31 May 2007

Do you feel the way you hate, do you hate the way you feel?

Εδώ είμαστε πάλι!!! Τον τελευταίο καιρό δεν έχω κουράγιο ούτε τον υπολογιστή μου να ανοίξω, έστω για να γράψω ένα postακι μικρό, μικρούτσικο τοσοδούτσικο. Είναι οι μέρες που με πιάνει η τρέλλα μου, το άγχος μου και ο απίστευτος εκνευρισμός μου. Τα μισώ αυτά τα συναισθήματα και γενικά τα τελευταία χρόνια τέτοια εποχή χάνω και καμιά δεκαριά χρόνια από τη ζωή μου. Όπως σωστά υπολογίζεται δεν μου μένουν και πολλά έτσι όπως πάω. Προσπαθώ να το ελέγχω αλλά δεν μπορώ. Όσο και αν προσπαθώ δεν το θέλω, μάλλον είναι ο χαρακτήρας μου τέτοιος, δεν μπορώ να βρω άλλη δικαιολογία. Έχω υποσχεθεί στον εαυτό μου (και όχι μόνο, και ας με συγχωρέσουν αυτοί που τους το έχω υποσχεθεί) ότι όταν θα πλησιάζει η εξεταστική θα είμαι ήρεμη, και στην τελική λίγο πιο σίγουρη για μένα. Είναι ίσως η μοναδική φορά κάθε χρόνο που δεν μπορώ να κρατάω το λόγο μου. Κάθε χρόνο τέτοια εποχή με ενοχλεί απίστευτα το στομάχι μου, υποφέρω από πονοκεφάλους και το τελευταίο που έπαθα ήταν η υπερκόπωση. Σας έχει τύχει να έχετε πυρετό χωρίς να είστε άρρωστοι, να παθαίνετε σκοτοδίνες και να έχετε τρομερή ατονία ενώ ταυτόχρονα οι βιταμίνες είναι στο καθημερινό σας πρόγραμμα?? Εεε αυτά είναι μερικά από τα συμπτώματα που έχω τις τελευταίες μέρες πάλι. Πείτε μου σας παρακαλώ λοιπόν είναι να μην μισώ τον τρόπο που αισθάνομαι, και τελικά να αισθάνομαι με τον τρόπο που μισώ? Αυτά τα λίγα λοιπόν για την ώρα, γιατί τα κουράγια μου με εγκαταλείπουν καθώς επίσης και η μπαταρία του laptop.

19 May 2007

Περί τύχης και μη.......

