λ και τον Γ. Όλα καλά μέχρι εδώ. Έρχεται η ώρα που οι κοπέλες της γραμματείας θα πρέπει να κλείσουν τα εισητήρια. Τηλέφωνο στο πρακτορείο που συνεργάζεται η εταιρεία για να δούμε μέρες και ώρες που μας βολέυουν να ταξιδέψουμε. Αποφασίζουμε από κοινού με τα άλλα δύο παιδιά να ταξιδέψουμε Κυριακή 9/12 (αφού έπρεπε Δευτέρα πρωί να είμαστε στο γραφείο) και να επιστρέψουμε Σάββατο πρωί 15/12 . Ενημερώνουμε τις κοπέλες ώστε να ξέρουν και αυτές τι θα κάνουν. Χτυπάει το τηλέφωνό μου:
Χ: "Έλα Σμαρούλα μου η Χ είμαι (όπου Χ η κοπέλα από τη γραμματεία και το Χ τυχαίο γράμμα), εισητήρια βρήκαμε γαι την Κυριακή το απόγευμα πετάτε στις 15:40 και ψάχνουμε ακόμα την επιστροφή".
Δεν μου πολυάρεσε από την αρχή αυτό. Κάτι δεν μου κόλλαγε καλά και από τον τόνο της φωνής. Δεν βαριέσαι σκέφτηκα γιατί είχα πολύ δουλειά εκέινη τη στιγμή για να σκεφτώ περισσότερο. Μετα από λίγα λεπτά ξανά το τηλέφωνο
Χ: "Έλα Σμαρούλα μου ολα ok με τα εισητήρια".
Εγώ: "Α, πολύ ωραία μου λες σε παρακαλώ τα τελικά εισητήρια και τις ώρες για να ξέρω?"
Χ: "Μα και βέβαια. Λοιπόν πετάτε με Malev την Κυριακή 15:40 (όπως εχουμε πει) και επιστρέφετε την Κυριακή 16/12 πάλι με Malev στις 9:30".
Στο άκουσμα της αεροπορικής πάγωσα στην αρχή αλλά και πάλι πολύ χρόνο για να το σκεφτώ δεν είχα, καθώς επίσης και κανένα άλλο ιδιαίτερο λόγο αφού και δεν έιχα ξαναταξιδέψει με Malev άλλη φορά. Σηκώνομαι η κυρία να πάω στο διπλανό γραφείο να το πω και στα άλλα παιδιά. Μπαίνω και με το ύφος του "τέλεια για τρίτη συνεχόμενη χρονιά θα πάω ταξιδάκι με την εταιρεία παραμονές Χριστουγέννων (μετά από Μόναχο και Βιέννη)" σπάω τα μούτρα μου.
Εγώ: "Παιδάκια ταξιδεύουμε τις τάδε μέρες και τις τάδε ώρες με την τάδε εταιρεία", και ακούω μια φωνή από το βάθος. "Ωχ ρε συ με αυτή?? Ρε συ πέφτουν τα αεροπλάνα της συνέχεια..." Δεν χρειάστηκε να ακούσω κάτι άλλο. Γυρνάω γρήγορα γρήγορα στο γραφείο μου και παίρνω τηλέφωνι την Χ.
Εγώ: "Έλα μου Χ της κάνω πες μου σε παρακαλώ γιατί κλείσαμε με αυτή την αεροπορική, δεν υπήρχε άλλη ας πούμε Ολυμπιακή, Lufthansa που ταξιδεύμαμε συνήθως?" για να πάρω την απάντηση."
Χ: "Σμαρούλα μου δεν βρίσκαμε με άλλη εισητήρια και αν πρόσεξες επιστρέφετε Κυριακή γιατί Σαββατο δεν πετάει για και από Helsinki η Malev. Βασικά με την ίδια που πηγαίνετε πρέπει να γυρνάτε γιατί αυξάνει το κόστος των εισητηρίων αν βγαλουμε με διαφορετικές". Έκλεισα το τηλέφωνο αφού την ευχαριστησα και από εκέινη την στιγμή και μετά πέρασα μια κολασμένη εβδομάδα. Να βουίζει στα αυτιά μου όλη την ώρα η κουβέντα του συναδέλφου μου και να είμαι σε μια κατάσταση παράνοιας. Ήμουν σαν ένα παιδάκι που του έχεις πάρει τα παιχνίδια του και το έχεις μαλώσει κιόλας γιατί τόλμησε να παίξει. Κολασμένη εβδομάδα...

23 November 2007

Φωτογραφίες που έγραψαν ιστορία.

Η φωτογραφία του Che

Η διάσημη φωτογραφία του Che Guevara, η τυπική εικόνα του Ηρωικού Αντάρτη που φαίνεται το πρόσωπό του με μαύρο μπερέ ατενίζοντας κάποιο απόμακρο σημείο, λήφθηκε από το Alberto Korda στις 5 Μαρτίου του 1960, όταν ο Guevara ήταν 31 ετών σε έναν ενταφιασμό ενός από τα θύματα της έκρηξης του Coubre, αλλά δεν δημοσιεύθηκε, παρά επτά χρόνια αργότερα. Το ίδρυμα τέχνης του Μέρυλαντ (Ηνωμένες Πολιτείες) την ονόμασε ως «τη διασημότερη φωτογραφία και τη πιο γραφική εικόνα του κόσμου στον 20ο αιώνα». Είναι ίσως η πιο αναπαραγμένη εικόνα στην ιστορία, που εμφανίζεται σε αφίσες, σε μπλούζες, σε έργα της τέχνης, και έναν μακρύ κατάλογο από διάφορα άλλα. Καθιερώθηκε σαν ένα καθολικό σύμβολο της επανάστασης, σε όλες τις ερμηνείες του (συνεχίζει να είναι ένα σύμβολο για τους νέους με κεντρικό άξονα τις πολιτικές τάσεις) σαν μια εικόνα «sexy».

Η αγωνία της Omayra


Η Omayra Sanchez ήταν ένα νέο θύμα του χιονισμένου ηφαιστείου Ruiz κατά τη διάρκεια της έκρηξης που κατέστρεψε την πόλη Gunsmith, στην Κολομβία το 1985. Η Omayra ήταν 3 ημέρες στη λάσπη, το νερό και στα ερείπια του σπιτιού της. Ήταν 13 ετών και κατά τη διάρκεια που ήταν εγκλωβισμένη ήταν επάνω στα πτώματα των συγγενών της. Όταν το άτομο που δίνει τις πρώτες βοήθειες δοκίμασε να τη βοηθήσει, είδε ότι ήταν αδύνατο, δεδομένου ότι για να τη βγάλουν έπρεπε να ακρωτηριάσουν τα πόδια της, εντούτοις στερήθηκε τη χειρουργική επέμβαση και πέθανε. Η άλλη επιλογή ήταν να φέρουν μια μηχανική αντλία για να απορροφήσει την περισσότερη λάσπη στην οποία ήταν βυθισμένη. Η μόνη διαθέσιμη αντλία ήταν μακριά από την περιοχή. Η Omayra ήταν δυνατή μέχρι την τελευταία στιγμή της ζωής της, σύμφωνα με το άτομο που της έδωσε τις πρώτες βοήθειες και τους δημοσιογράφους που την περιέβαλαν. Κατά τη διάρκεια των τριών ημερών, σκεφτόταν μόνο την επιστροφή στο σχολείο και τις εξετάσεις της. Ο φωτογράφος Frank Fournier, δημιούργησε μια φωτογραφία της Omayra που έκανε αίσθηση στον κόσμο και δημιουργήθηκε αντίδραση για την αδιαφορία της κολομβιανής κυβέρνησης όσον αφορά τα θύματα. Η φωτογραφία δημόσιευτηκε μήνες μετά από το θάνατο του κοριτσιού. Πολλοί βλέπουνε σε αυτήν την εικόνα του 1985 την αρχή αυτού που σήμερα ονομάζουμε Παγκοσμιοποίηση, επειδή η αγωνία της φάνηκε μέσα από τις κάμερες της τηλεόρασης σε όλο τον κόσμο.

Το κορίτσι του Vietnam



Στις 8 του Ιουνίου του 1972, ένα αμερικανικό αεροπλάνο βομβάρδισε με napalm τον πληθυσμό του Trang Bang. Εκεί βρισκόταν η Kim Phuc με την οικογένειά της. Με τα ρούχα της να καίγονται, το κορίτσι, εννέα ετών, έτρεξε έξω με τον κόσμο. Κατόπιν, όταν καταστράφηκαν τα ρούχα της, ο φωτογρά-φος Nic Ut τράβηξε τη διάσημη φωτογραφία. Αμέσως, ο Nic Ut την πήγε στο νοσοκομείο. Παρέμεινε εκεί για 14 μήνες, και πέρασε από 17 επεμβάσεις δέρματος. Οποιοσδήποτε βλέπει τη φωτογραφία μπορεί να δει το βά-θος του βασάνου, την απόγνωση, τον ανθρώπινο πόνο του πολέμου, ειδικά για τα παιδιά. Σήμερα η Pham Thi Kim Phuc, το κορίτσι της φωτογραφίας, είναι παντρεμένη, με 2 παιδιά και κατοικεί στον Καναδά. Προεδρεύει στο ίδρυμα «Kim Phuc», αφιερωμένο στη βοήθεια των νέων θυμάτων του πολέμου και είναι πρέσβειρα της ΟΥΝΕΣΚΟ.

Εκτέλεση στη Saigon


«Ο συνταγματάρχης δολοφόνησε τον φυλακισμένο. Εγώ δολοφόνησα το συνταγματάρχη με τη φωτογραφική μηχανή μου».
Ο Eddie Adams, στρατιωτικός φωτογράφος, ήταν ο συντάκτης αυτού του στιγμιοτύπου που παρουσιάζει
την 1η Φεβρουαρίου του 1968, την εν ψυχρώ δολοφονία, από αξιωματικό της αστυνομίας της Saigon, ενός αντάρτη των Vietcong, με δεμένα τα χέρια πίσω, ακριβώς τη στιγμή που τον πυροβολεί. Ο Adams, ο οποίος ήταν ανταποκριτής σε 13 πολέμους, πήρε γι’ αυτήν την φωτογραφία βραβείο Pulitzer, αλλά είχε συναισθηματικές επιπτώσεις σε αυτόν, το ότι έγινε φωτογράφος του τέλειου κόσμου.

