21 August 2007

Παιχνίδια του μυαλού ... και του φακού ...

Χωρίς πολλά λόγια . . .




Bored to ...... death ......

Βαριέμαι Α Π Ι Σ Τ Ε Υ ΤΑ !
Θέλω να πάω για καφέ, θέλω να πάω βόλτα, θέλω να την κάνω από το γραφείο και να την αράξω κάπου στον ήλιο με καφεδάκι και καλή παρέα.
Θέλω να με βαράει ο ήλιος στο πρόσωπο τόσο που να μου κάνουν σημάδι τα γυαλιά του ήλιου (που θα έλεγε και ένας γνωστός μου) λες και είχα πάει για σκι μες στο καταχείμωνο.
Θέλω ΡΕΚΛΑ στην ΚΑΡΕΚΛΑ ! ! !

Τι λέτε εσείς θέλετε ?
Τι λέτε τ' αφήνουμε όλα να πάμε για καφέ??
Σε πόσες ώρες σχολάμε ? ? ?



19 August 2007

Θέλω Δ Ι Α Κ Ο Π Ε Σ ! ! !

Το καλοκαίρι κοντεύει να τελειώσει και εγώ θέλω ακόμα διακοπές. Η Αθήνα βράζει και το μυαλό μου κολλημένο στον δύσκολο χειμώνα που πέρασε και στον ακόμη δυσκολότερο που έρχεται. Είχα γράψει παλιότερα για το πόσο θέλω να πετάξω τα παλιά και όλα αυτά που με πληγώνουν, είχα κάνει μια αρχή αλλά ανακάλυψα ότι είναι πάρα πολλά αυτά που θέλω να αλλάξω και το χειρότερο από όλα οτι δεν μπορώ από τη μια στιγμή στην άλλη να κάνω μια τέτοια αλλαγή. Ο καιρός πέρασε από τότε σπουδαίες αλλαγές δεν έκανα και σπουδαίες διακοπές θα έλεγα δεν έκανα. Φέτος το πρόγραμμα είχε λίγο από Σαντορίνη και Βόρεια Εύβοια. Για την Σαντορίνη δεν θα πω πολλά, απλά μια κουβέντα "καταπληκτικό νησί" έχω ξαναπάει και μου άρεσε πολύ. Για τη Βόρεια Εύβοια πολύ πράσινο (να χτυπήσω ξύλο δηλαδή ακόμα) πολύ καθαρά χωριά, αλλά από θάλασσες όχι κάτι ιδιαίτερο. Ίσως να έχω συνηθίσει τις παραλίες του Αιγαίου και του Ιονίου, ίσως να εχω συνηθίσει τις παραλίες της Κρήτης. Μπορεί να φταίει και η διάθεσή μου δεν ξέρω αλλά με την Εύβοια δεν ξετρελλάθηκα. Πως θα ήθελα να ήμουν σε ένα νησάκι, στην παραλία με την απαραίτητη φραπεδιά να απολαμβάνω τις βουτιές μου , να αράζω με τις ώρες στα ταβερνάκια, και να πίνω τις μαργαρίτες μου δίπλα στο κύμα με καλή παρέα. Πραγματικά μόλις τώρα δημιούργησα μια ειδυλλιακή εικόνα στο μυαλό μου, η οποία όμως χάθηκε μόλις σκέφτηκα την απίστευτη ταλαιπωρία που θα ζήσω μέχρι να καταφέρω να κάνω τα παραπάνω. Το μανιασμένο πλήθος να ξεχύνεται στο λιμάνι της Ραφήνας και του Πειραιά απίστευτο στριμωξίδι στο πλοίο, ο κλασσικός Ελληνάρας που έχει πιάσει πέντε καρέκλες για αυτόν και τις τσάντες του (ναι καλά ακούσατε μια γι αυτόν, μια για να βάλει τα "βρωμοπόδαρά του" μια να ακουμπάει τον καφέ και την εφημερίδα και δύο για τα συμπραγκαλά του όλα) και άμα τολμήσεις να ζητήσεις και καμία καρέκλα........ Από την άλλη η υστερική κυρία με τα πιο υστερικά παιδάκια της (μα είχα δώσει ραντεβού με τον Ηρώδη αλήθεια σας λέω) που κλαίνε γιατί δεν θέλουν ντομάτα στο τοστ και ο χυμός δεν είναι καρπούζι αλλά ανανάς και όλα αυτά ενώ εσύ προσπάθείς να ηρεμήσεις λίγο και να ξεκουραστείς (γιατι για ύπνο δεν το συζητάω) λίγο πριν φτάσεις στον προορισμό σου! Και επιτέλους έφτασες (είσαι και φορτωμένος σαν το καημένο το γαιδουράκι) και συνειδητοποιείς ότι το ξενοδοχείο που έχεις κλείσει από το Internet είναι 5 χιλιόμετρα από το λιμάνι και το δωμάτιο δεν έχει και θέα στη θάλασσα και είναι από τη μεριά του δρόμου που έχει φασαρία και έτσι όπως είσαι ταλαιπωρημένη και καταιδρωμένη λές δεν βαριέσαι