24 September 2007

Πήρα αποφάση . . .

Με αφορμή την ακριβώς προηγούμενη ανάρτηση μου και αφού πέρασαν και αρκετές μέρες σκεφτόμουν την κουβέντα που μου είχε πεί στο Μόναχο ο "κολλητός μου" φίλος ο Γιάννης : "Γιατί βρε ακούς αυτά τα γλυκερά τραγούδια αφού σε χαλάνε? Και όχι μόνο σε χαλάνε, αλλά χαλάνε και την καρδιά σου." Το σκεφτόμουν πολύ αυτό, για να μην πω χρόνια τώρα σκέφτομαι αυτή την κουβέντα. Μην γελάσετε αλλά είναι μάλλον "κατασκευαστικό" δεν μπορώ να το αλλάξω. Απλά μου αρέσουν περισσότερο από κάποια άλλα. Δεν μου αρέσει να χαλιέμαι, είναι όμως η φύση των τραγουδιών τέτοια, και αν εδώ που τα λέμε είσαι και λίγο ευαίσθητη τότε τα πράγματα γίνονται πολύ δύσκολα. Είναι αλήθεια ότι κάποια από αυτά (και εννοώ γενικά κάποια από τα τραγούδια που μου αρέσουν πολύ και είναι και "γλυκερά") τα έχω συνδιάσει με ανθρώπους και καταστάσεις. Αυτό θα μου πείτε ότι το κάνει ένα παιδάκι στην εφηβεία. Ναι, βέβαια το κάνει στην εφηβεία, αλλά έλα που εγώ περνάω καθυστερημένη και θα έλεγα παρατεταμένη εφηβεία. Το θέμα εστιάζεται στο γεγονός ότι τον τελευταίο καιρό δεν το κάνω μόνο με τα ¨γλυκερά" τραγούδια αλλά με όλα. Να για παράδειγμα άκουγα τις προάλλες "Sunrise avenue" που δεν θα έλεγα ότι είναι και πολύ γλυκερά τα τραγούδια των "παιδιών" ε και βρήκα τραγούδι να το συνδιάσω με καταστάσεις και κάθε φορά που το ακούω να ..... μην πω χαλιέμαι πάλι αλλά να με τρυπάει το αγκαθάκι (βέβαια όπως λέει και το τραγούδι, των Sopor Aeternus-Todwunsch : Even pain has its own beauty, even pain can perform a lovely face). Το τραγούδι των "Sunrise avenue" που σας λέω είναι το "Fairytale gone bad". Εκεί να δείτε στεναχώρια. Αλλά τελος πάντων αλλού ήθελα να πάω το σημερινό μου θέμα και αλλού το έφτασα. Το σημερινό μου θέμα ήταν η απόφαση που πήρα από την Παρασκευή (που μας πέρασε) να μην πέφτω για τίποτα και για κανέναν. Εγώ να είμαι καλά και να περνάω ακόμα καλύτερα. Πέρασα ένα πολύ δύσκολο από πολλές απόψεις καλοκαίρι και δεν θέλω με τίποτα να ξαναγίνω έτσι. Με τίποτα δεν θέλω να σταματήσω να χαμογελάω. Θα μου πάρει λίγο ακόμα όπως το βλέπω για να συνέλθω και να επανέλθω πλήρως, αλλά θα τα καταφέρω. Αααα και κάτι τελευταίο δεν υποσχέθηκα ότι θα σταματήσω να γκρινιάζω και να παραπονιεμαι, εξάλλου αγαπημένοι φίλοι αυτό είναι το χαρακτηριστικό μου δεν είπαμε?? Τσάμπα με είπατε εξάλλου "γκρινιαροπαραπονιάρα" θα πρέπει να το επιβεβαιώσω κιόλας.