Η μικρή Αφγανή

Η Sharbat Gula φωτογραφίθηκε όταν ήταν 12 ετών από το φωτογράφο Steve McCurry, τον Ιούνιο του 1984. Ήταν στο στρατόπεδο προσφύγων Nasir Bagh του Πακιστάν κατά τη διάρκεια του πολέμου ενάντια στη σοβιετική εισβολή. Η φωτογραφία της δημοσιεύθηκε στο εξώφυλλο του National Geographic τον Ιούνιο του 1985 και, λόγω του εκφραστικού προσώπου των πράσινων ματιών της, το εξώφυλλο έγινε ένα από τα διασημότερα του περιοδικού. Εντούτοις, εκείνη τη στιγμή κανένας δεν ήξερε το όνομα του κοριτσιού. Ο ίδιος ο άνδρας ο οποιος τη φωτογράφισε, ο Steve McCurry έκανε έρευνα για την ανεύρεση του νεαρού ατόμου που διήρκεσε 17 χρόνια. Ο φωτογράφος έκανε πολυάριθμα ταξίδια στην περιοχή μέχρι που, τον Ιανουάριο του 2002, βρήκε το κορίτσι που ήταν πλέον μια γυναίκα 30 ετών. Η Sharbat Gula ζούσε σε ένα μακρινό χωριό του Αφγανιστάν, είναι παραδοσιακή γυναίκα pastun, παντρεμένη και μητέρα τριών παιδιών. Είχε επιστρέψει στο Αφγανιστάν το 1992. Κανένας δεν είχε επιστρέψει με τη φωτογραφία μέχρι τότε και δεν ήξερε ότι το πρόσωπό της είχε γίνει διάσημο. Η ταυτότητα της γυναίκας επιβεβαιώθηκε κατά 99,9% με τη βοήθεια μιας τεχνολογίας αναγνώρισης προσώπου του FBI και της σύγκρισης της ίριδας των ματιών.

Το φιλί στην Time Square

Το αποχαιρετιστήριο φιλί του πολέμου λήφθηκε από τον Victor Jorgensen στην Times Square την 14η Αύγουστου του 1945, βλέποντας έναν στρατιώτη του αμερικανικού ναυτικού ενθουσιωδώς να φιλά μια νοσοκόμα. Αντίθετα από το τι νομίζουμε, αυτά τα 2 προσωπα δεν γνωρίζονταν, ήταν τελείως ξένοι. Η φωτογραφία, όλα μια εικόνα, θεωρείται το ανάλογο της διέγερσης και του πάθους που νοιώθεις όταν επιστρέφεις στο σπίτι μετά από μια μακριά περίοδο, όπως επίσης τη χαρά όταν τελειώνει ένας πόλεμος.

Ο άνδρας του τανκ της Tiananmen

Γνωστός σαν τον Άγνωστο Επαναστάτη, αυτό ήταν το παρωνύμιο που αποδόθηκε σε έναν ανώνυμο άνδρα που έγινε διεθνώς διάσημος φωτογραφιζόμενος μπροστά σε μια σειρά από τάνκς κατά τη διάρκεια της καθιστικής επανά-στασης στην πλατεία Tiananmen το 1989 στη Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας. Η φωτογραφία λήφθηκε από τον Jeff Widener, και εκείνη την ίδια νύχτα μπήκε στον τίτλο εκατοντάδων εφημερίδων και περιοδικών παγκοσμίως. Ο άνδρας έμεινε ακίνητος και όρθιος ενώ τα τανκς ήρθαν κοντά του, κρατάει δύο παρόμοιες τσάντες μια σε κάθε χέρι. Ενώ τα τανκς πλησίασαν σε παράταξη, έκανε χειρονομίες έτσι ώστε απομακρύνθηκαν. Σε απάντηση, το τανκ που ήταν επικεφαλής προσπάθησε να προχωρήσει, αλλά ο άνδρας το εμπόδιζε επανειλημμένα με τον τρόπο του, που δείχνει τεράστια αντοχή και αντίσταση. Στη δύση, οι εικόνες του επαναστάτη παρουσιάστηκαν/επιδείχθηκαν σαν ένα σύμβολο της κινεζικής δημοκρατικής μετακίνησης. Ένα νεαρό άτομο διακινδυνεύει τη ζωή του ενάντια σε ένα στρατιωτικό σμήνος. Μέσα στην Κίνα, η εικόνα χρησιμοποιήθηκε από την κυβέρνηση ως το σύμβολο της προσοχής των στρατιωτών του Δημοκρατικού Στρατού της Ελευθερίας για να προστατεύσει την κινεζική πόλη: παρά τις διαταγές να προχωρήσει, ο οδηγός του τανκ δεν το κάνει εάν αυτό προκαλέσει ζημία σε έναν πολίτη.

Η ήρεμη διαμαρτυρία

Ο Thich Quang Duc, γεννημένος το 1897, ήταν ένας βιετναμέζικος βουδιστής μοναχός (επίσης αποκαλούμενος Bonzos) που ταξίδεψε πολύ μέχρι το θάνατο του σε μια οδό στη Saigon στις 11 Ιουνίου του 1963. Η πράξη διαμαρτυρίας του, που επαναλήφθηκε από άλλους μοναχούς, έγινε γνωστή, επειδή πιστοποιήθηκε από τον Δαβίδ Halberstam. Ενώ το σώμα του καιγότανε, ο μοναχός έμεινε ακίνητος εντελώς. Δεν φώναξε, ακόμη και καμένος δεν έκανε ούτε έναν θόρυβο. Ο Thich Quang Duc διαμαρτυρόταν ενάντια στον τρόπο με τον οποίο ο κατακτητής πίεζε τη Βουδιστική θρησκεία στη χώρα του. Μετά από το θάνατό του, το σώμα του αποτεφρώθηκε σύμφωνα με τη βουδιστική παράδοση. Κατά τη διάρκεια της καύσης η καρδιά του έμεινε άθικτη, λόγος για τον οποίο θεωρήθηκε άγιος και η καρδιά του μεταφέρθηκε με την προστασία της Bank of Reserve of Vietnam ως λείψανο. Αυτή είναι η προέλευση της έκφρασης «to burn itself to Bonzo», που είναι ο άλλος τρόπος με τον οποίο οι άνθρωποι σκέφτονται, ότι δεν χρησιμοποιείς αυτή τη μορφή για να ζήσεις τη ζωή, αλλά ότι αυτοκτονείς ως μορφή πολιτικής διαμαρτυρίας.

Παρατηρώντας το θάνατο

Το 1994, ο λαμπρός φωτογράφος ο σουδανέζος Kevin Carter κέρδισε το βραβείο Pulitzer με μια φωτογραφία που τραβήχτηκε στην περιοχή Ayod (ένα μικρό χωριό του Σουδάν), η οποία κυκλοφόρησε σε όλο τον κόσμο. Στην εικόνα η σκελετωμένη μορφή ενός μικρού κοριτσιού, σκυμμένου στη γη, εξαντλημένου από την πείνα, και στα πρόθυρα του θανάτου, ενώ στο βάθος, αναμένει ένας μαύρος γύπας προσεκτικά και περιμένει την ακριβή στιγμή του θανάτου του κοριτσιού. Τέσσερις μήνες αργότερα, ο Kevin Carter έχασε τη ζωή του.

The falling man

"The Falling Man" είναι ο τίτλος μιας φωτογραφίας που τραβήχτηκε από τον Richard Drew κατά τη διάρκεια των επιθέσεων της 11ης Σεπτεμβρίου του 2001 ενάντια στους Δίδυμους Πύργους του Κέντρου Παγκόσμιου Εμπορίου, στις 9:41:15 το πρωί. Στην εικόνα μπορείτε να δείτε την πτώση ενός άνδρα από έναν από τους πύργους, ο οποίος επέλεξε να πηδήσει στο κενό αντί του θανάτου από τη θερμότητα και τον καπνό. Η δημοσίευση της φωτογραφίας αμέσως μετά από τις επιθέσεις εξόργισε τμήμα της αμερικανικής κοινής γνώμης. Αμέσως μετά, τα περισσότερα από τα μέσα μαζικής επικοινωνίας αυτολογοκρίθηκαν, προτιμώντας να παρουσιάζουν απλώς φωτογραφίες πράξεων ηρωισμού και θυσίας. Μια επιστημονική επεξεργασία θα αποκάλυπτε την ταυτότητα αυτού του άνδρα..


19 November 2007

5η Ημέρα . . .

Δεν θα σας πω πολλά λόγια. Ακολουθήστε το link και τότε ...


Πρόκειται για ένα παιχνίδι που θα σας κρατήσει για πολλές ώρες μπροστά στον υπολογιστή σας.
Καλή διασκέδαση ! ! ! :-)

22 October 2007

Μέρες και ώρες μακριά από την Ελλάδα

Δεν είχε περάσει πολύ ώρα που είχα κλείσει ένα παλιό άλμπουμ με παιδικές φωτογραφίες και αποφάσισα να ανοίξω πλέον ένα ποιό σύγχρονο άλμπουμ με φωτογραφίες που δηλώνουν μέρες και ώρες μακριά από την Ελλάδα. Όταν δεν είσαι για διακοπές αλλά για δουλειά, όταν είσαι μακριά από ανθρώπους και καταστάσεις που αγαπάς. Είπα λοιπόν να μοιραστώ μερικές από τις .... ευρωπαικές μου αναζητήσεις μαζί σας.

24 September 2007

Πήρα αποφάση . . .

