23 July 2009

Χρονοντούλαπο αναμνήσεων ...

Κατά καιρούς μου αρέσει να ανοίγω το χρονοντούλαπο των αναμνήσεων μου. Αυτο το flashbacking μου αρέσει πολύ όπως εχουμε πει και παλιότερα σε άλλο ποστ. Ο λόγος που το κάνω πολλές φορές είναι για να δοκιμάσω τα όρια μου και να τσεκάρω κατά πόσο έχω κλείσει τους ανοιχτούς λογαριασμούς μου με το παρελθόν μου. Κατα πόσο τα έχω βρει σε όλα με το παρελθόν μου. Οφείλω να παραδεχτώ ότι κάποιες φορες δεν ειναι επιτυχημενη η προσπάθεια αλλά παντα αξίζει τον κόπο. Στο flashbacking των τελευταίων ημερών έτυχε να βρω μπροστά μου ένα τραγούδι το οποίο μου άρεσε και μου αρέσει πάρα πολύ. Έτσι είπα να το μοιραστώ μαζί σας.

Roxette και Spending My Time για σήμερα.


21 July 2009

The Thorn Birds ......

Ο μύθος λέει για κάποιο πουλί που κελαηδάει μια μονάχα φορά στη ζωή του, πιο γλυκά από κάθε αλλο πλάσμα πάνω στη Γη. Από τη στιγμή που αφήνει τη φωλιά του, ψάχνει για ένα δέντρο αγκαθωτό και δεν ησυχάζει αν δεν το βρεί. Και τότε, εκέι που κελαηδάει ανάμεσα στα άγρια κλαριά, πάει και καρφώνεται στο πιο σουβλερό στο πιο μεγάλο αγκάθι. Και πεθαίνοντας, υψώνεται πάνω από την ίδια του την αγωνία, για να ξεπεράσει με το κελάηδημά του τον κορυδαλλό και το αηδόνι. Ένας ύμνος θεσπέσιος, με τίμημα την ίδια του την ύπαρξη. Μα ο κόσμος όλος ησυχάζει ν' ακούσει κι ο Θεός χαμογελάει στους ουρανούς Του. Γιατί το άριστο αποχτιέται μόνο με μεγάλο πόνο...... Ή τουλάχιστον, έτσι λεεί ο μύθος.
(The Thorn Birds - Collen McCullough)

Θα με ρωτήσετε γιατί το έγραψα τώρα.
Πάντα υπάρχει λόγος για να γράψουμε κάτι αυτό είναι σίγουρο.
Απλά ας δεχτούμε ολοι μαζί οτι το έγραψα .... επειδή μου αρέσει πάρα πολύ .....

13 July 2009

Ν όπως λέμε νέος οδηγός, Μ όπως λέμε ....

Η ώρα κόντευε 17:30 και ήταν η ώρα που γύρναγα από το γραφείο. Απίστευτη κίνηση στην Εθνική Οδό στο ύψος της Κηφισιάς. Ένα απίστευτο μποτιλιάρισμα που σπάνια συναντάω σε αυτό το σημείο.Κάνω υπομονή για να κάνω 100 μέτρα μέχρι να βγώ στην έξοδο του "Λαινόπουλου" για Κηφισιά. Αριστερά μου μια κοπελίτσα που ευγενικά μου ζητάει να την αφησω να μπει στη δεξιά λωρίδα που οδηγεί στην έξοδο. Δεν ειχα κανενα λόγο να μην το κάνω όπως και έγινε. Μέχρι η κοπέλα να κανει δεξιά παρατηρώ ένα Ν στο πίσω τζάμι της (και σκεφτομαι μεγαλόφωνα μάλλον γι αυτό είναι ακόμα ευγενική). Μέχρι να ολοκληρώσω τη σκέψη μου ένα τύπος με σπορ αυτοκίνητο κάνει κάτι σα μανούβρα για να της χωθεί! Αυτό που έκανε ο "εξυπνάκιας" ήταν απλά ηλίθιο. Είμαι σίγουρη ότι είχε δει το Ν και πήγε να το παίξει κάπως στην κοπέλα (γνωστό κλασσικό και ελληνικο το όλο σκηνικό). Τα δύο αυτοκίνητα βρίσκονται σχεδόν φτερο με φτερό. Η κοπέλα ήρεμη ανοίγει το παραθυρό της τον κοιταέι και του λέει το θεεικό : "Καλά εγώ είμαι νέα οδηγός και έχω βάλει το Ν εσύ που είσαι μαλάκας γιατι δεν βάζεις το Μ". Κοπέλα μου όπου και να είσαι τώρα να είσαι καλά. Μου έφτιαξες την εβδομάδα μου.

09 July 2009

I am back....

Αγαπημένο μου blogaki αγαπημένοι μου αναγνώστες (όσοι πλέον μείνατε....). Μετά από σχεδόν 7 ολόκληρους μηνες πήρα την απόφαση να ξαναγράψω. Πέρασα πολλά και έγιναν διάφορα. Είχα αποφασίσει να μην το συνεχίσω. Αλλά μετα από πολλές και βασανιστικές σκέψεις εν μέσω δουλειάς, εξεταστικής και εσωστρέφειας πήρα τη μεγάλη απόφαση. "Θα συνεχίσω να γράφω με ρυθμούς θέλω να πιστεύω καλύτερους από ότι πριν". Σε αυτή μου την απόφαση έπαιξε ρόλο και ένας ...... καινούργιος φίλος που μπήκε στη e-ζωή μου ο "~~~~~~~" ναι δεν πιστεύω ότι περιμένατε να σας πω το όνομα του, μου αρκεί που ξέρει εκείνος ποιός είναι. Είχαμε σήμερα μια πολύ ωραία κουβεντούλα κάπως φιλοσοφική θα τη χαρακτήριζα και αυτή μέσω msn είπαμε κάποια πραγματάκια τα οποία με έκαναν να δω κάποιες αλήθειες με άλλο μάτι. Τέλος πάντων το αποτέλεσμα είναι ότι θα εξακολουθήσουμε να είμαστε μαζί και έχω πολλά χρωστούμενα posts.
Ε-φιλε μου σε ευχαριστω πολύ τα λόγια σου άλλαξαν πολλά από σήμερα .......

Εις το επανιδειν λοιπόν ....

Μου λείπεις ...

Μου λείπεις αφάνταστα ... Όσοι τους έχετε να τους τιμάτε να τους αγαπάτε και να τους προσέχετε ... Pour un soupir, pour un instant Une paren...