Πολύ καιρό τώρα σκεφτόμουν να δημιουργήσω ένα Blog. Η ιδέα ενός καινούργιου παιχνιδιού με συνεπήρε. Στη συνέχεια με έπιασε η γκρίνια, (για την οποία θα σας μιλήσω σε άλλο post κάποια άλλη στιγμή) γιατί να το φτιάξω, γιατί να κάθομαι να γράφω ότι σκέφτομαι, γιατί.... γιατί.... και εκατοντάδες γιατί που μου έρχονταν στο μυαλό. Γενικά όπως θα καταλάβαιτε και στη συνέχεια για να πάρω μια απόφαση θα πρέπει να το σκεφτώ και να το ξαναμανα-σκεφτώ και να το επεξεργαστώ και να το ξαναμανα-επεξεργαστώ, τόσο απλά και τόσο γρήγορα. Θέλησα λοιπόν να κάνω μια δημοσκόπηση στο γραφείο (έψαχνα για υποστηρικτές είναι ολοφάνερο) και έτσι έκανα την "επικίνδυνη" έρωτηση "Πείτε μου σας παρακαλώ ένα λόγο για να κάνω ένα Blog?" (λες και δεν ξέρω ότι επικίνδυνες ερωτήσεις επιφέρουν θανατηφόρες απαντήσεις). Ακούστε μερικές: "Να το φτιάξεις γιατί έτσι" (τι γιατί έτσι βρε παιδιά, αυτό ρωτάω γιατι???) "Να το φτιάξεις γιατι θες να μοιράζεσαι με τους άλλους τις ιδέες σου και τις σκέψεις σου", "Να το φτιάξεις γιατί έισαι κοινωνική", "Σιγά μωρέ τα Blogs, όλοι θέλουν να φτιάξουν, και τι να το κάνουν?","Αααα έχει και μια φίλη μου και σχολιάζει όλες τις καινούργιες σειρές που παίζονται στην τηλεόραση", "Εμένα το έχει κάνει ένας φίλος μου και να σου πω την αλήθεια δεν ξέρω τι γράφει μέσα αλλά έχει βάλει ωραία χρώματα","Τι Blogs? Μας έφεραν γραφική ύλη? Θέλω και εγώ μου τελείωσε.". Η τελευταία άποψη, και μη γελάσετε σας παρακαλώ, ήταν αυτή που με έκανε να πω ναι θα το φτιάξω και θα γράφω τα πάντα μέσα. Πέρασε σχεδόν ένας μήνας από τότε και σήμερα έκατσα να διαβάσω (ελπίζω να μην διαβάσει κανείς καθηγητής μου αυτές τις γραμμές) άνοιξα και τον υπολογιστή μου και ............ βλέπετε όλοι τη συνέχεια. Πάει και το διάβασμα πάνε όλα. Ούτε το τηλέφωνο δεν σήκωσα! Με βλέπω να ξημερώνομαι πάλι με το διάβασμα. Αυτά για αρχή, θα τα πούμε πάλι σύντομα.