Υ.Γ : Όση ώρα γράφω ακούω μουσική ..... ε τι άλλο ?? Γλυκερά τραγουδάκια από έναν γλυκερό σταθμό και το τελευταίο που ακούω λέει "......." ααα δεν θα σας το πω γιατί είναι πολύ πολύ γλυκερό!!!!!!!!

15 September 2007

Σε όσους αισθάνονται όπως και εγώ . . .

Ακούγοντας έναν από τους αγαπημένους μου τραγουδιστές τον Παντελή Θαλασσινό άκουσα μερικά από τα τραγούδια του τα οποία με πληγώνουν πολύ, αλλά ταυτόχρονα μου αρέσουν και πάρα πολύ! Κατάφερα έτσι να βγάλω πολύ από την ευαισθησία μου την οποία και φυλάω ως κόρη οφθαλμού (τον τελευταίο κυρίως καιρό). Θα σας παραθέσω τους στίχους από μερικά από αυτά τα τραγούδια που σας λέω. Το κάθε ένα από αυτά κάτι μου θυμίζει και κάπου με ταξιδεύει όμως αυτό που με ταξιδεύει πολύ πολύ μακρία είναι "Τα Σμυρνέϊκα Τραγούδια" το οποίο μου το τραγούδαγε η γιαγιάκα μου. Να λοιπόν οι στίχοι από μερικά από αυτά τα τραγούδια που σας λέω. Η επόμεη προσπάθειά μου θα είναι να σας βάλω links για να μπορέσετε να τα ακούσετε. Από το περιεχόμενο θα καταλάβετε πολλά . . .


"Τα Σμυρνέϊκα Τραγούδια"

Το καθρεφτάκι σου παλιό
και πίσω απ' τη θαμπάδα
η Σμύρνη με το Κορδελιό
και η παλιά Ελλάδα

Μουτζουρωμένο το γυαλί
μα πίσω απ' τους καπνούς του
βλέπει ο Θεός το Αϊβαλί
και σταματάει ο νους του

Τα σμυρνέικα τραγούδια
ποιος σου τα 'μαθε
να τα λες και να δακρύζεις
της καρδιάς μου ανθέ

Το καθρεφτάκι σου παλιό
και το μυαλό χαμένο
σε ποιο τα ήπιες καπηλειό
και βγήκες μεθυσμένο

Μουτζουρωμένο το γυαλί
μα πίσω απ' τους καπνούς του
βλέπει ο Θεός το Αϊβαλί
και σταματάει ο νους του

Τα σμυρνέικα τραγούδια
ποιος σου τα 'μαθε
να τα λες και να δακρύζεις
της καρδιάς μου ανθέ


----------------------------------------------------------

"Άμα τη δεις"

Πουλί που ξέρεις να πετάς
μες στα αιθέρια του ουρανού τα μονοπάτια
απ' τ' αλωνάκι της αγάπης σαν περνάς
κι από του πόθου τα κρυστάλλινα παλάτια

Άμα τη δεις να μην ντραπείς
και φίλα την στο στόμα
την αγαπάω να της πεις
και ζω γι' αυτήν ακόμα

Νερό που ξέρεις να κυλάς
στα δροσερά σου κρυσταλλένια μονοπάτια
άμα λουστεί και χτενιστεί καθώς περνάς
σταμάτα εκεί να κοιταχτεί να δεις τα δυο της μάτια

Άμα τη δεις να μην ντραπείς
και φίλα την στο στόμα
την αγαπάω να της πεις
και ζω γι' αυτήν ακόμα


----------------------------------------------------------

"Εισιτήριο στην τσέπη σου"

Ήθελα να 'μαι η αφή στην άκρη των δακτύλων σου
ό,τι αγγίζεις να 'χει κάτι κι από μένα
να 'μαι τη νύχτα η φωνή χαμένων φίλων σου
που λεν τραγούδια παλιά κι αγαπημένα

