Λοιπόν για να ξεκαθαρίζουμε μια και καλή.
Πολλές φορές έχω κάνει το μαλάκα και πολλές φορές έχω πει δε βαριέσαι.
Πάρα πολλές φορές πήρα και τις ευθύνες και το βάρος όλο για μένα.
Κάποια στιγμή λοιπόν σαν άνθρωπος και εγώ έρχομαι στα όρια μου ή αν θες βάζω καινούργια όρια και ασχολουμαι μόνο με την πάρτη μου. Ακόμα καλύτερα ασχολούμαι με το να είμαι εγώ καλά και να περνάω όσο το δυνατόν καλύτερα. Το τελευταίο διάστημα λοιπόν έχω σκεφτεί πάρα πολύ για το αν αντιμετωπίζω σωστά κάποιες καταστάσεις στη ζωή μου με σωστές κινήσεις ή αν θα πρέπει να είμαι περισσότερο διαλλακτική. Τελικά σε αυτό που κατέληξα είναι πως γιατί πρέπει να είμαι διαλλακτική? Υπάρχει κανείς λογος? ΟΧΙ. Έτσι απλά και απόλυτα. Αφού κάθε φορά που κάνω το μαλάκα ή τα στραβά μάτια τα ίδια φτου και από την αρχή. Εδώ και καιρό έχει σταματήσει να με ενοχλεί να λαμβάνω για παράδειγμα "περίεργα" mail. Δε με νοιάζει πλέον ρε παιδάκι μου. Τα διαβάζω στο χαλαρό, μπορεί να απαντήσω μπορεί και όχι (αν και γενικα θεωρώ πως είναι στοιχειώδης ευγένια να απαντήσεις σε κάποιον ο οποίος θέλει να επικοινωνήσει μαζί σου, αλλά μόνο σε περίπτωση που θέλει να επικοινωνήσει και δεν θέλει να σου σκίσει την ψυχολογια). Την έφαγα στη μαπα την απόρριψη και πλεόν ξέρω πως να προφυλλάξω τον εαυτό μου (όχι πάντα βέβαια, χρειάζεται κάποιες φορές και "κυανόκρανος" έστω και με φωνή και "μάλωμα" να με συνεφέρει) Έχει επίσης σταματήσει να με ενοχλεί και η έλλειψη επικοινωνίας με κάποιους άλλους ανθρώπους. Όλα γίνονται για κάποιο λόγο. Για κάποιο λόγο κάναμε κάποτε παρέα για κάποιο άλλο λόγο σήμερα δεν κάνουμε πλεον. Για κάποιο λόγο δεν επικοινωνούσα με φίλους και για κάποιο λόγο παλι έχω επικοινωνία. Έτσι είναι αυτά τα πράγματα. Το ξέρω καλά πως έχω αλλάξει, αλλά έχω αλλάξει για ορισμένους όχι για όλους. Και δεν είναι θέμα επιλλεκτικής αλλαγής μόνο σε πρόσωπα αλλά και σε συμπεριφορές. Κάποια στιγμή λειτουργεί το ... τιμημένο το φίλτρο που έχουμε μέσα μας και αρχίζει να ξεχωρίζει τι αξίζει και τι δεν αξίζει να υπάρχει στη ζωή σου. Θα πέσεις θα χτυπήσεις θα σηκωθείς θα συνεχίσεις και θα ξαναπέσεις αλλά τη δεύτερη φορά θα σηκωθείς και θα είσαι πιο δυνατή και πιο "σοφή" ώστε να μην υπάρχει επόμενη φορά στο πεσιμο. Σίγουρα την επόμενη φορα που θα πέσεις θα είναι από κάτι εντελώς καινούργιο αλλά όχι από κάτι παλιό. Από μικρή οι γονείς μου με έμαθαν να αναλλαμβάνω τις ευθύνες μου και να έχω το θάρρος της συγνώμης όταν φταίω. Με έμαθαν να έχω τη δύναμη της συγχώρεσης αλλά κυρίως με έμαθαν να είμαι σωστός (έτσι θέλω να πιστεύω) άνθρωπος. Με έμαθαν να είμαι δίκαιη και να δίνω ευκαιρίες σε ανθρώπους ακόμα και αν με έχουν πληγώσει. Το σπουδαιότερο όμως που μου έμαθαν είναι να είμαι αξιοπρεπής. Και αυτή η αξιοπρέπεια μου έχει να κάνει και με τον τρόπο που συμπεριφέρομαι σε συγκεκριμένους ανθρώπους. Όταν θα σταματήσω να έχω όλα τα παραπάνω χαρακτηριστικά θα έχω χάσει την ψυχή μου. Δεν θα επιτρέψω λοιπόν σε κανένα να μου κάνει κριτική με ποιούς, γιατί και πως θα κάνω παρέα. Μα κυρίως δεν θα μπω στο τρυπάκι της σύγκρισης μεταξύ φίλων που θέλουν κάποιοι και κυρίως γιατί ΠΟΤΕ δεν υπήρξαν το κέντρο του κόσμου όπως πίστευαν. Για πολλά χρόνια είχε χαλάσει η εντροπία του "μικροκοσμού" μου και έψαχνα να βρω τι κάνω λάθος. Ναι εγώ έκανα όλα τα χρόνια το λάθος. Εγώ (και δεν μου αρέσει που ξεκινάω με το εγώ) ήμουν αυτή που άφηνα "παραθυρα" ανοιχτα για να μου αλλάζουν αυτή την εντροπία. Μόνο εγώ πλέον θα αλλάζω τις μεταβλητές του "συστήματος" μου όταν, όπου και όπως κρίνω εγώ ότι θέλουν αλλαγές. Φυσικά και ξέρω ποιά είμαι (ουτε αυταπατες τρεφω ουτε τιποτα), φυσικά και ξέρω που είμαι λάθος και που δεν είμαι, αλλά να πάρει είναι πολλά τα χρόνια της υπομονής και της ανοχής. Δυστυχώς για τους περισσότερους αυτή είμαι, έτσι είμαι και έτσι λειτουργώ. Σε όποιον αρέσουμε πλεον ... Για το τέλος ένα έχω να πω και όποιος καταλάβει κατάλαβε ... "δε σε βοήθησε και πολυ το ρεικι" (και δεν εννοω εμένα).
Άντε λοιπόν να έχουμε μια καλή εβδομάδα.
Υ.Γ. Κάποιος κάποτε μου είχε πει. "Σε τέτοιες περιπτώσεις αφιερώνεις τους στίχους του τραγουδιού 'παρε το δρόμο που σου πρέπει τον αγύριστο' ". ;-)
