Το ότι είμαι ενοχική ως ανθρωπος ειναι γεγονός. Το να φτάσω στο σημείο να το παραδεχτω σε ανθρωπους που με γνωριζουν λιγο και τους γνωριζω ακομα λιγοτερο ειναι αρκετα σημαντικο για μενα και την ψυχοσυνθεση μου. Δεν θυμαμαι να ειμαι ετσι παντα για να ειμαι ειλικρινης! Μπορω ομως να το προσδιορίσω αρκετα χρονια πριν και μετα απο μια τραυματικη εμπειρια ή αν θελεις ενα γεγονος που με σοκαρε ως ανθρωπο. Ειναι αληθεια πως δεν θα σου πω ποτε τι εγινε τοτε, ειναι το μοναδικο κεφαλαιο της ζωης μου που μενει κλειδωμενο και το πιθανοτερο να μεινει ετσι για παντα. Σε ενα μονο ατομο το ειχα πει το συζητησαμε με "τραμπουκισε" με το ψυχραιμη και αποστασιοποιημενη γνωμη της (και δεν το λεω με ασχημο τροπο το "τραμπουκισε" προσπαθησε να με συνεφερει με αυτο τον τροπο και οντως για καποια χρονια δουλεψε) δεν το συζητησαμε ποτε ξανα, δεν το εκμεταλευτηκε ποτε και δεν μετανιωσα ποτε γι αυτο που μοιραστηκα μαζι της.
Που κολλανε θα μου πεις οι ενοχες? Κολλανε στο γεγονος πως μετα απο αυτη την τραυματικη εμπειρια πηρα ολο το φταιξιμο και ολη την ευθυνη. Το αποτελεσμα ηταν να με διαλυσει δεν μπορουσα να αντεξω τοσο βαρος, προφανως. Ζητησα βοηθεια απο ειδικο και δεν ειναι κακο να το κανει κανεις. Παιδια μη φοβαστε να μιλησετε με ψυχολογο δεν ειναι κακο. Σε καποιους δουλευει καλα σε καποιους καλυτερα αλλα υπαρχει και μια κατηγορια - στην οποια ανηκω - η οποια δεν λειτουργησε οπως επρεπε. Ισως και εδω να φταιω εγω (να και παλι οι ενοχες) ισως να μην ημουν ετοιμη να δεχτω βοηθεια (και παλι ενοχες), ισως να μην ηθελα στην ουσια να δεχτω βοηθεια (αυτο ειναι παραδοχη οχι ενοχη). Ετσι το αφησα γρηγορα και προχωρησα (αν μπορει να ειπωθει οτι προχωρησα) στη ζωη μου. Αλλαξα συνηθειες αλλαξα ζωη και αφησα πισω πολλους καλους φιλους. Κλειστηκα στον εαυτο μου και εστησα ενα firewall γυρω μου (για να μην πω πολλαπλα). Για μεγαλο διαστημα πιστευα πως για οτι εγινε εφταιγα εγω. Τελικα η αληθεια ειναι καπου στη μεση?? Δεν ξερω ψεματα θα σου πω.
Στη ζωη μου γενικα μετα απο αυτο παντα ειχα στο πισω μερος του μυαλου μου αν κατι που πω η κανω πειραξει τον αλλο (χτες εμαθα οτι κανω ovethinking). Δεν ξερω αν κανω overthinking λοιπον απλα ξερω πως η προσπαθεια να μιλησω πιο ανοιχτα δεν πετυχενει και δεν πετυχενει παντα. Τον τελευταιο καιρο ακομα περισσοτερο. Τον τελευταιο καιρο που εχω κληθει να αντιμετωπισω οικογενιακα προβληματα και σε οτι κανω το κουτακι που ηταν κρυμενο στο πισω μερος του μυαλου μου με τις ενοχες ειναι και παλι μπροστα μπροστα και παλι διαπλατα ανοιχτο!
Η ζωη μου ειναι σε περιεργη φαση για μια ακομα φορα. (Νιωθω και παλι οτι διωχνω απο κοντα μου ανθρωπους που μαλλον θελουν να βοηθησουν)
Οχι δεν γκρινιαζω!
Οχι δεν παραπονιεμαι!
Απλα πλεον ειμαι σιγουρη οτι μαλλον απο εδω και περα θα ζω ενοχικα! Διαβαζοντας διαφορα βρηκα μια λιστα με τα βασικα χαρακτηριστικα των ενοχικων ανθρωπων (θεωρητικα ειναι απο ψυχολογο). Το σκορ μου ειναι 4/5 not bad not bad at all!
✔ Νιώθει υπερβολικά υπεύθυνος για τα πάντα και συνεχώς προσπαθεί να κάνει το σωστό.
✔ Δουλεύει περισσότερες ώρες από αυτές που αντέχει και αμείβεται.
✔ Είναι υπερβολικά και πάντα διαθέσιμος σε φίλους που έχουν μια ανάγκη ή χρειάζονται βοήθεια.
✔ Καταλαμβάνεται σε πολλές περιπτώσεις από αίσθημα έντονου φόβου για να εκδηλώσει τα συναισθήματα και τις σκέψεις του.
✘Φοβάται να είναι διαφορετικός, γι’ αυτό σωπαίνει, εμφανίζεται άτολμος και συμφωνεί σχεδόν πάντα με τις προτιμήσεις και τα λεγόμενα των άλλων.
Αυτα λοιπον με τις ενοχες μου.
That's me baby!