Διαβάζοντας ένα άρθρο κάποιου κυρίου με το όνομα Γουάιζμαν (δεν ξέρω αν το όνομα είναι τυχαίο ή τελικά είναι και ψευδώνυμο) ο οποίος δηλώνει ψυχολόγος και καθηγητής στο πανεπιστήμιο του Χερτφορντσάιρ μου ήρθε η ιδέα να μιλήσουμε για τύχη. Ο εν λόγω κύριος έκανε μια έρευνα για δέκα χρόνια με τίτλο "Ο αντίκτυπος στη ζωή των ανθρώπων των ευκαιριών, της καλοτυχίας και του να βρίσκονται στο σωστό μέρος τη σωστή στιγμή." Χρησιμοποίησε 400 εθελοντές ηλικίας από 18 εως 84 ετών, απο τους οποίους άλλοι δήλωναν τυχεροί και άλλοι όχι. Μετά από παρατηρήσεις έφτιαξε ομάδες "τυχερών" και ομάδες "άτυχων". Και οι μεν και οι δε μετά από ένα μήνα παραδέχτηκαν ότι ξεπερνούσαν τις κακοτυχίες τους ευκολότερα. Ο ίδιος ο Γουάιζμαν μετά από το "Σχέδιο Τύχη" , όπως το ονόμασε, ανακοίνωσε ότι το 80% των συμετεχόντων είχαν επιτυχία. Δηλαδή οι τυχεροί έγιναν τυχερότεροι και οι άτυχοι τυχεροί. Διαβάζοντας λοιπόν και εγώ όλα αυτά που σας περιέγραψα με λίγα λόγια αναρωτήθηκα. Τελικά είμαι τυχερή ή άτυχη? Στην πραγματικότητα δεν έχω ακούσει και κάποιον να λέει ότι είναι τυχερός, αλλά αντίθετα οι περισσότεροι δηλώνουν άτυχοι. Έτσι και τώρα μπορώ να σας αναφέρω 4 - 5 σκέψεις που περνάνε από το μυαλό μου όταν κάτι πάει στραβά ή όταν δεν γίνεται κάτι που θέλω ή με τον τρόπο που θέλω εγώ .
  • Δεν είναι θέλημα Θεού
  • Δεν μου αξίζει
  • Πότε ήμουν τυχερή για να είμαι και τώρα?
  • Πάντα έτσι ήταν
  • Έχω περιορισμένες ικανότητες.
Και αν κάτσω και σκεφτώ λίγο ακόμα μπορώ να γράψω σελίδες. Η αλήθεια είναι ότι ποτέ δεν θεώρησα τυχερό τον εαυτό μου, αλλά εχω βρεθεί δίπλα σε ανθρώπους που άσχετα αν λένε ή ακόμα δεν λένε ότι είναι τυχεροί, έχουν μια "δόση" τύχης. Τελικά την τύχη μας την ορίζουμε εμείς, έτσι πιστεύω δηλαδή. Αν είσαι μόνιμα μέσα σε γκρίνια και σε μουρμούρα δεν μπορεί ρε παιδί μου θα σου στραβώσει κάτι και εκεί θα το ρίξεις στην γκαντεμιά σου. Λένε ότι οι τυχεροί άνθρωποι έχουν την τάση να είναι πιο τολμηροί από τους άλλους (δεν το έχω) , έχουν μια άνεση να ξεκινούν φιλικές σχέσεις (μάλλον ουτε αυτό το έχω), ξέρουν να βγαίνουν γρήγορα από φθοροποιές καταστάσεις και επομένως να ξεφορτώνονται την κακοτυχία τους γρηγορότερα από κάποιους άλλους (αυτό και αν δεν το έχω, εγώ άμα δεν πιάσω πάτο δεν υπάρχει περιπτωση να συνέλθω) και τέλος οι τυχεροί είναι γενικά ευτυχισμένοι αλλά όχι κατ' ανάγκη αισιόδοξοι (αυτό το λογοκρίνω για μένα). Εδώ είναι που έχω την απορία. Δηλαδή αν καταφέρω να έχω κάποιες, γιατί όλες είναι αδύνατον, προϋποθέσεις, θα γίνω πιο τυχερή? Μάλλον άμα σταματήσω να γκρινιάζω κάτι βελτιωθεί, μάλλον άμα πιστέψω λίγο περισσότερο στον εαυτό μου (αυτό δεν είναι δικό μου, μου το είπε ένας ... καλός φίλος θα έλεγα) κάτι πάλι θα γίνει, αλλά και πάλι κάτι χάνω από την ουσία. Πείτε μου τώρα εσείς γιατί ο αγαπημένος μου ήρωας στα Μίκυ Μαους ήταν ο Ντόναλντ??? Για να μην πω τον καημένο τον Συλβέστρο ή το δίσμοιρο το Κογιότ. Λέτε να έβρισκα κάτι κοινό με τους αγαπημένους μας παιδικούς ή αν θέλετε "καρτουνίστικους" ήρωες??

15 May 2007

Εκκαθαρίσεις

Τι είναι αυτό που με έχει πιάσει τώρα τελευταία με τις "γενικότερες" εκκαθαρίσεις; Θέλω και δεν θέλω να πετάξω κουτιά και φακέλους (ελληνιστί directories ή folders) με τα ενθύμια μου, με τις σκέψεις μου, με ένα μεγάλο μέρος των αναμνήσεών μου. Είμαι και δεν είναι έτοιμη να κάνω κάτι τέτοιο. Είμαι και δεν είναι έτοιμη να αποχωριστώ το παρελθόν μου, και στην τελική να κάνω μια καινούργια αρχή βρε αδερφέ! Είμαι και δεν είμαι έτοιμη να τα βάλω όλα σε ένα κάδο ανακύκλωσης! Είμαι και δεν είμαι έτοιμη να πατήσω shift+del σε όλα! Έτσι όλα, κουτιά και φάκελοι μένουν καταχωνιασμένα σε κάποια ντουλάπια, σε κάποιο κρυφό directory του υπολογιστή, σε κάποιο cd. Είναι πάντα έτοιμα να βγούν στην επιφάνεια κάνοντας ένα κλικ ή ανοίγοντας ένα ντουλάπι. Δεν ξέρω τελικά αν είναι σωστό και αν μου κάνει καλό. Σίγουρα όμως για κάποιον ο οποίος συνδέεται πολυ εύκολα συναισθηματικά με πρόσωπα, καταστάσεις και αντικείμενα του κάνει μάλλον κακό. Το μεγαλύτερό μου δίλημα είναι όταν πατήσω shift+del και ένα μηνυματάκι-διληματάκι τσοοοοουυυυυπ ξεπροβάλει μπροστά μου: "Είσαι σίγουρη ότι θες να διαγράψεις το παρελθόν σου;" Και εκεί... Και εκεί ΠΟΤΕ ΜΑ ΠΟΤΕ δεν τολμάω να πατήσω "ΝΑΙ". Δεν πάει το χέρι μου να πατήσει το "ΝΑΙ". Δεν πάνε τα χέρια μου να κάνω μια αγκαλιά όλα τα "παλιά" και να τα βάλουν όλα μα όλα σε μια μεγαλη σακούλα, σε μια μεγάλη κούτα και να τα εξαφανίσω μια και καλή. Ώρες ώρες νομίζω πως ο σκληρός δίσκος του υπολογιστή αλλά και ο σκληρός δίσκος του μυαλού μου έχουν γεμίσει ασφυκτικά κυρίως με αναμνήσεις. Με αναμνήσεις τέτοιες που περισσότερο θα έλεγα με γεμίζουν θλίψη παρά χαρά. Και αυτό είναι που με χαλάει περισσότερο από όλα, η αδυναμία μου να "ξεφορτωθώ" ότι με θλίβει. Σκέφτηκα πολλές φορές ότι προσπαθώ να ισορροπώ μέσα από όσα κάνω. Να κλείνω μέσα μου το απόσταγμα των εμπειριών μου και αυτό να με μεγαλώνει να με οδηγεί να εκφράζω αυτό που πραγματικά είμαι, αυτό που πραγματικά με κάνει να νιώθω πλήρης και ευτυχής. Αλλά συνέχεια γίνεται η ίδια ερώτηση, "Είσαι σίγουρη ότι θες να διαγράψεις το παρελθόν σου;".Και συνέχεια η ίδια απάντηση "ΟΧΙ" .....