Ήθελα να 'μαι εισιτήριο στην τσέπη σου
όταν σε μένα ταξιδεύει η σκέψη σου
ήθελα να 'μαι εισιτήριο στην τσέπη σου
όταν σε μένα ταξιδεύει η σκέψη σου

Ήθελα να 'μαι η σκιά στην άκρη των βλεφάρων σου
η μόνη λέξη στο παραμιλητό σου
να 'μαι η πρώτη ρουφηξιά απ' το τσιγάρο σου
κι η τελευταία η γουλιά απ' το ποτό σου

Ήθελα να 'μαι εισιτήριο στην τσέπη σου
όταν σε μένα ταξιδεύει η σκέψη σου
ήθελα να 'μαι εισιτήριο στην τσέπη σου
όταν σε μένα ταξιδεύει η σκέψη σου

Ήθελα να 'μαι αστραπή που σβήνει μες στο βλέμμα σου
πάνω στο χέρι η τυχερή γραμμή σου
να 'μαι κρυμμένος πυρετός μέσα στο αίμα σου
για να ξυπνάω τις φωτιές μες στο κορμί σου

Ήθελα να 'μαι εισιτήριο στην τσέπη σου
όταν σε μένα ταξιδεύει η σκέψη σου
ήθελα να 'μαι εισιτήριο στην τσέπη σου
όταν σε μένα ταξιδεύει η σκέψη σου


----------------------------------------------------------

"Πόνος άπονος"

Αν ήσουν πέτρα θα 'σπαγες
και λουλουδάκι θα 'βγαζες
απ' τη ραγισματιά

Να σκύβω να μυρίζομαι
να νοιώθω πως ζαλίζομαι
από γλυκιά ματιά

Μα είσαι πόνος άπονος
κρυφή λαβωματιά

Πες μου αν ραγίζει ο πόνος
αν ξεχνιέται το φιλί
αν παρηγοριέται ο μόνος
που αγάπησε πολύ

Αν ήσουν πέτρα θα 'λιωνες
κι απάνω μου θα πάλιωνες
σαν ρούχο καθαρό

Να σ' έχω να ζεσταίνομαι
στα μάτια σου να φαίνομαι
φεγγάρι στο νερό

Μα είσαι πόνος άπονος
σε δύσκολο καιρό

Πες μου αν ραγίζει ο πόνος
αν ξεχνιέται το φιλί
αν παρηγοριέται ο μόνος
που αγάπησε πολύ


----------------------------------------------------------

"Ανάθεμά σε"

Σ' έχω ώρες ώρες μα το Θεό
τόσο πολλή ανάγκη
που τρέχουν απ' τα μάτια μου
θάλασσες και πελάγη

Στείλε ένα γράμμα μια συλλαβή
αν έχεις το Θεό σου
που κρέμομαι απ' τα χείλη σου
κι είμαι στο έλεός σου

Ανάθεμά σε δε με λυπάσαι
που καίγομαι και λιώνω
που μ' έκανες και σ' αγαπώ
και τώρα μαραζώνω

Κλειδώθηκαν οι σκέψεις μου
μες στου μυαλού τα υπόγεια
αχ πόσα θέλω να σου πω
και δεν υπάρχουν λόγια

Ανάθεμά σε δε με λυπάσαι
που καίγομαι και λιώνω
που μ' έκανες και σ' αγαπώ
και τώρα μαραζώνω


----------------------------------------------------------

"Δε φταίω εγώ που μεγαλώνω"

Και να που τα ταξίδια
μείναν μόνο όνειρα
Και να που οι φωνές
και τα τραγούδια σώπασαν

Και να που η ζωή
τώρα κυλάει πιο γρήγορα
Και να που τα παιδιά
και τα παιχνίδια χάθηκαν

Δε φταίω εγώ που μεγαλώνω
Χτυπάει πισώπλατα ο χρόνος
Δε φταίω εγώ που μεγαλώνω
Φταίει η ζωή που είναι μικρή

Ραγίσαν τα φεγγάρια
που ‘χε φέρει η άνοιξη
Μαρμάρωσε το φως
στο τελευταίο νύχτωμα

Φτιασίδι ερωτικό
που θα φοραέι το αύριο
Στις πιάτσες της βροχής
που θα πουλιέται Σάββατο


12 September 2007

"Ζερβοκουτάλες" όλου του κόσμου ενωθείτε !