Με αφορμή την ακριβώς προηγούμενη ανάρτηση μου και αφού πέρασαν και αρκετές μέρες σκεφτόμουν την κουβέντα που μου είχε πεί στο Μόναχο ο "κολλητός μου" φίλος ο Γιάννης : "Γιατί βρε ακούς αυτά τα γλυκερά τραγούδια αφού σε χαλάνε? Και όχι μόνο σε χαλάνε, αλλά χαλάνε και την καρδιά σου." Το σκεφτόμουν πολύ αυτό, για να μην πω χρόνια τώρα σκέφτομαι αυτή την κουβέντα. Μην γελάσετε αλλά είναι μάλλον "κατασκευαστικό" δεν μπορώ να το αλλάξω. Απλά μου αρέσουν περισσότερο από κάποια άλλα. Δεν μου αρέσει να χαλιέμαι, είναι όμως η φύση των τραγουδιών τέτοια, και αν εδώ που τα λέμε είσαι και λίγο ευαίσθητη τότε τα πράγματα γίνονται πολύ δύσκολα. Είναι αλήθεια ότι κάποια από αυτά (και εννοώ γενικά κάποια από τα τραγούδια που μου αρέσουν πολύ και είναι και "γλυκερά") τα έχω συνδιάσει με ανθρώπους και καταστάσεις. Αυτό θα μου πείτε ότι το κάνει ένα παιδάκι στην εφηβεία. Ναι, βέβαια το κάνει στην εφηβεία, αλλά έλα που εγώ περνάω καθυστερημένη και θα έλεγα παρατεταμένη εφηβεία. Το θέμα εστιάζεται στο γεγονός ότι τον τελευταίο καιρό δεν το κάνω μόνο με τα ¨γλυκερά" τραγούδια αλλά με όλα. Να για παράδειγμα άκουγα τις προάλλες "Sunrise avenue" που δεν θα έλεγα ότι είναι και πολύ γλυκερά τα τραγούδια των "παιδιών" ε και βρήκα τραγούδι να το συνδιάσω με καταστάσεις και κάθε φορά που το ακούω να ..... μην πω χαλιέμαι πάλι αλλά να με τρυπάει το αγκαθάκι (βέβαια όπως λέει και το τραγούδι, των Sopor Aeternus-Todwunsch : Even pain has its own beauty, even pain can perform a lovely face). Το τραγούδι των "Sunrise avenue" που σας λέω είναι το "Fairytale gone bad". Εκεί να δείτε στεναχώρια. Αλλά τελος πάντων αλλού ήθελα να πάω το σημερινό μου θέμα και αλλού το έφτασα. Το σημερινό μου θέμα ήταν η απόφαση που πήρα από την Παρασκευή (που μας πέρασε) να μην πέφτω για τίποτα και για κανέναν. Εγώ να είμαι καλά και να περνάω ακόμα καλύτερα. Πέρασα ένα πολύ δύσκολο από πολλές απόψεις καλοκαίρι και δεν θέλω με τίποτα να ξαναγίνω έτσι. Με τίποτα δεν θέλω να σταματήσω να χαμογελάω. Θα μου πάρει λίγο ακόμα όπως το βλέπω για να συνέλθω και να επανέλθω πλήρως, αλλά θα τα καταφέρω. Αααα και κάτι τελευταίο δεν υποσχέθηκα ότι θα σταματήσω να γκρινιάζω και να παραπονιεμαι, εξάλλου αγαπημένοι φίλοι αυτό είναι το χαρακτηριστικό μου δεν είπαμε?? Τσάμπα με είπατε εξάλλου "γκρινιαροπαραπονιάρα" θα πρέπει να το επιβεβαιώσω κιόλας.

Υ.Γ : Όση ώρα γράφω ακούω μουσική ..... ε τι άλλο ?? Γλυκερά τραγουδάκια από έναν γλυκερό σταθμό και το τελευταίο που ακούω λέει "......." ααα δεν θα σας το πω γιατί είναι πολύ πολύ γλυκερό!!!!!!!!

15 September 2007

Σε όσους αισθάνονται όπως και εγώ . . .

Ακούγοντας έναν από τους αγαπημένους μου τραγουδιστές τον Παντελή Θαλασσινό άκουσα μερικά από τα τραγούδια του τα οποία με πληγώνουν πολύ, αλλά ταυτόχρονα μου αρέσουν και πάρα πολύ! Κατάφερα έτσι να βγάλω πολύ από την ευαισθησία μου την οποία και φυλάω ως κόρη οφθαλμού (τον τελευταίο κυρίως καιρό). Θα σας παραθέσω τους στίχους από μερικά από αυτά τα τραγούδια που σας λέω. Το κάθε ένα από αυτά κάτι μου θυμίζει και κάπου με ταξιδεύει όμως αυτό που με ταξιδεύει πολύ πολύ μακρία είναι "Τα Σμυρνέϊκα Τραγούδια" το οποίο μου το τραγούδαγε η γιαγιάκα μου. Να λοιπόν οι στίχοι από μερικά από αυτά τα τραγούδια που σας λέω. Η επόμεη προσπάθειά μου θα είναι να σας βάλω links για να μπορέσετε να τα ακούσετε. Από το περιεχόμενο θα καταλάβετε πολλά . . .


"Τα Σμυρνέϊκα Τραγούδια"

Το καθρεφτάκι σου παλιό
και πίσω απ' τη θαμπάδα
η Σμύρνη με το Κορδελιό
και η παλιά Ελλάδα

Μουτζουρωμένο το γυαλί
μα πίσω απ' τους καπνούς του
βλέπει ο Θεός το Αϊβαλί
και σταματάει ο νους του

Τα σμυρνέικα τραγούδια
ποιος σου τα 'μαθε
να τα λες και να δακρύζεις
της καρδιάς μου ανθέ

Το καθρεφτάκι σου παλιό
και το μυαλό χαμένο
σε ποιο τα ήπιες καπηλειό
και βγήκες μεθυσμένο

Μουτζουρωμένο το γυαλί
μα πίσω απ' τους καπνούς του
βλέπει ο Θεός το Αϊβαλί
και σταματάει ο νους του

Τα σμυρνέικα τραγούδια
ποιος σου τα 'μαθε
να τα λες και να δακρύζεις
της καρδιάς μου ανθέ


----------------------------------------------------------

"Άμα τη δεις"

Πουλί που ξέρεις να πετάς
μες στα αιθέρια του ουρανού τα μονοπάτια
απ' τ' αλωνάκι της αγάπης σαν περνάς
κι από του πόθου τα κρυστάλλινα παλάτια

Άμα τη δεις να μην ντραπείς
και φίλα την στο στόμα
την αγαπάω να της πεις
και ζω γι' αυτήν ακόμα

Νερό που ξέρεις να κυλάς
στα δροσερά σου κρυσταλλένια μονοπάτια
άμα λουστεί και χτενιστεί καθώς περνάς
σταμάτα εκεί να κοιταχτεί να δεις τα δυο της μάτια

Άμα τη δεις να μην ντραπείς
και φίλα την στο στόμα
την αγαπάω να της πεις
και ζω γι' αυτήν ακόμα


----------------------------------------------------------

"Εισιτήριο στην τσέπη σου"

Ήθελα να 'μαι η αφή στην άκρη των δακτύλων σου
ό,τι αγγίζεις να 'χει κάτι κι από μένα
να 'μαι τη νύχτα η φωνή χαμένων φίλων σου
που λεν τραγούδια παλιά κι αγαπημένα

Ήθελα να 'μαι εισιτήριο στην τσέπη σου
όταν σε μένα ταξιδεύει η σκέψη σου
ήθελα να 'μαι εισιτήριο στην τσέπη σου
όταν σε μένα ταξιδεύει η σκέψη σου

Ήθελα να 'μαι η σκιά στην άκρη των βλεφάρων σου
η μόνη λέξη στο παραμιλητό σου
να 'μαι η πρώτη ρουφηξιά απ' το τσιγάρο σου
κι η τελευταία η γουλιά απ' το ποτό σου

Ήθελα να 'μαι εισιτήριο στην τσέπη σου
όταν σε μένα ταξιδεύει η σκέψη σου
ήθελα να 'μαι εισιτήριο στην τσέπη σου
όταν σε μένα ταξιδεύει η σκέψη σου

Ήθελα να 'μαι αστραπή που σβήνει μες στο βλέμμα σου
πάνω στο χέρι η τυχερή γραμμή σου
να 'μαι κρυμμένος πυρετός μέσα στο αίμα σου
για να ξυπνάω τις φωτιές μες στο κορμί σου

Ήθελα να 'μαι εισιτήριο στην τσέπη σου
όταν σε μένα ταξιδεύει η σκέψη σου
ήθελα να 'μαι εισιτήριο στην τσέπη σου
όταν σε μένα ταξιδεύει η σκέψη σου


----------------------------------------------------------

"Πόνος άπονος"

Αν ήσουν πέτρα θα 'σπαγες
και λουλουδάκι θα 'βγαζες
απ' τη ραγισματιά

Να σκύβω να μυρίζομαι
να νοιώθω πως ζαλίζομαι
από γλυκιά ματιά

Μα είσαι πόνος άπονος
κρυφή λαβωματιά

Πες μου αν ραγίζει ο πόνος
αν ξεχνιέται το φιλί
αν παρηγοριέται ο μόνος
που αγάπησε πολύ

Αν ήσουν πέτρα θα 'λιωνες
κι απάνω μου θα πάλιωνες
σαν ρούχο καθαρό

Να σ' έχω να ζεσταίνομαι
στα μάτια σου να φαίνομαι
φεγγάρι στο νερό

Μα είσαι πόνος άπονος
σε δύσκολο καιρό

Πες μου αν ραγίζει ο πόνος
αν ξεχνιέται το φιλί
αν παρηγοριέται ο μόνος
που αγάπησε πολύ


----------------------------------------------------------

"Ανάθεμά σε"

Σ' έχω ώρες ώρες μα το Θεό
τόσο πολλή ανάγκη
που τρέχουν απ' τα μάτια μου
θάλασσες και πελάγη

Στείλε ένα γράμμα μια συλλαβή
αν έχεις το Θεό σου
που κρέμομαι απ' τα χείλη σου
κι είμαι στο έλεός σου

Ανάθεμά σε δε με λυπάσαι
που καίγομαι και λιώνω
που μ' έκανες και σ' αγαπώ
και τώρα μαραζώνω

Κλειδώθηκαν οι σκέψεις μου
μες στου μυαλού τα υπόγεια
αχ πόσα θέλω να σου πω
και δεν υπάρχουν λόγια

Ανάθεμά σε δε με λυπάσαι
που καίγομαι και λιώνω
που μ' έκανες και σ' αγαπώ
και τώρα μαραζώνω


----------------------------------------------------------

"Δε φταίω εγώ που μεγαλώνω"

Και να που τα ταξίδια
μείναν μόνο όνειρα
Και να που οι φωνές
και τα τραγούδια σώπασαν

Και να που η ζωή
τώρα κυλάει πιο γρήγορα
Και να που τα παιδιά
και τα παιχνίδια χάθηκαν

Δε φταίω εγώ που μεγαλώνω
Χτυπάει πισώπλατα ο χρόνος
Δε φταίω εγώ που μεγαλώνω
Φταίει η ζωή που είναι μικρή

Ραγίσαν τα φεγγάρια
που ‘χε φέρει η άνοιξη
Μαρμάρωσε το φως
στο τελευταίο νύχτωμα

Φτιασίδι ερωτικό
που θα φοραέι το αύριο
Στις πιάτσες της βροχής
που θα πουλιέται Σάββατο


12 September 2007

"Ζερβοκουτάλες" όλου του κόσμου ενωθείτε !