09 May 2007

Verba volant scripta manent....

Πριν καιρό άρχισα να έχω κάποιες υποψίες ότι δεν μπορώ να αντισταθώ άμα βλέπω λευκό χαρτί. Κάτι με προκαλούσε να πάρω το στυλό και να γράφω λέξεις, να τραβάω γραμμές, να ζωγραφίζω. Καμία σελίδα δεν έπρεπε να είναι άδεια, κανένα κομμάτι χαρτιού δεν επιτρεπόταν να μείνει λευκό. Οι υποψίες μου επαληθεύτηκαν σήμερα. Στην προσπάθεια μου να διαβάσω και ενώ είχαν περάσει κάμποσες ώρες μεταξύ ποιοτικού διάβασματος και ονειροπόλησης (αλήθεια πιστεύετε ότι η ονειροπόληση είναι χαμένος χρόνος από τη ζωή μας??) άρπαξα ένα κομμάτι λευκού χαρτιού ίσως το τελευταίο που είχε μείνει από κάποιες πρόχειρες σημειώσεις που κρατούσα. "ΚΑΝΕΝΑ ΧΑΡΤΙ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΜΕΝΕΙ ΛΕΥΚΟ" σκέφτηκα. Αρχικά μουντζούρες, στη συνέχεια συμμετρικά σχήματα και τέλος λέξεις. Πολλές σκόρπιες λέξεις σε όλα τα σημεία του χαρτιού. Κάθε μια από αυτές μου έλεγε και πολλά και τίποτα. Κάτι ανάλογο θα μπορούσα να κάνω σε word, σε notepad, αλλά κατάλαβα ότι τις περισσότερες φορές αυτολογοκρίνομαι. Ίσως είναι και καλύτερα έτσι. Παρόλα αυτά σε αυτό το blog αισθάνομαι την ανάγκη να μοιραστώ κάποιες από τις σκέψεις μου μαζί σας. Δεν καταλαβαίνω όμως γιατί ώρες ώρες μας πιάνει να βγάζουμε τα "εσώψυχα" μας στους άλλους? Γενικά τις περισσότερες φορές αντιστέκομαι στον πειρασμό να γράψω αυτό που αισθάνομαι όπως ακριβώς το αισθάνομαι και ξέρετε γιατί?? Γιατί "verba volant scripta manent" ή αλλιώς τα γραπτά μένουν τα λόγια φεύγουν ("πετούν μακριά"). Μάλλον όμως δεν είναι μόνο αυτό. Φοβάμαι να μην το μετανιώσω, φοβάμαι μην παρεξηγηθώ, φοβάμαι...... Για να μην στεναχωρήσω και να μην στεναχωρεθώ, να μην πληγώσω και να μην πληγωθώ, να μην εκθέσω και να μην εκτεθώ. Ίσως να φοβάμαι ακόμα και την κριτική σας αλλά ακόμα χειρότερα φοβάμαι τη δική μου.... Λέτε τελικά αυτός να είναι ο λόγος της αυτολογοκρισίας μου, ή τελικά ο λόγος που δεν μπορώ να αντισταθώ σε κανένα μα κανένα λευκό χαρτί???

07 May 2007

Αϋπνίες...