Να' μαστε και πάλι εδώ. Πριν μερικές μέρες έψαχνα στο internet και ξετρύπωσα ένα site που όλοι οι αριστερόχειρες περίμεναν! Επιτέλους ένα μαγαζί στην Ελλάδα που έχει προιόντα αποκλειστικά για αριστερόχειρες. Ζερβοκουτάλες όλου του κόσμου ενωθείτε!!! Είναι αλήθεια ότι ο κόσμος μας είναι φτιαγμένος για δεξιόχειρες. Από που να ξεκινήσω και που να τελειώσω, ψαλίδια, ποντίκια (για Η/Υ βεβαίως βεβαίως), πόρτες, μπρίκια κ.τ.λ. Βρήκα λοιπόν ψαλίδι για αριστερόχειρες και κατάλαβα ότι τελικά δεν ήμουν εγώ το "ζαβό" στο νηπιαγωγείο που δεν μπορούσε να κόψει καλά με το ψαλίδι για να κάνει χειροτεχνεία. Άδικα άλλαξα στο δημοτικό το χεράκι μου στο γράψιμο. Βέβαια ουδέν κακό αμιγές καλού αφού έμαθα να χρησιμοποιώ και τα δύο μου χεράκια, (αλλά και ποδαράκια, μιας και έπαιζα ποδόσφαιρο στην αγοροκρατούμενη γειτονιά μου), με την ίδια ευκολία, με μεγάλη σταθερότητα κινήσεων και ακρίβεια. Αλλά είναι γεγονός ότι όταν βρίσκουμε κάτι το οποίο μας κάνει τη ζωή μας πιο εύκολη δεν το αφήνουμε, έτσι δεν είναι? Λοιπόν δείτε και εσείς για τι πράγμα σας μιλάω:

11 September 2007

Δεν ξέρω τι τίτλο να βάλω ! ! !