Να' μαστε και πάλι εδώ. Πριν μερικές μέρες έψαχνα στο internet και ξετρύπωσα ένα site που όλοι οι αριστερόχειρες περίμεναν! Επιτέλους ένα μαγαζί στην Ελλάδα που έχει προιόντα αποκλειστικά για αριστερόχειρες. Ζερβοκουτάλες όλου του κόσμου ενωθείτε!!! Είναι αλήθεια ότι ο κόσμος μας είναι φτιαγμένος για δεξιόχειρες. Από που να ξεκινήσω και που να τελειώσω, ψαλίδια, ποντίκια (για Η/Υ βεβαίως βεβαίως), πόρτες, μπρίκια κ.τ.λ. Βρήκα λοιπόν ψαλίδι για αριστερόχειρες και κατάλαβα ότι τελικά δεν ήμουν εγώ το "ζαβό" στο νηπιαγωγείο που δεν μπορούσε να κόψει καλά με το ψαλίδι για να κάνει χειροτεχνεία. Άδικα άλλαξα στο δημοτικό το χεράκι μου στο γράψιμο. Βέβαια ουδέν κακό αμιγές καλού αφού έμαθα να χρησιμοποιώ και τα δύο μου χεράκια, (αλλά και ποδαράκια, μιας και έπαιζα ποδόσφαιρο στην αγοροκρατούμενη γειτονιά μου), με την ίδια ευκολία, με μεγάλη σταθερότητα κινήσεων και ακρίβεια. Αλλά είναι γεγονός ότι όταν βρίσκουμε κάτι το οποίο μας κάνει τη ζωή μας πιο εύκολη δεν το αφήνουμε, έτσι δεν είναι? Λοιπόν δείτε και εσείς για τι πράγμα σας μιλάω:

11 September 2007

Δεν ξέρω τι τίτλο να βάλω ! ! !

Τον τελευταίο καιρό, και πιο συγκεκριμένα από τα μέσα Ιουλίου και μετά, όσο και αν προσπαθώ να διαβάσω οτιδήποτε μου είναι αδύνατο. Αντιστέκεται το μυαλό μου! Δεν θέλει, δεν μπορεί και αντιδρά. Ούτε περιοδικό δεν μπορώ να διαβάσω, ούτε σταυρόλεξο να λύσω! Κουράστηκα, βαρέθηκα δεν ξέρω τι μπορεί να είναι, αλλά ελπίζω να περάσει γρήγορα. Τέλος παντων για να μην πολυλογώ, θα σας αφηγηθώ μια ιστορία που έλαβε χώρα πριν από λίγες μέρες. Ήταν κατά τις 10 το βράδυ, όταν και καθόμουν στην βεράντα του σπιτιού και χάζευα με τη φωτογραφική μηχανή στα χέρια μήπως και βρω θέμα να φωτογραφήσω. Περνάει λοιπόν (συνήθως αυτή την ώρα) μια γειτόνισσα, στην οποία ούτε πολύ θάρρος είχα δώσει, και δεν ήθελα και να της δώσω κίολας, και αυτό γιατί όταν σταματήσει να σου μιλήσει μπορεί να ξημερώσει και αυτή ακόμα να λέει (χειρότερη από εμένα). Περνάει λοιπόν, καλησπέρα μου κάνει καλησπέρα της λέω, και ταυτόχρονα ευχόμουν να μην κοντοσταθεί. Για κακή μου τύχη κοντοστάθηκε και άρχισε να μου λέει για τις φωτιές και την φυσική καταστροφή! Δεν είχα παρά να συμφωνήσω μαζί της, εξάλλου ποιός δεν έζησε το δράμα των ημέρών. Μετά από περίπου μισή ώρα επικοδομητικού μονόλογου από τη μεριά της μου λέει: " Να φανταστείς διάβαζα τις προάλλες στο καινούργιο τεύχος του Σεπτέμβρη ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο για το τι πρέπει και τι δεν πρέπει να κάνουμε για να προστατεύσουμε τον πλανήτη μας και να σωθούμε εμείς οι καλοί" . Ωχ ψύλλοι στ' αυτιά μου μπήκανε για το τι επρόκειτο να ακολουθήσει. Με αστραπιάια κίνηση βγάζει το περιοδικό από την τσάντα της και αρχίζει να το ξεφυλίζει για να βρει το συνταρακτικό άρθρο! Έχω αρχίσει να φορτώνω, κυρία Τάδε μου δεν με ενδιαφέρει σκέφτομαι, γιατί έχω καταλάβει περί τίνος πρόκειται. Με μια ακόμα αστραπιαία κίνηση μου το σπρώχνει και μου λεει: "Κράτα το να το διαβάσεις είναι πολύ ωραίο". Μάλλον οι περισσότεροι καταλάβατε για πιο περιοδικό μιλάω. Ναι, ναι σωστά το "ΞΥΠΝΑ". Παίρνω βαθιά ανάσα, επιστρατεύω όλη την ευγένειά μου και της λέω: "Μπα δεν θέλω ευχαριστώ, δεν μπορώ να διαβάσω και δεν θέλω να διαβάσω". "Μα γιατί είναι πολύ ενδιαφέρον και πολύ ωραίο" μου αποκρύνεται. Της λέω: "Κοίτα από το καλοκαίρι και μετά το μυαλό μου δεν δέχεται τίποτα! Δεν μπορώ να διαβάσω αυτά που με ενδιάφερουν πόσο μάλλον κάτι που δεν με ενδιαφέρει". Πριν προλάβει να ολοκληρώσει την κουβέντα της, της ξανακάνω "Κυρία Τάδε μου δεν με ενδιαφέρει να διαβάσω τίποτα αυτό τον καιρό πόσο μάλλον αυτό που πάτε να μου δώσετε". Με τα πολλά το μαζεύει πίσω μπρος (κάτι που δν την άρεσε και καθόλου) και αποφασίζει να την κάνει! ΕΛΕΟΣ για πόσο θράσσος μπορούμε να μιλάμε? Με το έτσι θέλω να μου δώσει να διαβάσω αυτό που αυτή θεωρεί σωστό και καλό. Είναι δικαίωμα όλων μας να πιστεύουμε όπου θέλουμε, όμως είναι και υποχρέωσή μας να σεβόμαστε αυτό που πιστεύουν και οι άλλοι. Τελικά ήμουν πολύ ψύχραιμη και ευγενική για να μην της πω κάτι περισσότερο. Αλλά μάλλον ο στόχος τους είναι αυτός, με όσα περισσότερα "γαλλικά" τους "λούσεις" τόσο περισσότερο επιτυχημένοι είναι! Στην τελική θα μου πείτε, μα αυτή είναι η δουλειά τους. Ναι το δέχομαι, όμως δεν δέχομαι να έχουμε δικαιώματα και να μην έχουμε υποχρεώσεις. Πρέπει επιτέλους όλοι μας να βάλουμε στο μυαλό μας πως η ελεύθερία μας σταματά εκεί που αρχίζει η ελευθερία κάποιου άλλου!!

21 August 2007

Παιχνίδια του μυαλού ... και του φακού ...

Χωρίς πολλά λόγια . . .




Bored to ...... death ......

Βαριέμαι Α Π Ι Σ Τ Ε Υ ΤΑ !
Θέλω να πάω για καφέ, θέλω να πάω βόλτα, θέλω να την κάνω από το γραφείο και να την αράξω κάπου στον ήλιο με καφεδάκι και καλή παρέα.
Θέλω να με βαράει ο ήλιος στο πρόσωπο τόσο που να μου κάνουν σημάδι τα γυαλιά του ήλιου (που θα έλεγε και ένας γνωστός μου) λες και είχα πάει για σκι μες στο καταχείμωνο.
Θέλω ΡΕΚΛΑ στην ΚΑΡΕΚΛΑ ! ! !

Τι λέτε εσείς θέλετε ?
Τι λέτε τ' αφήνουμε όλα να πάμε για καφέ??
Σε πόσες ώρες σχολάμε ? ? ?



19 August 2007

Θέλω Δ Ι Α Κ Ο Π Ε Σ ! ! !