προίκα θα το πάρω, ανοίγεις τη βαλίτσα και βάζεις γρήγορα γρήγορα το μαγιό σου και ορμάς προς την παραλία.... Όμως για καλή σου τύχη είναι εκεί και η υστερική κυρία από το καράβι με τα παιδάκια τα οποία μάλλον κάνουν τις σημαδούρες μέσα στη θάλασσα αφού τους φοράει και μπρατσάκια, σωσίβιο, βατραχοπέδιλα και μάσκα παρακαλώ! Δεν πτοείσαι όμως γιατί είσαι διακοπές και συνεχίζεις. Όμως επειδή δεν πτοείσαι δεν βρίσκεις ούτε ξαπλώστρα ούτε όμως χώρο για να βάλεις και την πετσέτα σου, και τελικά να μια γωνίτσα και για σένα. Τώρα είσαι έτοιμη για την θάλασσα, δεν βλέπεις τίποτε άλλο από εσένα και τη θάλασσα, μόνο εσύ και αυτή και εκεί που αρχίζεις να το απολαμβάνεις πλααατς βουτάει ένα παιδακι δίπλα σου για να πάρεις την κρυάδα, αλλά ακόμα και τώρα δεν πτοείσαι. Προχωράς προς τα μέσα γιατί όπως είναι γνωστό όλοι οι ενοχλητικοί αλλά και το 99% των λουόμενων βρίσκονται ή αν θέλετε συχνάζουν στα ρηχά, και μέχρι να βουτήξεις έχει έρθει μια μπάλα στο κεφαλι σου και έχεις επιστρέψει καμιά δεκαριά φορές το μπαλάκι από τους τύπους που παίζουν με τις ρακέτες παραδίπλα σου, αλλά δεν πτοείσαι συνεχίζεις γιατί είσαι διακοπές. Και επιτέλους βουτάς στο νερό και δροσίζεσαι και το ευχαριστιέται η καρδούλα σου. Μέχρι εδώ τέλεια και έρχεται η ώρα να βγεις, και που να πατήσεις??? Μηηηη εδώ φτιάξαμε ένα κάστρο, αλλά ούτε και εκεί γιατί έχουμε φτιάξει μια παγίδα για ψάρια και παραπέρα για καχαρίες (ναι για καχαρίες καλά διαβάσατε, είναι νέο είδος) και αφού καταφέρεις να βγεις θέλεις να πιείς και τη φραπεδιά σου, και πας να πάρεις και λες "Σας παρακαλώ ένα φραπέ σκέτο με γάλα" και αρχίζει η διαδικασία "κοπελιά να χτυπήσω καφέ με γάλα μόνο?" , "Όχι ένα φραπέ σκέτο θέλω και να μου βάλετε στο τέλος λίγο γάλα". Τελικά παίρνεις ενα γλυκό φραπέ χωρίς γάλα και ο αφρός να μην υπερβαίνει το ένα εκατοστό και ζεστός λες και είναι νες, δηλαδή κανονικός καραβίσιος καφές, δεν βαριέσαι όμως είσαι διακοπές και δεν πτοείσαι. Να συνεχίσω με τα στραβά και τα ανάποδα? Προσέχεις να μην σε κάψει ο ήλιος και βάζεις και ξαναματαβάζεις αντηλιακό και αυτό που πετυχαίνεις αντί να μαυρίσεις είναι να κοκκινίσεις και να γίνει σαν ξεροτηγανισμένο μπαρμπουνάκι για να μην πω αστακό και μάλιστα ξεφλουδισμένο αστακό. Και έφτασε η ώρα να πας να τσιμπήσεις και κάτι, και τα ταβερνάκια σου πιάνουν μην πω τι σου πιάνουν, και σου λένε για μια χωριάτικη 10 euro και για τα καλαμαράκια 15 euro άσε και το κουβέρ 6 euro για δύο άτομα (και σου έχουν φέρει δύο φέτες ψωμί και μια χαρτοπετσέτα). Μήπως όλα αυτά σας πτόησαν μήπως όλα αυτα σας αποθαρρύνουν? Όχι εεεε?
Ούτε και μένα ...... Θέλω Δ Ι Α Κ Ο Π Ε Σ ! ! ! Θέλω να ταλαιπωρηθώ σαν γνήσιος Ελληνάρας τουρίστας. Να καώ να τσουρουφλιστώ (για να μην πω να μπω στο grill), να με μαδήσουν οι ταβερνιάρηδες, να με ποδοπατήσουν, να με γεμίσουν με άμμο, ακόμα και να με βάλουν στόχο τα παιδιά-σημμαδούρες (της υστερικής κυρίας) με την μπάλα τους! Πως αλλιώς θα καταλάβω το καλοκαίρι??? Πως αλλιώς θα καταλάβω διακοπές ? ? ? ! ! !

Μου λείπεις ...

Μου λείπεις αφάνταστα ... Όσοι τους έχετε να τους τιμάτε να τους αγαπάτε και να τους προσέχετε ... Pour un soupir, pour un instant Une paren...