Θεσσαλία - Πακιστάν .......... δυό τσιγάρα δρόμος.

Εδώ και αρκετό καιρό έχουμε καθιερώσει κάθε Παρασκευή να κάνουμε παραγγελία απ' έξω (σουβλάκια, πίτσες, μπέργκερς, νουντλς κ.τ.λ). Έτσι και σήμερα μετά την καθιερωμένη ηλεκτρονική παρακαλώ ψηφοφορία κάναμε την παραγγελία μας. Είναι μια συνήθεια η οποία έχει περάσει σε πολλά τμήματα της εταιρίας μας και έτσι και τα άλλα παιδιά έκαναν τις δικές τους παραγγελίες.
Φτάνει λοιπόν η ώρα που έχουν έρθει τα φαγητάκια μας και πάμε να τα παραλάβουμε από την πύλη. Εκεί περιμένει ένας άλλος συνάδελφος τη δικιά τους παραγγελία και βλέποντας τον τυπάκο με το μηχανακι να σταματάει μπροστά του τον ρωτάει: "Φίλε από τη Θεσσαλία είσαι?" για να πάρει την αποστομωτική απάντηση "Όχι, από το Πακιστάν!!!".
Περιττό να σας αναφέρω ότι με το ζόρι κρατηθήκαμε να μην πέσουμε κάτω από τα γέλια. Ο συνάδελφος μου εννοούσε το μαγαζί Θεσσαλία από όπου είχαν κάνει τη δικιά τους παραγγελία και ο "ντελιβερας" κατάλαβε ή μάλλον ..... δεν κατάλαβε τι εννοούσε. :-)

La Passione

Καιρό τώρα ήθελα να γράψω ένα ποστ για "το πάθος" αλλά παντα κάτι άλλο έγραφα, υπάρχει και το γνωστό πρόβλημα της αυτολογοκρισίας μου και έτσι ποτέ δεν ολοκληρωνόταν η προσπάθεια αυτή. Σήμερα όμως το πήρα απόφαση θα γράψω για "το πάθος", θα γράψω κάποια πράγματα πως τα αισθάνομαι και πως τα βλέπουν τα δικά μου τα μάτια με την πάντα απαραίτητη αυτολογοκρισία. Ο λόγος που το κάνω αυτό σήμερα είναι μια κουβέντα που είχα προχτές η οποία με έβαλε σε σκέψεις! Για να το πάρουμε λοιπόν από την αρχή.


Τελικά προκαλώ την .... τύχη μου ή παίζω με τα οριά μου? Θέλω να πάω τη ζωή μου στο κόκκινο, σα να θέλω να περνάω πάντα με κόκκινο ένα πράγμα.