Το καλοκαίρι κοντεύει να τελειώσει και εγώ θέλω ακόμα διακοπές. Η Αθήνα βράζει και το μυαλό μου κολλημένο στον δύσκολο χειμώνα που πέρασε και στον ακόμη δυσκολότερο που έρχεται. Είχα γράψει παλιότερα για το πόσο θέλω να πετάξω τα παλιά και όλα αυτά που με πληγώνουν, είχα κάνει μια αρχή αλλά ανακάλυψα ότι είναι πάρα πολλά αυτά που θέλω να αλλάξω και το χειρότερο από όλα οτι δεν μπορώ από τη μια στιγμή στην άλλη να κάνω μια τέτοια αλλαγή. Ο καιρός πέρασε από τότε σπουδαίες αλλαγές δεν έκανα και σπουδαίες διακοπές θα έλεγα δεν έκανα. Φέτος το πρόγραμμα είχε λίγο από Σαντορίνη και Βόρεια Εύβοια. Για την Σαντορίνη δεν θα πω πολλά, απλά μια κουβέντα "καταπληκτικό νησί" έχω ξαναπάει και μου άρεσε πολύ. Για τη Βόρεια Εύβοια πολύ πράσινο (να χτυπήσω ξύλο δηλαδή ακόμα) πολύ καθαρά χωριά, αλλά από θάλασσες όχι κάτι ιδιαίτερο. Ίσως να έχω συνηθίσει τις παραλίες του Αιγαίου και του Ιονίου, ίσως να εχω συνηθίσει τις παραλίες της Κρήτης. Μπορεί να φταίει και η διάθεσή μου δεν ξέρω αλλά με την Εύβοια δεν ξετρελλάθηκα. Πως θα ήθελα να ήμουν σε ένα νησάκι, στην παραλία με την απαραίτητη φραπεδιά να απολαμβάνω τις βουτιές μου , να αράζω με τις ώρες στα ταβερνάκια, και να πίνω τις μαργαρίτες μου δίπλα στο κύμα με καλή παρέα. Πραγματικά μόλις τώρα δημιούργησα μια ειδυλλιακή εικόνα στο μυαλό μου, η οποία όμως χάθηκε μόλις σκέφτηκα την απίστευτη ταλαιπωρία που θα ζήσω μέχρι να καταφέρω να κάνω τα παραπάνω. Το μανιασμένο πλήθος να ξεχύνεται στο λιμάνι της Ραφήνας και του Πειραιά απίστευτο στριμωξίδι στο πλοίο, ο κλασσικός Ελληνάρας που έχει πιάσει πέντε καρέκλες για αυτόν και τις τσάντες του (ναι καλά ακούσατε μια γι αυτόν, μια για να βάλει τα "βρωμοπόδαρά του" μια να ακουμπάει τον καφέ και την εφημερίδα και δύο για τα συμπραγκαλά του όλα) και άμα τολμήσεις να ζητήσεις και καμία καρέκλα........ Από την άλλη η υστερική κυρία με τα πιο υστερικά παιδάκια της (μα είχα δώσει ραντεβού με τον Ηρώδη αλήθεια σας λέω) που κλαίνε γιατί δεν θέλουν ντομάτα στο τοστ και ο χυμός δεν είναι καρπούζι αλλά ανανάς και όλα αυτά ενώ εσύ προσπάθείς να ηρεμήσεις λίγο και να ξεκουραστείς (γιατι για ύπνο δεν το συζητάω) λίγο πριν φτάσεις στον προορισμό σου! Και επιτέλους έφτασες (είσαι και φορτωμένος σαν το καημένο το γαιδουράκι) και συνειδητοποιείς ότι το ξενοδοχείο που έχεις κλείσει από το Internet είναι 5 χιλιόμετρα από το λιμάνι και το δωμάτιο δεν έχει και θέα στη θάλασσα και είναι από τη μεριά του δρόμου που έχει φασαρία και έτσι όπως είσαι ταλαιπωρημένη και καταιδρωμένη λές δεν βαριέσαι προίκα θα το πάρω, ανοίγεις τη βαλίτσα και βάζεις γρήγορα γρήγορα το μαγιό σου και ορμάς προς την παραλία.... Όμως για καλή σου τύχη είναι εκεί και η υστερική κυρία από το καράβι με τα παιδάκια τα οποία μάλλον κάνουν τις σημαδούρες μέσα στη θάλασσα αφού τους φοράει και μπρατσάκια, σωσίβιο, βατραχοπέδιλα και μάσκα παρακαλώ! Δεν πτοείσαι όμως γιατί είσαι διακοπές και συνεχίζεις. Όμως επειδή δεν πτοείσαι δεν βρίσκεις ούτε ξαπλώστρα ούτε όμως χώρο για να βάλεις και την πετσέτα σου, και τελικά να μια γωνίτσα και για σένα. Τώρα είσαι έτοιμη για την θάλασσα, δεν βλέπεις τίποτε άλλο από εσένα και τη θάλασσα, μόνο εσύ και αυτή και εκεί που αρχίζεις να το απολαμβάνεις πλααατς βουτάει ένα παιδακι δίπλα σου για να πάρεις την κρυάδα, αλλά ακόμα και τώρα δεν πτοείσαι. Προχωράς προς τα μέσα γιατί όπως είναι γνωστό όλοι οι ενοχλητικοί αλλά και το 99% των λουόμενων βρίσκονται ή αν θέλετε συχνάζουν στα ρηχά, και μέχρι να βουτήξεις έχει έρθει μια μπάλα στο κεφαλι σου και έχεις επιστρέψει καμιά δεκαριά φορές το μπαλάκι από τους τύπους που παίζουν με τις ρακέτες παραδίπλα σου, αλλά δεν πτοείσαι συνεχίζεις γιατί είσαι διακοπές. Και επιτέλους βουτάς στο νερό και δροσίζεσαι και το ευχαριστιέται η καρδούλα σου. Μέχρι εδώ τέλεια και έρχεται η ώρα να βγεις, και που να πατήσεις??? Μηηηη εδώ φτιάξαμε ένα κάστρο, αλλά ούτε και εκεί γιατί έχουμε φτιάξει μια παγίδα για ψάρια και παραπέρα για καχαρίες (ναι για καχαρίες καλά διαβάσατε, είναι νέο είδος) και αφού καταφέρεις να βγεις θέλεις να πιείς και τη φραπεδιά σου, και πας να πάρεις και λες "Σας παρακαλώ ένα φραπέ σκέτο με γάλα" και αρχίζει η διαδικασία "κοπελιά να χτυπήσω καφέ με γάλα μόνο?" , "Όχι ένα φραπέ σκέτο θέλω και να μου βάλετε στο τέλος λίγο γάλα". Τελικά παίρνεις ενα γλυκό φραπέ χωρίς γάλα και ο αφρός να μην υπερβαίνει το ένα εκατοστό και ζεστός λες και είναι νες, δηλαδή κανονικός καραβίσιος καφές, δεν βαριέσαι όμως είσαι διακοπές και δεν πτοείσαι. Να συνεχίσω με τα στραβά και τα ανάποδα? Προσέχεις να μην σε κάψει ο ήλιος και βάζεις και ξαναματαβάζεις αντηλιακό και αυτό που πετυχαίνεις αντί να μαυρίσεις είναι να κοκκινίσεις και να γίνει σαν ξεροτηγανισμένο μπαρμπουνάκι για να μην πω αστακό και μάλιστα ξεφλουδισμένο αστακό. Και έφτασε η ώρα να πας να τσιμπήσεις και κάτι, και τα ταβερνάκια σου πιάνουν μην πω τι σου πιάνουν, και σου λένε για μια χωριάτικη 10 euro και για τα καλαμαράκια 15 euro άσε και το κουβέρ 6 euro για δύο άτομα (και σου έχουν φέρει δύο φέτες ψωμί και μια χαρτοπετσέτα). Μήπως όλα αυτά σας πτόησαν μήπως όλα αυτα σας αποθαρρύνουν? Όχι εεεε?
Ούτε και μένα ...... Θέλω Δ Ι Α Κ Ο Π Ε Σ ! ! ! Θέλω να ταλαιπωρηθώ σαν γνήσιος Ελληνάρας τουρίστας. Να καώ να τσουρουφλιστώ (για να μην πω να μπω στο grill), να με μαδήσουν οι ταβερνιάρηδες, να με ποδοπατήσουν, να με γεμίσουν με άμμο, ακόμα και να με βάλουν στόχο τα παιδιά-σημμαδούρες (της υστερικής κυρίας) με την μπάλα τους! Πως αλλιώς θα καταλάβω το καλοκαίρι??? Πως αλλιώς θα καταλάβω διακοπές ? ? ? ! ! !

16 July 2007

Κι όμως ακόμα σε αγαπάω....

Αγαπημένο μου blogaki. Μην κοιτάς που δεν σου γράφω τόσο καιρό. Θα σου τα πω άλλη φορά τα νέα μου, και είναι και πολλά. Θέλω μόνο να σου πως πως ακόμα σ' αγαπώ!!! Υπόσχομαι από σήμερα τα βράδυ κιόλας να σου πω και να σου γράψω μερικά από όσα έγιναν όλες αυτές τις μέρες της απουσίας μου!!
Εις το επανιδείν λοιπόν .......

31 May 2007

Do you feel the way you hate, do you hate the way you feel?

Εδώ είμαστε πάλι!!! Τον τελευταίο καιρό δεν έχω κουράγιο ούτε τον υπολογιστή μου να ανοίξω, έστω για να γράψω ένα postακι μικρό, μικρούτσικο τοσοδούτσικο. Είναι οι μέρες που με πιάνει η τρέλλα μου, το άγχος μου και ο απίστευτος εκνευρισμός μου. Τα μισώ αυτά τα συναισθήματα και γενικά τα τελευταία χρόνια τέτοια εποχή χάνω και καμιά δεκαριά χρόνια από τη ζωή μου. Όπως σωστά υπολογίζεται δεν μου μένουν και πολλά έτσι όπως πάω. Προσπαθώ να το ελέγχω αλλά δεν μπορώ. Όσο και αν προσπαθώ δεν το θέλω, μάλλον είναι ο χαρακτήρας μου τέτοιος, δεν μπορώ να βρω άλλη δικαιολογία. Έχω υποσχεθεί στον εαυτό μου (και όχι μόνο, και ας με συγχωρέσουν αυτοί που τους το έχω υποσχεθεί) ότι όταν θα πλησιάζει η εξεταστική θα είμαι ήρεμη, και στην τελική λίγο πιο σίγουρη για μένα. Είναι ίσως η μοναδική φορά κάθε χρόνο που δεν μπορώ να κρατάω το λόγο μου. Κάθε χρόνο τέτοια εποχή με ενοχλεί απίστευτα το στομάχι μου, υποφέρω από πονοκεφάλους και το τελευταίο που έπαθα ήταν η υπερκόπωση. Σας έχει τύχει να έχετε πυρετό χωρίς να είστε άρρωστοι, να παθαίνετε σκοτοδίνες και να έχετε τρομερή ατονία ενώ ταυτόχρονα οι βιταμίνες είναι στο καθημερινό σας πρόγραμμα?? Εεε αυτά είναι μερικά από τα συμπτώματα που έχω τις τελευταίες μέρες πάλι. Πείτε μου σας παρακαλώ λοιπόν είναι να μην μισώ τον τρόπο που αισθάνομαι, και τελικά να αισθάνομαι με τον τρόπο που μισώ? Αυτά τα λίγα λοιπόν για την ώρα, γιατί τα κουράγια μου με εγκαταλείπουν καθώς επίσης και η μπαταρία του laptop.

19 May 2007

Περί τύχης και μη.......