Κάθε τέτοια εποχή τα τελευταία χρόνια με βασανίζουν οι αϋπνίες με βασανίζει και η εξεταστική. Το βιολογικό μου ρολόι είναι αποσυντονισμένο. Με πιάνει και το σύνδρομο του γείτονα, ξέρετε όταν δεν μπορείς να κοιμηθείς πριν ακούσεις το γείτονα να φεύγει για τη δουλειά, ευτυχώς ο Χριστιανός φεύγει κατά τις πέντε το πρωί! Και βέβαια όταν έρχεται εκείνη η ευλογημένη ώρα να με πάρει ο ύπνος μου απομένουν τόσο λίγες ώρες μα κοιμηθώ και να ξεκουραστώ μέχρι να ανοίξει πανηγυρικά η πόρτα "κοντεύει οκτώ, δεν θα πας στο γραφείο σήμερα?" Και εγώ πρέπει να σηκωθώ να πάω στο γραφείο και όταν με το καλό γυρίσω να κάτσω να διαβάσω πάλι. Ακόμα όμως και αν τα καταφέρω να γυρίσω ας πούμε ξεκούραστη το μυαλό μου κολυμπάει σε κάποια παραλία και μου έρχεται να κοιμηθώ πάνω στα βιβλία της Σύγχρονης Φυσικής. Πρέπει όμως να διαβάσω, αλλά δεν μπορώ να διαβάσω γιατί το μυαλό μου είναι αλλού. Είπαμε είναι σε κάποια παραλία, γιατί κοιμάμαι και ξυπνάω και ονειρεύομαι διακοπές! Ασε που με πιάνει η νύστα την ώρα που πρέπει να διαβάσω. Μάλλον όπως και εσείς καταλαβαίνεται το Loop είναι ατέρμονο, όπως και το ταξίδι του μυαλού μου στις ωραιότερες παραλίες της Ελλάδας. (Πω πω πω τι είπα πάλι!!!!, μπράβο μου). Επειδή όμως ο χρόνος αυτός είναι κλεμμένος από ένα "απειρόβαθο πηγάδι" μάλλον πρέπει να σταματήσω κάπου εδώ...

05 May 2007

Εντροπία

Μετά από μια εβδομάδα έντονου άνγχους με το αν προλαβαίνω να παραδώσω τις εργασίες μου ή δεν προλαβαίνω . Μετά από συνεχόμενα ξενύχτια και τρομερή υπερένταση. Μετά από υπαρξιακές απορείες του τύπου τα ολοκλήρωματα που υπολόγισα είναι σωστά ή λάθος και με όλες τις απορίες που μπορεί να βρεί κάποιος , οι οποίες έρχονται πάντα όταν δεν πρέπει (ας πούμε όταν κάνεις ένα φυσιολογικό διάβασμα), πήρα την εξής απόφαση: "Την Κυριακή θα πάω εκδρομή". Έτσι μελέτησα τον καιρό, έχω βάλει τις ηθικές αναστολές μου στο ντουλάπι (το κλείδωσα κιόλας μήπως και ξεφύγει καμία, γιατί ποτέ δεν ξέρεις τι συμβαίνει) και είμαι έτοιμη για την αυριανή μου εξόρμηση. Οι επιλογές που μπορώ να έχω είναι τρεις. Να "εκδράμω" ανατολικά (και λίγο βόρεια) προς Εύβοια, δυτικά (και λίγο νότια) προς Ναύπακτο και νότια προς Ναύπλιο. Παρατηρείτε κάτι κοινό και στους τρεις πιθανούς προορισμούς? Σωστά! Αυτό είναι. Και οι τρεις προορισμοί έχουν "ΘΑΛΑΣΣΑ". Θέλω θάλασσα, να κάτσω στον ήλιο με ενα παγωμένο καφεδάκι και να την κοιτάω. Όχι δεν θα βουτήξω μην φοβάστε (εξάλλου πρέπει να έρθω σε συνεννόηση με την GreenPeace πρώτα). Είναι αυτό που πραγματικά χρειάζομαι αυτόν τον καιρό. Θα ξεφύγει το μυαλό μου θα ηρεμήσω και θα γεμίσω για τα καλά τις μπαταρίες μου. Βέβαια αυτό είναι το ιδανικό σενάριο, γιατί πάντα υπάρχει και ένα άλλο αυτό που σε τέτοιες περιπτώσεις αλλάζει και η εντροπία του συστήματος. (Λέτε να το έγραφα το θεματάκι με την εντροπία αν έδινα ΑΣΕΠ......)

Μου λείπεις ...

Μου λείπεις αφάνταστα ... Όσοι τους έχετε να τους τιμάτε να τους αγαπάτε και να τους προσέχετε ... Pour un soupir, pour un instant Une paren...