Το πάθος για τη ζωή

Από μικρό παιδάκι συμπεριφερόμουν διαφορετικά από τα άλλα παιδάκια της ηλικίας μου. Δεν έπαιζα με κούκλες αλλά με μπαλίτσες δεν ήθελα τα κλασσικά δώρα που κάνουν σε ένα παιδάκι αλλά πάντα ήθελα (και ιδιαίτερα αν είχα την επιλογή εγώ) πρακτικά πράγματα, αυτά που μου ήταν χρήσιμα και οχι περιττά και αυτά που είχα ανάγκη. Έχουν να το λένε οι γονείς μου ότι σαν παιδί δεν ζήτησα ένα παιχνίδι, έχει να το λέει και ο θείος μου που ειχε παρει τα ξαδέρφια μου και μένα να πάμε στο "ΜΙΝΙΟΝ" (πωπωπω τόσο παλιά εεε?) και όταν μας ρώτησε τι θέλαμε για να μας πάρει από κάτι απάντησα "δεν θέλω κατι θείε σε ευχαριστώ, δεν υπάρχει κάτι που να χρειάζομαι αυτη τη στιγμή". Δεν το έκανα για να είμαι το καλό παιδί το έκανα γιατί το πίστευα και το υποστήριζα με "παθος" (αν δεν χρειάζομαι κάτι δεν υπάρχει λόγος να το αποκτήσω). Έτσι σύμφωνα με το δικό μου μυαλό πάντα ζούσα έντονα και με πάθος την παιδική μου ηλικία. Ήθελα να είμαι ώριμη από μικρό παιδί (χωρίς τότε να καταλαβαίνω τι σημαίνει ωριμότητα).
Με τα πολλά φτάσαμε και στο σήμερα. Θέλω να ζω τη ζωή μου έντονα και χωρίς υποχωρήσεις (αυτό το τελέυταίο δεν το έχω καταφέρει πάντως όσο και αν το προσπαθώ). Θέλω να ζω τη ζωή μου και όχι μια ζωούλα, να έχω την δουλειά μου και όχι μια δουλίτσα (στην οποία παρεπιμπτόντος χρωστάω ένα κέρασμα κάτι σε "φαρμάκι ον δι ροκς" ή κάτι σε "φαρμάκι ον αις" :-) ) , την οικογένεια μου και όχι μια οικογενειούλα κ.τ.λ Τα θέλω όλα στο max. Το πέρασμά μας από τη γή είναι σύντομο και πρέπει να "γευτούμε" τα πάντα ή όσο το δυνατόν περισσότερα. Θέλω τελικά να ζω τη ζωή μου στα όρια και χωρίς όρια, να διώξω όλα όσα με στεναχωρούν και με προβληματίζουν να ζω κάθε λεπτό λες και αυτό είναι το τελευταίο μου σε αυτό τον κόσμο.

Το πάθος για την ομάδα μου

Θα βγω και θα βροντοφωνάξω ναι ... ΕΙΜΑΙ ΓΑΥΡΟΣ , τιμή μου και καμάρι μου! Ώρες αμέτρητες στο γήπεδο σε όποια θύρα καταφέρω να βρω εισιτήριο, ώρες αμέτρητες να βλέπω την ομαδάρα μου σε όλα τα αθλήματα ακόμα και στο υποβρύχιο τάβλι. Κάθε τι κόκκινο με παθιάζει! Με εξιτάρει! Θέλω να κλείνει η φωνή μου κάθε φορά που πάω στο γήπεδο τόσο όσο να μην μπορώ για μια εβδομάδα να μιλήσω (και σε αυτο δεν τα καταφέρνω καλά, το κατάφερα μόνο μια φορά φέτος, το παλεύω όμως). Να εκτονωθώ ρε παιδί μου στην τελική να βγάλω όλη μου την αρνητική ενέργεια. Αλήθεια λίγη εκτόνωση μου έλλειψε τελευταία και πρέπει για να έρθω στα ίσια μου!

Το πάθος για τους ανθρώπους

Έχω ένα πολύ μεγάλο μειονέκτημα δένομαι και κολλάω πολύ εύκολα με τους ανθρώπους με τους οποίος κάνω παρέα! Δεν έχω πολλούς ανθρώπους κοντά μου από επιλογή αλλά είμαι "παθιασμένη" με αυτούς τους λίγους. Δεν θέλω να τους χαλάω χατήρι, δεν θέλω να είναι στεναχωρημένοι, θέλω να έχουν το ίδιο πάθος και τα "ιδια παθη" με μένα!! Το πάθος για τους ανθρώπους γενικά είναι και καλό και κακό, καλό αν μπορείς να μοιραστείς τα ίδια πάθη κακό αν είσαι μόνο εσύ που έχεις το πάθος ( ;-) και ο νοών νοείτω).


Γενικά το έχω πάρει απόφαση θα ζώ με τα .... "δικά μου πάθη" γιατί στην τελική δεν έχω να χάσω κάτι!

Υ.Γ. Επειδή το σημερινό μου πόστ έχει και πάλι μια δόση γκρίνιας, κλάψας και μουρμούρας και επείδη εμένα με έπιασε σήμερα να σας βομβαρδίσω με όλα αυτά παρακαλώ να σκεφτείτε ότι γι αυτό ντε είναι οι φίλοι για τα δύσκολα, οπότε δείξτε λίγη κατανόηση, έχω ανάγκη από φροντίδα και προδέρμ. ;-)

Αυτά για σήμερα (με λιγότερη αυτολογοκρισία από ποτέ) και με το τραγούδι ..... των τίτλων.