Διαβάζοντας ένα άρθρο κάποιου κυρίου με το όνομα Γουάιζμαν (δεν ξέρω αν το όνομα είναι τυχαίο ή τελικά είναι και ψευδώνυμο) ο οποίος δηλώνει ψυχολόγος και καθηγητής στο πανεπιστήμιο του Χερτφορντσάιρ μου ήρθε η ιδέα να μιλήσουμε για τύχη. Ο εν λόγω κύριος έκανε μια έρευνα για δέκα χρόνια με τίτλο "Ο αντίκτυπος στη ζωή των ανθρώπων των ευκαιριών, της καλοτυχίας και του να βρίσκονται στο σωστό μέρος τη σωστή στιγμή." Χρησιμοποίησε 400 εθελοντές ηλικίας από 18 εως 84 ετών, απο τους οποίους άλλοι δήλωναν τυχεροί και άλλοι όχι. Μετά από παρατηρήσεις έφτιαξε ομάδες "τυχερών" και ομάδες "άτυχων". Και οι μεν και οι δε μετά από ένα μήνα παραδέχτηκαν ότι ξεπερνούσαν τις κακοτυχίες τους ευκολότερα. Ο ίδιος ο Γουάιζμαν μετά από το "Σχέδιο Τύχη" , όπως το ονόμασε, ανακοίνωσε ότι το 80% των συμετεχόντων είχαν επιτυχία. Δηλαδή οι τυχεροί έγιναν τυχερότεροι και οι άτυχοι τυχεροί. Διαβάζοντας λοιπόν και εγώ όλα αυτά που σας περιέγραψα με λίγα λόγια αναρωτήθηκα. Τελικά είμαι τυχερή ή άτυχη? Στην πραγματικότητα δεν έχω ακούσει και κάποιον να λέει ότι είναι τυχερός, αλλά αντίθετα οι περισσότεροι δηλώνουν άτυχοι. Έτσι και τώρα μπορώ να σας αναφέρω 4 - 5 σκέψεις που περνάνε από το μυαλό μου όταν κάτι πάει στραβά ή όταν δεν γίνεται κάτι που θέλω ή με τον τρόπο που θέλω εγώ .
  • Δεν είναι θέλημα Θεού
  • Δεν μου αξίζει
  • Πότε ήμουν τυχερή για να είμαι και τώρα?
  • Πάντα έτσι ήταν
  • Έχω περιορισμένες ικανότητες.
Και αν κάτσω και σκεφτώ λίγο ακόμα μπορώ να γράψω σελίδες. Η αλήθεια είναι ότι ποτέ δεν θεώρησα τυχερό τον εαυτό μου, αλλά εχω βρεθεί δίπλα σε ανθρώπους που άσχετα αν λένε ή ακόμα δεν λένε ότι είναι τυχεροί, έχουν μια "δόση" τύχης. Τελικά την τύχη μας την ορίζουμε εμείς, έτσι πιστεύω δηλαδή. Αν είσαι μόνιμα μέσα σε γκρίνια και σε μουρμούρα δεν μπορεί ρε παιδί μου θα σου στραβώσει κάτι και εκεί θα το ρίξεις στην γκαντεμιά σου. Λένε ότι οι τυχεροί άνθρωποι έχουν την τάση να είναι πιο τολμηροί από τους άλλους (δεν το έχω) , έχουν μια άνεση να ξεκινούν φιλικές σχέσεις (μάλλον ουτε αυτό το έχω), ξέρουν να βγαίνουν γρήγορα από φθοροποιές καταστάσεις και επομένως να ξεφορτώνονται την κακοτυχία τους γρηγορότερα από κάποιους άλλους (αυτό και αν δεν το έχω, εγώ άμα δεν πιάσω πάτο δεν υπάρχει περιπτωση να συνέλθω) και τέλος οι τυχεροί είναι γενικά ευτυχισμένοι αλλά όχι κατ' ανάγκη αισιόδοξοι (αυτό το λογοκρίνω για μένα). Εδώ είναι που έχω την απορία. Δηλαδή αν καταφέρω να έχω κάποιες, γιατί όλες είναι αδύνατον, προϋποθέσεις, θα γίνω πιο τυχερή? Μάλλον άμα σταματήσω να γκρινιάζω κάτι βελτιωθεί, μάλλον άμα πιστέψω λίγο περισσότερο στον εαυτό μου (αυτό δεν είναι δικό μου, μου το είπε ένας ... καλός φίλος θα έλεγα) κάτι πάλι θα γίνει, αλλά και πάλι κάτι χάνω από την ουσία. Πείτε μου τώρα εσείς γιατί ο αγαπημένος μου ήρωας στα Μίκυ Μαους ήταν ο Ντόναλντ??? Για να μην πω τον καημένο τον Συλβέστρο ή το δίσμοιρο το Κογιότ. Λέτε να έβρισκα κάτι κοινό με τους αγαπημένους μας παιδικούς ή αν θέλετε "καρτουνίστικους" ήρωες??

15 May 2007

Εκκαθαρίσεις

Τι είναι αυτό που με έχει πιάσει τώρα τελευταία με τις "γενικότερες" εκκαθαρίσεις; Θέλω και δεν θέλω να πετάξω κουτιά και φακέλους (ελληνιστί directories ή folders) με τα ενθύμια μου, με τις σκέψεις μου, με ένα μεγάλο μέρος των αναμνήσεών μου. Είμαι και δεν είναι έτοιμη να κάνω κάτι τέτοιο. Είμαι και δεν είναι έτοιμη να αποχωριστώ το παρελθόν μου, και στην τελική να κάνω μια καινούργια αρχή βρε αδερφέ! Είμαι και δεν είμαι έτοιμη να τα βάλω όλα σε ένα κάδο ανακύκλωσης! Είμαι και δεν είμαι έτοιμη να πατήσω shift+del σε όλα! Έτσι όλα, κουτιά και φάκελοι μένουν καταχωνιασμένα σε κάποια ντουλάπια, σε κάποιο κρυφό directory του υπολογιστή, σε κάποιο cd. Είναι πάντα έτοιμα να βγούν στην επιφάνεια κάνοντας ένα κλικ ή ανοίγοντας ένα ντουλάπι. Δεν ξέρω τελικά αν είναι σωστό και αν μου κάνει καλό. Σίγουρα όμως για κάποιον ο οποίος συνδέεται πολυ εύκολα συναισθηματικά με πρόσωπα, καταστάσεις και αντικείμενα του κάνει μάλλον κακό. Το μεγαλύτερό μου δίλημα είναι όταν πατήσω shift+del και ένα μηνυματάκι-διληματάκι τσοοοοουυυυυπ ξεπροβάλει μπροστά μου: "Είσαι σίγουρη ότι θες να διαγράψεις το παρελθόν σου;" Και εκεί... Και εκεί ΠΟΤΕ ΜΑ ΠΟΤΕ δεν τολμάω να πατήσω "ΝΑΙ". Δεν πάει το χέρι μου να πατήσει το "ΝΑΙ". Δεν πάνε τα χέρια μου να κάνω μια αγκαλιά όλα τα "παλιά" και να τα βάλουν όλα μα όλα σε μια μεγαλη σακούλα, σε μια μεγάλη κούτα και να τα εξαφανίσω μια και καλή. Ώρες ώρες νομίζω πως ο σκληρός δίσκος του υπολογιστή αλλά και ο σκληρός δίσκος του μυαλού μου έχουν γεμίσει ασφυκτικά κυρίως με αναμνήσεις. Με αναμνήσεις τέτοιες που περισσότερο θα έλεγα με γεμίζουν θλίψη παρά χαρά. Και αυτό είναι που με χαλάει περισσότερο από όλα, η αδυναμία μου να "ξεφορτωθώ" ότι με θλίβει. Σκέφτηκα πολλές φορές ότι προσπαθώ να ισορροπώ μέσα από όσα κάνω. Να κλείνω μέσα μου το απόσταγμα των εμπειριών μου και αυτό να με μεγαλώνει να με οδηγεί να εκφράζω αυτό που πραγματικά είμαι, αυτό που πραγματικά με κάνει να νιώθω πλήρης και ευτυχής. Αλλά συνέχεια γίνεται η ίδια ερώτηση, "Είσαι σίγουρη ότι θες να διαγράψεις το παρελθόν σου;".Και συνέχεια η ίδια απάντηση "ΟΧΙ" .....

09 May 2007

Verba volant scripta manent....

Πριν καιρό άρχισα να έχω κάποιες υποψίες ότι δεν μπορώ να αντισταθώ άμα βλέπω λευκό χαρτί. Κάτι με προκαλούσε να πάρω το στυλό και να γράφω λέξεις, να τραβάω γραμμές, να ζωγραφίζω. Καμία σελίδα δεν έπρεπε να είναι άδεια, κανένα κομμάτι χαρτιού δεν επιτρεπόταν να μείνει λευκό. Οι υποψίες μου επαληθεύτηκαν σήμερα. Στην προσπάθεια μου να διαβάσω και ενώ είχαν περάσει κάμποσες ώρες μεταξύ ποιοτικού διάβασματος και ονειροπόλησης (αλήθεια πιστεύετε ότι η ονειροπόληση είναι χαμένος χρόνος από τη ζωή μας??) άρπαξα ένα κομμάτι λευκού χαρτιού ίσως το τελευταίο που είχε μείνει από κάποιες πρόχειρες σημειώσεις που κρατούσα. "ΚΑΝΕΝΑ ΧΑΡΤΙ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΜΕΝΕΙ ΛΕΥΚΟ" σκέφτηκα. Αρχικά μουντζούρες, στη συνέχεια συμμετρικά σχήματα και τέλος λέξεις. Πολλές σκόρπιες λέξεις σε όλα τα σημεία του χαρτιού. Κάθε μια από αυτές μου έλεγε και πολλά και τίποτα. Κάτι ανάλογο θα μπορούσα να κάνω σε word, σε notepad, αλλά κατάλαβα ότι τις περισσότερες φορές αυτολογοκρίνομαι. Ίσως είναι και καλύτερα έτσι. Παρόλα αυτά σε αυτό το blog αισθάνομαι την ανάγκη να μοιραστώ κάποιες από τις σκέψεις μου μαζί σας. Δεν καταλαβαίνω όμως γιατί ώρες ώρες μας πιάνει να βγάζουμε τα "εσώψυχα" μας στους άλλους? Γενικά τις περισσότερες φορές αντιστέκομαι στον πειρασμό να γράψω αυτό που αισθάνομαι όπως ακριβώς το αισθάνομαι και ξέρετε γιατί?? Γιατί "verba volant scripta manent" ή αλλιώς τα γραπτά μένουν τα λόγια φεύγουν ("πετούν μακριά"). Μάλλον όμως δεν είναι μόνο αυτό. Φοβάμαι να μην το μετανιώσω, φοβάμαι μην παρεξηγηθώ, φοβάμαι...... Για να μην στεναχωρήσω και να μην στεναχωρεθώ, να μην πληγώσω και να μην πληγωθώ, να μην εκθέσω και να μην εκτεθώ. Ίσως να φοβάμαι ακόμα και την κριτική σας αλλά ακόμα χειρότερα φοβάμαι τη δική μου.... Λέτε τελικά αυτός να είναι ο λόγος της αυτολογοκρισίας μου, ή τελικά ο λόγος που δεν μπορώ να αντισταθώ σε κανένα μα κανένα λευκό χαρτί???

