Εσύ με ξέρεις ...

Μέρες θέλω να γράψω αλλά όλο κάτι γίνεται, όλο κάτι σκέφτομαι και δεν γράφω. Το τελευταίο διάστημα ήταν περίεργο. Από τη μια η γνωστή ταλαιπωρία μου με ένα συγκεκριμένο μάθημα στο πανεπιστήμιο (ποτέ στη ζωή μου δεν έχω καταστρέψει βιβλία, αυτά τα συγκεκριμένα μόλις το περάσω το τιμημένο θα τα κάνω χαρτοπόλεμο το έχω υποσχεθεί στον εαυτό μου), από την άλλη το γενικότερο κλίμα που επικρατεί στη χώρα και αυτή η περίεργη αίσθηση που δημιουργεί στους περισσότερους από εμας. Αν πας ακόμα παραπέρα το πολύ διαφορετικό πλέον κλίμα στο γραφείο, οι συνθήκες εργασίας και οι ... ανθρώπινες σχέσεις μέσα σε αυτό δε σου δίνουν πολλά περιθώρια να αισθάνεσαι όμορφα καλά και άνετα. Το γλυκό ήρθε και έδεσε την περασμένη εβδομάδα όταν και έμαθα κάτι πολύ δυσάρεστο. Από αυτά που δεν ξέρεις τι να πεις στον άλλο, πως να του μιλήσεις μα το κυριότερο πως να του σταθείς. Στεναχωρήθηκα πάρα πολύ, όμως το κράτησα το περισσότερο για μένα. Το είπα εκεί που ήθελα έιπα πως με πείραξε και κυρίως με στεναχώρησε πάααρα πολύ αλλά μέχρι εκεί. Τα υπόλοιπα τα κράτησα για μένα όσο και αν φαίνεται περίεργο δεν είπα ποτέ πως πραγματικά αισθάνθηκα με το γεγονός αυτό. Γενικά λοιπόν μέχρι τώρα είναι ένα πολύ περίεργο καλοκαίρι. Δε θα έλεγα μάλιστα ότι είναι από τα ... ωραία καλοκαίρια, τουλάχιστον μέχρι τώρα. Το μόνο σίγουρο έιναι πως σε διάστημα μικρότερο του ενός έτους έβγαλα 2 κόκκινες κάρτες. Και αν για τη μια δε με πολυένοιαξε γιατί υπάρχει θέμα "χαζομάρας" για την άλλη με πείραξε πολύ. Το σκέφτηκα πολύ, το ξανασκέφτηκα έδωσα τόπο στην οργή μια δύο και τρείς φορές το συζήτησα αλλά δεν εβγαλα άκρη, το ξαναματασυζήτησα αλλά και πάλι καμία άκρη δεν βρήκα. Είπα το παραπονό μου αλλού μπας και με καταλάβουν αλλά και αυτό δε με βοήθησε. Χτες είχα μια κουβέντα με ένα γείτονα και του έλεγα πόσο συναισθηματικό άτομο είμαι και πόσο δένομαι με τους ανθρώπους που αγαπώ. Έτσι λοιπόν λέγαμε πόσο με πειράζει όταν "αναγκάζομαι" να χάσω τέτοιους ανθρώπους από κοντά μου αλλά κυρίως με πειράζει όταν δεν ξέρω το λόγο. Εκεί πλεόν φουρκίζομαι, γίνομαι θηρίο και η κοκκινη είναι δεδομένη. Βρε και έφεση να κάνεις στον αθλητικό δικαστή η ποινή δεν αλλάζει, τελεία και παύλα. Θα μου πεις και τι το συζητάς? Ε ρε φίλε με πειράζει με ενοχλεί να μην ξέρω ποιός είναι ο λόγος της αλλαγής της συμπεριφορά σου. Προσπάθησα μια, προσπάθησα δυο και τρεις μέχρι εδώ ΤΕΛΟΣ. Κοκκινη κάρτα και στα αποδυτηρία, δεν μπορώ να προσπαθώ άλλο να καταλάβω. Δεν θέλω να προσπαθώ να καταλάβω τους άλλους όταν και αυτοί δεν έχουν καμία διάθεση να καταλάβουν εμένα. Σταματάω να γράφω εδώ. Έχω τόσα πολλά να πω και να γράψω, αλλά ταυτόχρονα δεν θέλω να τα μοιραστώ και με κανένα δε με βοηθάει εξάλλου. Ελπίζω γι αυτη την άσχημη διάθεση να φταίει η πανσέληνος .... Δεν έχω διάθεση για τίποτα.