Για μένα ...

Το έχουμε πει πολλές φορές και γκρινιάρα είμαι και παραπονιάρα. Τον τελευταίο καιρό όμως για ένα περίεργο λόγο ούτε γκρινιάζω πολύ ούτε και παραπονιέμαι. Παράξενο ναι απίθανο όχι! Έχω πει ότι πρέπει να αλλάξω κάποια πράγματα που αφορούν εμένα γιατί όπως το βλεπω είμαι μια κατηγορία μόνη μου! Όχι οτι το προσπαθώ ιδιάιτερα αλλά έτσι μου βγαίνει.

Γιατί αυτός ο πρόλογος θα μου πείτε. Μα είναι απλό είπαμε μια κατηγορία μόνη μου είμαι. Έτσι λοιπόν ενώ έκατσα να δω βόλεϊ την αγαπημένη μου ομάδα αποφάσισα ότι θέλω να γράψω ένα ποστ .... εδώ και τώρα το οποίο έτσι απλά να γράφει για τα πράγματα ακόμα και τους ανθρωπους που μου αρέσουν χωρίς να υπάρχει απαραίτητα σειρά προτίμησης ....
Πάμε λοιπόν να δούμε ...

Η σοκολάτα, ο Θρύλος, το i-phone, το τέννις, το "The Big Bang Theory", το νέο μου PS3, το ποδήλατο μου, η φωτογραφία, ο "Αρχοντας των δαχτυλιδιών", ο "Πόλεμος των Άστρων", να γράφω άπειρα ποστ στον υπολογιστή και μετά να τα λογοκρίνω και να μην ανεβάζω κανένα, το χιούμορ του πατέρα μου, η μάνα μου οταν την νευριάζω :-) , η φυσική, τα μαθηματικά, οι τσίχλες, οι φίλοι μου, να μιλάω στο τηλεφωνο με συγκεκριμένα μόνο άτομα, να βλεπω ποδοσφαιρο, να πηγαίνω στο γήπεδο, το χιόνι, οι καραμέλες με γεύση κανέλα, να ακούω τους άλλους να μιλάνε, να μοιράζομαι ότι αγαπώ, το "γλάρο Ιωνάθαν Λιβινγκστον", να τσαντίζω ένα συγκεκριμένο πρόσωπο ;-) (ξέρει αυτό) , ο Superman, ο Batman, μα πανω απο όλους και όλα ο Spiderman, τα καρτούν, τα αρωματικά κεράκια, το τζάκι, το κοκούνινγκ, η θάλασσα, το ηλιοβασίλεμα, τα ταξίδια, οι μυρωδιές των Χριστουγέννων, ο Rubik's cube, ο ΑΡΚΑΣ, το κόκκινο χρώμα, η μουσική, να γελώ ακόμα και όταν είμαι στεναχωρημένη, η τάξη στα πράγματά μου, να μην χαλάω εύκολα χατήρια, τα ρολόγια, η καθαριότητα (εντάξει μπορεί να είμαι και υποχόνδρια), το καλοκαίρι, οι διακοπές, ο καφές, το φλασμπακινγκ, το μπλογκάκι μου, το λαπτοπάκι μου, το Internet shopping, η ρακέτα μου, τα επιτραπέζια παιχνίδια, ο donald duck και ο daffy, o Einstein, τα παγωτά, τα καράβια και τα αεροπλάνα, το Μόναχο, ο Παλαμάς και ο Καζαντζάκης, τα ψώνια (σε μαγαζί εννοώ και όχι τα άλλα βρε σεις αμέσως να με παρεξηγήσετε).

Και ναι η ομαδάρα μου κέρδισε την Τρεντίνο!!! :-) (είπαμε μια κατηγορία μόνη μου.)