Τον τελευταίο καιρό, και πιο συγκεκριμένα από τα μέσα Ιουλίου και μετά, όσο και αν προσπαθώ να διαβάσω οτιδήποτε μου είναι αδύνατο. Αντιστέκεται το μυαλό μου! Δεν θέλει, δεν μπορεί και αντιδρά. Ούτε περιοδικό δεν μπορώ να διαβάσω, ούτε σταυρόλεξο να λύσω! Κουράστηκα, βαρέθηκα δεν ξέρω τι μπορεί να είναι, αλλά ελπίζω να περάσει γρήγορα. Τέλος παντων για να μην πολυλογώ, θα σας αφηγηθώ μια ιστορία που έλαβε χώρα πριν από λίγες μέρες. Ήταν κατά τις 10 το βράδυ, όταν και καθόμουν στην βεράντα του σπιτιού και χάζευα με τη φωτογραφική μηχανή στα χέρια μήπως και βρω θέμα να φωτογραφήσω. Περνάει λοιπόν (συνήθως αυτή την ώρα) μια γειτόνισσα, στην οποία ούτε πολύ θάρρος είχα δώσει, και δεν ήθελα και να της δώσω κίολας, και αυτό γιατί όταν σταματήσει να σου μιλήσει μπορεί να ξημερώσει και αυτή ακόμα να λέει (χειρότερη από εμένα). Περνάει λοιπόν, καλησπέρα μου κάνει καλησπέρα της λέω, και ταυτόχρονα ευχόμουν να μην κοντοσταθεί. Για κακή μου τύχη κοντοστάθηκε και άρχισε να μου λέει για τις φωτιές και την φυσική καταστροφή! Δεν είχα παρά να συμφωνήσω μαζί της, εξάλλου ποιός δεν έζησε το δράμα των ημέρών. Μετά από περίπου μισή ώρα επικοδομητικού μονόλογου από τη μεριά της μου λέει: " Να φανταστείς διάβαζα τις προάλλες στο καινούργιο τεύχος του Σεπτέμβρη ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο για το τι πρέπει και τι δεν πρέπει να κάνουμε για να προστατεύσουμε τον πλανήτη μας και να σωθούμε εμείς οι καλοί" . Ωχ ψύλλοι στ' αυτιά μου μπήκανε για το τι επρόκειτο να ακολουθήσει. Με αστραπιάια κίνηση βγάζει το περιοδικό από την τσάντα της και αρχίζει να το ξεφυλίζει για να βρει το συνταρακτικό άρθρο! Έχω αρχίσει να φορτώνω, κυρία Τάδε μου δεν με ενδιαφέρει σκέφτομαι, γιατί έχω καταλάβει περί τίνος πρόκειται. Με μια ακόμα αστραπιαία κίνηση μου το σπρώχνει και μου λεει: "Κράτα το να το διαβάσεις είναι πολύ ωραίο". Μάλλον οι περισσότεροι καταλάβατε για πιο περιοδικό μιλάω. Ναι, ναι σωστά το "ΞΥΠΝΑ". Παίρνω βαθιά ανάσα, επιστρατεύω όλη την ευγένειά μου και της λέω: "Μπα δεν θέλω ευχαριστώ, δεν μπορώ να διαβάσω και δεν θέλω να διαβάσω". "Μα γιατί είναι πολύ ενδιαφέρον και πολύ ωραίο" μου αποκρύνεται. Της λέω: "Κοίτα από το καλοκαίρι και μετά το μυαλό μου δεν δέχεται τίποτα! Δεν μπορώ να διαβάσω αυτά που με ενδιάφερουν πόσο μάλλον κάτι που δεν με ενδιαφέρει". Πριν προλάβει να ολοκληρώσει την κουβέντα της, της ξανακάνω "Κυρία Τάδε μου δεν με ενδιαφέρει να διαβάσω τίποτα αυτό τον καιρό πόσο μάλλον αυτό που πάτε να μου δώσετε". Με τα πολλά το μαζεύει πίσω μπρος (κάτι που δν την άρεσε και καθόλου) και αποφασίζει να την κάνει! ΕΛΕΟΣ για πόσο θράσσος μπορούμε να μιλάμε? Με το έτσι θέλω να μου δώσει να διαβάσω αυτό που αυτή θεωρεί σωστό και καλό. Είναι δικαίωμα όλων μας να πιστεύουμε όπου θέλουμε, όμως είναι και υποχρέωσή μας να σεβόμαστε αυτό που πιστεύουν και οι άλλοι. Τελικά ήμουν πολύ ψύχραιμη και ευγενική για να μην της πω κάτι περισσότερο. Αλλά μάλλον ο στόχος τους είναι αυτός, με όσα περισσότερα "γαλλικά" τους "λούσεις" τόσο περισσότερο επιτυχημένοι είναι! Στην τελική θα μου πείτε, μα αυτή είναι η δουλειά τους. Ναι το δέχομαι, όμως δεν δέχομαι να έχουμε δικαιώματα και να μην έχουμε υποχρεώσεις. Πρέπει επιτέλους όλοι μας να βάλουμε στο μυαλό μας πως η ελεύθερία μας σταματά εκεί που αρχίζει η ελευθερία κάποιου άλλου!!

Μου λείπεις ...

Μου λείπεις αφάνταστα ... Όσοι τους έχετε να τους τιμάτε να τους αγαπάτε και να τους προσέχετε ... Pour un soupir, pour un instant Une paren...