07 May 2007

Αϋπνίες...

Κάθε τέτοια εποχή τα τελευταία χρόνια με βασανίζουν οι αϋπνίες με βασανίζει και η εξεταστική. Το βιολογικό μου ρολόι είναι αποσυντονισμένο. Με πιάνει και το σύνδρομο του γείτονα, ξέρετε όταν δεν μπορείς να κοιμηθείς πριν ακούσεις το γείτονα να φεύγει για τη δουλειά, ευτυχώς ο Χριστιανός φεύγει κατά τις πέντε το πρωί! Και βέβαια όταν έρχεται εκείνη η ευλογημένη ώρα να με πάρει ο ύπνος μου απομένουν τόσο λίγες ώρες μα κοιμηθώ και να ξεκουραστώ μέχρι να ανοίξει πανηγυρικά η πόρτα "κοντεύει οκτώ, δεν θα πας στο γραφείο σήμερα?" Και εγώ πρέπει να σηκωθώ να πάω στο γραφείο και όταν με το καλό γυρίσω να κάτσω να διαβάσω πάλι. Ακόμα όμως και αν τα καταφέρω να γυρίσω ας πούμε ξεκούραστη το μυαλό μου κολυμπάει σε κάποια παραλία και μου έρχεται να κοιμηθώ πάνω στα βιβλία της Σύγχρονης Φυσικής. Πρέπει όμως να διαβάσω, αλλά δεν μπορώ να διαβάσω γιατί το μυαλό μου είναι αλλού. Είπαμε είναι σε κάποια παραλία, γιατί κοιμάμαι και ξυπνάω και ονειρεύομαι διακοπές! Ασε που με πιάνει η νύστα την ώρα που πρέπει να διαβάσω. Μάλλον όπως και εσείς καταλαβαίνεται το Loop είναι ατέρμονο, όπως και το ταξίδι του μυαλού μου στις ωραιότερες παραλίες της Ελλάδας. (Πω πω πω τι είπα πάλι!!!!, μπράβο μου). Επειδή όμως ο χρόνος αυτός είναι κλεμμένος από ένα "απειρόβαθο πηγάδι" μάλλον πρέπει να σταματήσω κάπου εδώ...

05 May 2007

Εντροπία

Μετά από μια εβδομάδα έντονου άνγχους με το αν προλαβαίνω να παραδώσω τις εργασίες μου ή δεν προλαβαίνω . Μετά από συνεχόμενα ξενύχτια και τρομερή υπερένταση. Μετά από υπαρξιακές απορείες του τύπου τα ολοκλήρωματα που υπολόγισα είναι σωστά ή λάθος και με όλες τις απορίες που μπορεί να βρεί κάποιος , οι οποίες έρχονται πάντα όταν δεν πρέπει (ας πούμε όταν κάνεις ένα φυσιολογικό διάβασμα), πήρα την εξής απόφαση: "Την Κυριακή θα πάω εκδρομή". Έτσι μελέτησα τον καιρό, έχω βάλει τις ηθικές αναστολές μου στο ντουλάπι (το κλείδωσα κιόλας μήπως και ξεφύγει καμία, γιατί ποτέ δεν ξέρεις τι συμβαίνει) και είμαι έτοιμη για την αυριανή μου εξόρμηση. Οι επιλογές που μπορώ να έχω είναι τρεις. Να "εκδράμω" ανατολικά (και λίγο βόρεια) προς Εύβοια, δυτικά (και λίγο νότια) προς Ναύπακτο και νότια προς Ναύπλιο. Παρατηρείτε κάτι κοινό και στους τρεις πιθανούς προορισμούς? Σωστά! Αυτό είναι. Και οι τρεις προορισμοί έχουν "ΘΑΛΑΣΣΑ". Θέλω θάλασσα, να κάτσω στον ήλιο με ενα παγωμένο καφεδάκι και να την κοιτάω. Όχι δεν θα βουτήξω μην φοβάστε (εξάλλου πρέπει να έρθω σε συνεννόηση με την GreenPeace πρώτα). Είναι αυτό που πραγματικά χρειάζομαι αυτόν τον καιρό. Θα ξεφύγει το μυαλό μου θα ηρεμήσω και θα γεμίσω για τα καλά τις μπαταρίες μου. Βέβαια αυτό είναι το ιδανικό σενάριο, γιατί πάντα υπάρχει και ένα άλλο αυτό που σε τέτοιες περιπτώσεις αλλάζει και η εντροπία του συστήματος. (Λέτε να το έγραφα το θεματάκι με την εντροπία αν έδινα ΑΣΕΠ......)

30 April 2007

Πάμε για ορθοπεταλιές . . .

Με τέτοιες καλές μέρες και με βάση πάντα το γεγονός ότι έμεινα σπίτι γι αυτό το τετραήμερο, ήταν μια καλή ευκαιρία να ασχοληθώ με το ποδήλατό μου. Το καθάρισα το γυάλισα και έγινε ολοκαίνουργιο. Καινούργιο παιχνίδι (όπως λέει και ο Πάνος), όχι και τόσο καινούργιο πάθος (όπως λέω εγώ). Νομίζω όμως πως ήταν και εξακολουθεί να είναι η καλυτερότερη ασχολία που είχα από παιδί. Έτσι σήμερα το απόγευμα έκανα μια τεράστια (για τα δικά μου δεδομένα βέβαια) βόλτα. Το έβγαλα και φωτογραφίες για να τις μοιραστώ μαζί σας. Αυτό που έχω να σας πω τώρα είναι "όσοι πιστοί προσέλθετε". Τι λέτε μπορούμε να διοργανώσουμε μια "ποδηλατάδα"?





Από την καλή









.... και από την ανάποδη !

27 April 2007

Τετραήμερο εν όψει.....

Εκεί που έλεγα ότι δεν θα γκρινιάζω (πολύ, εννοώ), να σου το τετραήμερο. Η καλύτερη ευκαιρία για μια μικρή απόδραση από τη Αθήνα. Όλα είναι ιδανικά, πληρωθήκαμε, έχει καλό καιρό και έχει γίνει μια καταπληκτική γέφυρα με την πρωτομαγιά. Όλα είναι ιδανικά είπα??? Ναι εκτός από τις ηθικές αναστολές μου. Ας κάνουμε λοιπόν την εξής υπόθεση. Ετοιμάζω τα πραγματάκια μου και φεύγω για τόπους μακρινούς (όχι και πολύ μακρινούς βέβαια...). Τι χρειάζομαι ας πούμε να έχω μαζί μου. Τα ρουχαλάκια μου, τη φωτογραφική μου, την οδοντόβουρτά μου και έφυγαααααα. Εεεεεε μάλλον κάτι ξεχνάω τα βιβλιαράκια μου. Ναι ναι και τα βιβλιαράκια μου γιατί έχω κάτι εργασίες να κάνω. Ναι μωρέ αλλά βόλτα και να πάρω και τις εργασίες μαζί μου, δεν βαριέσαι άστα δεν πειράζει. Πάμε λοιπόν και φύγαμε..... Φύγαμε??? Μπααααα δε νομίζω, δεν είναι τελικά τόσο απλό. Όχι, όχι δεν ξέχασα τίποτα, όλα τα έχω πάρει μόνο που παίρνω μαζί μου και κάτι το οποίο θα πρέπει να το αφήσω πίσω. Κάπου εδώ λοιπόν είναι που αρχίζουν οι ηθικές αναστολές μου, οι οποίες καταλήγουν πάντα σε φιάσκο. Θα σας εξηγήσω γιατί αμέσως. Άμα φύγω πρώτον δεν θα πάρω μαζί μου βιβλία να διαβάσω, δεν αξίζει κιόλας, και δεύτερον άμα δεν διαβάσω δεν θα κάνω τις εργασίες. Τι μας μένει λοιπόν? Να μείνω σπίτι να στρωθώ να διαβάσω και να κάνω αυτά που πρέπει ως συνεπής φοιτήτρια. Έλα όμως που το έργο το έχω ξαναδεί. Θα μείνω σπίτι δεν θα πάω πουθενά άσε που το βλέπω ότι δεν θα μπορώ να διαβάσω γιατί θα έχω εκνευριστεί που δεν έφυγα. Ξέρετε τώρα πως δουλεύει αυτό. Όσο δεν μπορώ να πάω πουθενά εκνευρίζομαι, όσο εκνευρίζομαι δεν μπορώ να συγκεντρωθώ, όσο δεν μπορώ να συγκεντρωθώ δεν μπορώ να διαβάσω και όσο δεν μπορώ να διαβάσω για να τελειώσω αυτά που πρέπει εκνευρίζομαι ακόμα περισσότερο. Ποιό είναι το αποτέλεσμα λοιπόν?? Και να μην κάνω αυτό που θέλω και να μην κάνω αυτό που πρέπει. Είναι ή δεν είναι φιάσκο ?? Αλλά το χειρότερο γκρινιάζεις ή δεν γκρινιάζεις με την κατάσταση στην οποία βρέθηκες? Αντε και καλό μας τετραήμερο.

Και εγένετο...Counter

Μετά από πολλή, πολλή μα πάρα πολλή σκέψη αποφάσισα να βάλω έναν "Διαστημικό" counter. Θα πρέπει να άλλαξα πάνω από 10 για να μην πω και παραπάνω counters, και πιο συγκεκριμένα πάνω από 10 σχέδια counters. Τους ζάλισα όλους "Μπες μπες να δεις τον counter, καλός είναι αυτός? Μήπως δεν ταιριάζουν τα χρώματα? Μηπως είναι μεγάλος? Μήπως... ? Μήπως....?" Τώρα που το σκέφτομαι μήπως τους ζάλισα τελικα? Έτσι λίγα λεπτά πριν αποφάσισα να βάλω αυτόν που βλέπετε στο τέλος της σελίδας. Είναι άσχετος με τα χρώματα που χρησιμοποιώ στο template, αλλά δεν υπήρχε τελικά περίπτωση να κάνω κάτι σχετικό. Εξάλλου μην ξεχνάμε ότι μιλαμε για ... εμένα . Αυτό νομίζω τα λέει όλα. ;-)


26 April 2007

Νόμοι του Μέρφυ ελληνικοί και μη......

