Αντίο ...

 Από τότε που έφυγες από την Αθήνα όλο και λιγοτερο μιλάγαμε, όλο και λιγότερο βρισκόμαστε. Όταν ήρθα να σε χαιρετήσω λίγες ώρες πριν επιστρέψεις στο νησί σου φεύγοντας σου είπα "Μάτια που δεν βλέπονται γρήγορα λησμονιούνται, μην το ξεχάσεις να προσπαθήσουμε να μη βγει αληθινο". Ποτέ δεν φανταζόμουν πόσο γρήγορα θα χανόμασταν ... Ποτέ δεν φανταζόμουν οτι απλά μετά απο μερικούς μήνες θα ήταν τόσο δυσκολο να ανταλλασουμε ακόμα και sms. Χαθήκαμε γρήγορα (τωρα ίσως μπορώ να καταλαβω γιατι, αλλα δεν το δικαιολογω, δεν σε δικαιολογω και δεν με δικαιολογω).

Ποτέ δεν περίμενα να συμβει κάτι τέτοιο.
Ποτέ δεν περίμενα να το μάθω έτσι.

Να σε προσέχεις εκει που εισαι τωρα!
Θα σε σκεφτομαι συχνα!

Μου έλειπες ... και ας μην επικοινωνούσαμε.
Μου λείπεις ... και ας μην μιλησαμε ποτε τα τελευταια χρονια.
Θα μου λείψεις ... έτσι απλά.

Αντίο ...