Helsinki

Ένα ακόμα ταξίδι στο Ελσίνκι άφησε το χρώμα του στην παλέτα των χρωμάτων-ταξιδιών που έχω κάνει (και μάλιστα για δουλειά), καταγράφοντας μερικές ώρες πτήσεις ακόμα (κάπως έτσι δεν λένε και οι πιλότοι?). Ήταν από τα ταξίδια που δεν με πείραζε να κάνω και μπορώ να πω ότι ήθελα να κάνω. Το Δεκέμβρη όταν και με είχε πιάσει η μεγάλη μου γκρίνια είχα να αντιμετωπίσω διάφορα. Μάλλον και γι αυτό μου έτυχαν διάφορα στραβά. Αυτή τη φορά όμως όλα ήταν διαφορετικά. Ήθελα να πάω, δεν γκρίνιαξα καθόλου και γενικά πέρασα πολύ καλά. Θα μπορούσα να το χαρακτηρίσω ένα από τα καλύτερα ταξίδια που έχω κάνει. Η μετάβαση στο Ελσίνκι ήταν μέσω Μονάχου και μόλις πάτησα το ποδαράκι μου στο Μόναχο (τουλάχιστον στο αεροδρόμειο) εικόνες, μυρωδιές όλα γνωστα πολύ γνωστά. Ήθελα να ρουφήξω όλες τις στιγμές εκεί. Μπορεί να έκατσα μόνο 8 μήνες στο Μόναχο, όμως αυτή την πόλη θα την αισθάνομαι πάντα σαν κάτι δικό μου, μοναδικό. Η αναμονή για την επόμενη πτήση αρκετά μικρή μόνο μια ώρα και δέκα λεπτά, αρκεί να σκεφτεί κάποιος ότι το αεροπλάνο από Αθήνα έφυγε στην ώρα του και έφτασε μάλιστα και στην ώρα του. Σκέφτηκα ότι δεν με πέιραζε και πολύ γιατί στην επιστροφή θα είχα μπροστά μου 2,5 ολόκληρες ώρες να γευτώ κάθε δευτερόλεπτο που θα έχανα αυτή τη μέρα. Κοίταγα γύρω μου σαν μικρό παιδάκι σε παιδότοπο. Γρήγορα η ώρα πέρασε και το αεροπλάνο για Ελσίνκι ήταν έτοιμο για απογείωση. Κοίταξα για λίγο έξω από το παράθυρο δίνοντας ραντεβού για την επόμενη φορά. Ώρα άφιξης στο αεροδρόμιο Βάντα (σαν τη μάγισσα Βάντα απο τον Sport Billy) του Ελσίνκι 14:55. Το καταπληκτικό της ιστορίας είναι ότι 15:00 είχα και τη βαλίτσα στο χέρι (εγώ και το παιδί που ταξιδεύαμε μαζί). Γρήγορα στην ουρά για ταξί και κατευθείαν στο ξενοδοχείο. Μετά βόλτα να προλάβουμε τις λίγες ώρες ημέρας που απέμεναν, μερικές βιαστικές φωτογραφίες και στη συνέχεια για καφεδάκι στο γνωστό στέκι των Ελλήνων "Bakers". Γιατί εκεί άραγε? Μα γιατί είναι ο μόνος χώρος στο Ελσίνκι που αν κάποιος θέλει να καπνίσει μπορεί να το κάνει άνετα μεσα και να μην χρειαστεί να βάλει το μπουφανάκι του, ή να πάρει μια κουβερτούλα (του μαγαζιού) και να βγεί έξω να ξεχαρμανιάσει. Ένας λόγος που πάω τους Φινλανδούς είναι αυτός!! Προστατεύει και τους μη καπνιστές! Είχε βραδιάσει για τα καλά όταν αποφασίσαμε να πάμε για μαμ-μαμ. Αρκέτά νωρίς για εμάς αλλά αναγκαστικά έπρεπε να πάμε αφού τα περισσότερα (αν όχι όλα) τα μαγαζιά εκεί κλείνουν μέχρι της 11. Το ρολόι-θερμόμετρο δίπλα στο ξενοδοχείο έδειχνε -2 βαθμούς (το επίσημο site για τον καιρό στο Ελσίνκι έλεγε -2, με realfeal -14), αλλά δεν με ένοιαζε καθόλου. Σε λίγες ώρες ξεκίναγε μια εβδομάδα (μεγάλη εβδομάδα για τους καθολικούς) με γεμάτο πρόγραμμα για εμάς. Θέλω να πιστεύω ότι όλα πήγαν καλά, ως πολύ καλά. Η δουλειά που έπρεπε να γίνει έγινε και με το παραπάνω. Είχε φτάσει η Μεγάλη Πέμπτη κατά της 18:00 και έπρεπε να φύγουμε για τα τελευταία ψώνια μιας και γιατί κανείς δεν είχε μείνει στο γραφείο (τώρα που είπα γραφείο, σε επόμενο post θα σας περιγράψω συνθήκες εργασίες, άλλη κουλτούρα, άλλη ποιότητα) και γιατί βέβαια έπρεπε να ετοιμαστούμε αφού το βράδυ θα είχε έξοδο με κάποιους από του Φινλανδούς που συνεργαστήκαμε και έναν Κινέζο (σκέτο kinder έκπληξη όπως είπε και ο kartman, αλλά πολύ χαρισματικό κατά τα άλλα) . Τελικά είναι καταπληκτική εμπειρία να γνωρίζεις άλλες κουλτούρες και άλλους πολιτισμούς. Περισσότερα για όλους και για όλα σε επόμενο post.