Να λοιπόν που σήμερα αποφάσισα να ασχοληθώ με τους νόμους του Μέρφυ.
Αυτή είναι η ελληνική άποψη:
  1. Ο Νόμος του Μέρφυ: Αν κάτι μπορεί να πάει στραβά, θα πάει.
    α. Αν από διάφορα πράγματα, ένα έχει την πιθανότητα να πάει στραβά, θα είναι αυτό που θα προκαλέσει την μεγαλύτερη ζημιά.
    β. Αν ξέρεις ότι υπάρχουν μόνο 4 δυνατοί τρόποι για να πάει κάτι στραβά και φροντίσεις να τους προλάβεις, τότε αμέσως θα εμφανιστεί και ένας πέμπτος.
    γ. Αν αφήσεις τα πράγματα στην τύχη τους, πάντα έχουν την τάση να πηγαίνουν από το κακό στο χειρότερο.
    δ. Κάθε λύση, γεννάει ένα καινούριο πρόβλημα.
    ε. Είναι αδύνατον να προφυλάξεις κάτι από τη βλακεία, διότι οι βλάκες είναι ικανότατοι.
    Συμπεράσματα: Χαμογελάστε... Ούτως η άλλως το αύριο θα είναι χειρότερο. Αν αισθάνεσαι καλά, μην ανησυχείς... Θα περάσει.
  2. Όταν τα πράγματα πάνε καλά... Κάτι θα πάει στραβά.
    α. Όταν τα πράγματα δεν μπορούν να γίνουν χειρότερα, θα γίνουν.
    β. Κάθε φορά που τα πράγματα δείχνουν να πηγαίνουν καλύτερα, κάπου έχεις κάνει λάθος.
  3. Κάθε φορά που θες να "χτυπήσεις ξύλο", διαπιστώνεις ο'τι ο κόσμος είναι φτιαγμένος από αλουμίνιο ή πλαστικό.
  4. α. Για να καθαριστεί κάτι, πρέπει να βρωμίσει κάτι άλλο.
    β. ...μπορείς όμως να βρωμίσεις τα πάντα χωρίς να καθαρίσεις τίποτα. Το αντίστροφο δεν ισχύει.
  5. Είναι αδύνατον για ένα αισιόδοξο να γνωρίσει μια ευχάριστη έκπληξη.
  6. α. Οι διπλανές ουρές κινούνται πιο γρήγορα.
    β. ...Αν αλλάξεις ουρά, η ουρά που ήσουν πρίν θα αρχίσει να κινείται πιο γρήγορα από την ουρά στην οποία βρίσκεσαι τώρα.
    γ. ...Αν εξακολουθήσεις να αλλάζεις ουρά, θα προκαλέσεις αναστάτωση και το πιθανότερο είναι να σε βρίσουν.
  7. Ο καλύτερος τρόπος για να θυμηθείς κάτι που ήθελες να γράψεις σε ένα γράμμα είναι να κλείσεις το γράμμα.
  8. α. Τα κενά αέρος εμφανίζονται πάντα όταν η αεροσυνοδός αρχίζει να σερβίρει καφέ.
    β. Συμπέρασμα: Το σερβίρισμα καφέ προκαλεί κενά αέρος.
  9. Σε όποια έξοδο αποσκευών και αν βρίσκεσαι, οι αποσκευές σου θα βγουν από κάποια άλλη.
  10. Σε κάθε εταιρία υπάρχει κάποιος που αντιλαμβάνεται τι ακριβώς συμβαίνει. Αυτός ο άνθρωπος πρέπει να απολυθεί.
  11. Το λανθάνειν ανθρώπινο, αλλά για να τα κάνεις τελείως θάλασσα χρειάζεσαι και ηλεκτρονικό υπολογιστή.
  12. Ο Νόμος για την αντιμετώπιση της Γραφειοκρατίας: Όταν οι λύσεις που δίνει το υπουργείο δεν ταιριάζουν στο πρόβλημά σου, τροποποιείς το πρόβλημα, όχι τις λύσεις.
  13. Ορισμός του Ειδικού: Ειδικός είναι αυτός που κατέχει τις πιο πολλές γνώσεις σε σχέση με όσο το δυνατόν λιγότερα θέματα. Ο επιτυχημένος ειδικός είναι αυτός που ξέρει τα πάντα γύρω από το τίποτα.
  14. Είναι πολύ απλό να κάνεις τα πράγματα περίπλοκα αλλά πολύ περίπλοκο να κάνεις τα πράγματα απλά.
  15. Αν έχεις αναλάβει μια δύσκολη εργασία ανέθεσέ την σε έναν πολύ τεμπέλη - θα βρει έναν ευκολότερο τρόπο να την κάνει.
  16. Το ότι ο γιατρός σου μπορεί να δώσει ένα όνομα στην ασθένειά σου δεν σημαίνει ότι ξέρει από τι πάσχεις.
  17. Μόνο οι ενήλικες δυσκολεύονται να ανοίξουν τα μπουκάλια που είναι ειδικά φτιαγμένα για να μην ανοίγονται από τα παιδιά.
  18. Αν η κατάστασή σου καλυτερεύει, το πιθανότερο είναι ότι αρρωσταίνει ο γιατρός σου.
  19. Ορισμός Φαρμάκου: Φάρμακο είναι οποιαδήποτε ουσία η οποία όταν δοκιμάζεται σε ένα ποντίκι παράγει επιστημονικό πόρισμα.
  20. Όταν τα πράγματα είναι απροσδιόριστα... Χάνεις.
    Όταν τα πράγματα είναι με το μέρος σου... Πάλι χάνεις.
    Κερδίσεις ή χάσεις... Πάντα χάνεις.
  21. Αν όλα τα οχήματα έρχονται κατά πάνω σου... Είσαι σε λάθος λωρίδα.
  22. Η εγγύηση των 60 ημερών εγγυάται ότι το προϊόν θα χαλάσει την 61η μέρα.
  23. Ο Νόμος της Σχετικότητας του Χρόνου: Το πόσο διαρκεί ένα λεπτό της ώρας εξαρτάται από τη μεριά της πόρτας της τουαλέτας που βρίσκεσαι.
  24. Όταν παίρνεις λάθος νούμερο, δεν είναι ποτέ κατειλημμένη η γραμμή.
  25. Αν βοηθήσεις ένα φίλο που βρίσκεται σε ανάγκη, είναι σίγουρο πως θα σε θυμηθεί - την επόμενη φορά που θα βρίσκεται σε ανάγκη.
  26. Μην ανησυχείς για το τι σκέφτονται οι άλλοι για εσένα. Είναι απασχολημένοι με το να ανησυχούν τι σκέφτεσαι εσύ για αυτούς.
  27. Υπάρχουν κάποια πράγματα που είναι αδύνατον να ξέρεις - αλλά είναι αδύνατον να ξέρεις ποιά είναι αυτά τα πράγματα.
  28. Αν κοιτάξει κανείς το πρόβλημά του από κοντά, θα διαπιστώσει ότι αποτελεί και αυτός μέρος του προβλήματος.
  29. Αν κάποια πράγματα θα μπορούσαν να πήγαιναν στραβά και δεν πήγανε, θα αποδειχτεί ότι θα ήταν καλύτερα αν είχαν πάει.
  30. Τίποτα δεν είναι τόσο κακό, ώστε να μην μπορεί να γίνει χειρότερο.
  31. Τα περίπλοκα προβλήματα, έχουν απλές, και αυτονόητα λανθασμένες απαντήσεις.
  32. Περί πειραμάτων :
    α. Αν κάποιο πείραμα πάει καλά, κάπου έχεις κάνει λάθος.
    β. Ποτέ μην επαναλαμβάνεις κάποιο πείραμα που έχει πετύχει.
  33. Από τη στιγμή που αναφέρεις κάτι... αν είναι καλό, χάνεται. ...αν είναι κακό, συμβαίνει.
  34. Ανεξάρτητα από το πόσο σκληρά ή πόσο καιρό έψαξες για κάποιο αντικείμενο, θα το βρεις κάπου φθηνότερα, αφού όμως το έχεις ήδη αγοράσει.
  35. Όσοι δυσκολεύονται να πληρώσουν νοίκι, πληρώνουν νοίκι. Όσοι έχουν την άνεση να πληρώνουν νοίκι , ιδιοκατοικούν.
  36. Δεν μπορείς να είσαι ποτέ σίγουρος σε ποια πλευρά της φέτας πρέπει να αλείψεις το βούτυρο.
  37. Όλες οι μεγάλες ανακαλύψεις έχουν γίνει κατά λάθος.
  38. Μετά από μια κουραστική και λεπτομερή ανάλυση ενός δείγματος, μαθαίνεις πάντα ότι έχεις χρησιμοποιήσει λάθος δείγμα.
  39. Όποιος γελάει όταν όλα πάνε στραβά, έχει βρει κάποιον να του τα φορτώσει.
  40. Αν δεν μπορείς να τους πείσεις, μπέρδεψέ τους.
  41. Μην διαφωνείς δημόσια με έναν ηλίθιο... Ο κόσμος μπορεί να μην καταλάβει τη διαφορά.
  42. Ο μόνος τρόπος για να ανακαλύψεις τα όρια του δυνατού, είναι να αρχίσεις από τα αδύνατα.
  43. Το άθροισμα της ομορφιάς και της εξυπνάδας είναι πάντα σταθερό.
  44. Η ομορφιά είναι μόνο επιφανειακή, αλλά η ασχήμια έχει βάθος.
  45. Το μέγεθος της εξυπνάδας σε κάθε πλανήτη είναι σταθερό. Ο πληθυσμός της γης αυξάνεται...
  46. Εξ ορισμού όταν ερευνάς το άγνωστο, δεν ξέρεις ποτέ τι θα βρεις.
  47. Ο άνθρωπος κάποτε σκοντάφτει πάνω στην αλήθεια... αλλά σηκώνεται και συνεχίζει το δρόμο του.
  48. Αν σου συμβεί κάτι άσχημο, ερεύνησε εξονυχιστικά το γιατί. Αν σου συμβεί κάτι καλό, μην το ψάχνεις... Το πιο πιθανό είναι να οφείλεται στο λάθος κάποιου...
  49. Πρώτος νόμος ποδηλασίας: Όποιον δρόμο και να πάρεις, είναι ανηφόρα και κόντρα στον άνεμο.
Υπάρχει όμως και η ... άλλη άποψη την οποία και μπορείτε να βρείτε εδώ:


Μου λείπεις ...

Μου λείπεις αφάνταστα ... Όσοι τους έχετε να τους τιμάτε να τους αγαπάτε και να τους προσέχετε ... Pour un soupir, pour un instant Une paren...