Εδώ είμαστε πάλι!!! Τον τελευταίο καιρό δεν έχω κουράγιο ούτε τον υπολογιστή μου να ανοίξω, έστω για να γράψω ένα postακι μικρό, μικρούτσικο τοσοδούτσικο. Είναι οι μέρες που με πιάνει η τρέλλα μου, το άγχος μου και ο απίστευτος εκνευρισμός μου. Τα μισώ αυτά τα συναισθήματα και γενικά τα τελευταία χρόνια τέτοια εποχή χάνω και καμιά δεκαριά χρόνια από τη ζωή μου. Όπως σωστά υπολογίζεται δεν μου μένουν και πολλά έτσι όπως πάω. Προσπαθώ να το ελέγχω αλλά δεν μπορώ. Όσο και αν προσπαθώ δεν το θέλω, μάλλον είναι ο χαρακτήρας μου τέτοιος, δεν μπορώ να βρω άλλη δικαιολογία. Έχω υποσχεθεί στον εαυτό μου (και όχι μόνο, και ας με συγχωρέσουν αυτοί που τους το έχω υποσχεθεί) ότι όταν θα πλησιάζει η εξεταστική θα είμαι ήρεμη, και στην τελική λίγο πιο σίγουρη για μένα. Είναι ίσως η μοναδική φορά κάθε χρόνο που δεν μπορώ να κρατάω το λόγο μου. Κάθε χρόνο τέτοια εποχή με ενοχλεί απίστευτα το στομάχι μου, υποφέρω από πονοκεφάλους και το τελευταίο που έπαθα ήταν η υπερκόπωση. Σας έχει τύχει να έχετε πυρετό χωρίς να είστε άρρωστοι, να παθαίνετε σκοτοδίνες και να έχετε τρομερή ατονία ενώ ταυτόχρονα οι βιταμίνες είναι στο καθημερινό σας πρόγραμμα?? Εεε αυτά είναι μερικά από τα συμπτώματα που έχω τις τελευταίες μέρες πάλι. Πείτε μου σας παρακαλώ λοιπόν είναι να μην μισώ τον τρόπο που αισθάνομαι, και τελικά να αισθάνομαι με τον τρόπο που μισώ? Αυτά τα λίγα λοιπόν για την ώρα, γιατί τα κουράγια μου με εγκαταλείπουν καθώς επίσης και η μπαταρία του laptop.
No comments:
Post a Comment