Διαβάζοντας ένα άρθρο κάποιου κυρίου με το όνομα Γουάιζμαν (δεν ξέρω αν το όνομα είναι τυχαίο ή τελικά είναι και ψευδώνυμο) ο οποίος δηλώνει ψυχολόγος και καθηγητής στο πανεπιστήμιο του Χερτφορντσάιρ μου ήρθε η ιδέα να μιλήσουμε για τύχη. Ο εν λόγω κύριος έκανε μια έρευνα για δέκα χρόνια με τίτλο "Ο αντίκτυπος στη ζωή των ανθρώπων των ευκαιριών, της καλοτυχίας και του να βρίσκονται στο σωστό μέρος τη σωστή στιγμή." Χρησιμοποίησε 400 εθελοντές ηλικίας από 18 εως 84 ετών, απο τους οποίους άλλοι δήλωναν τυχεροί και άλλοι όχι. Μετά από παρατηρήσεις έφτιαξε ομάδες "τυχερών" και ομάδες "άτυχων". Και οι μεν και οι δε μετά από ένα μήνα παραδέχτηκαν ότι ξεπερνούσαν τις κακοτυχίες τους ευκολότερα. Ο ίδιος ο Γουάιζμαν μετά από το "Σχέδιο Τύχη" , όπως το ονόμασε, ανακοίνωσε ότι το 80% των συμετεχόντων είχαν επιτυχία. Δηλαδή οι τυχεροί έγιναν τυχερότεροι και οι άτυχοι τυχεροί. Διαβάζοντας λοιπόν και εγώ όλα αυτά που σας περιέγραψα με λίγα λόγια αναρωτήθηκα. Τελικά είμαι τυχερή ή άτυχη? Στην πραγματικότητα δεν έχω ακούσει και κάποιον να λέει ότι είναι τυχερός, αλλά αντίθετα οι περισσότεροι δηλώνουν άτυχοι. Έτσι και τώρα μπορώ να σας αναφέρω 4 - 5 σκέψεις που περνάνε από το μυαλό μου όταν κάτι πάει στραβά ή όταν δεν γίνεται κάτι που θέλω ή με τον τρόπο που θέλω εγώ .
- Δεν είναι θέλημα Θεού
- Δεν μου αξίζει
- Πότε ήμουν τυχερή για να είμαι και τώρα?
- Πάντα έτσι ήταν
- Έχω περιορισμένες ικανότητες.
Και αν κάτσω και σκεφτώ λίγο ακόμα μπορώ να γράψω σελίδες. Η αλήθεια είναι ότι ποτέ δεν θεώρησα τυχερό τον εαυτό μου, αλλά εχω βρεθεί δίπλα σε ανθρώπους που άσχετα αν λένε ή ακόμα δεν λένε ότι είναι τυχεροί, έχουν μια "δόση" τύχης. Τελικά την τύχη μας την ορίζουμε εμείς, έτσι πιστεύω δηλαδή. Αν είσαι μόνιμα μέσα σε γκρίνια και σε μουρμούρα δεν μπορεί ρε παιδί μου θα σου στραβώσει κάτι και εκεί θα το ρίξεις στην γκαντεμιά σου. Λένε ότι οι τυχεροί άνθρωποι έχουν την τάση να είναι πιο τολμηροί από τους άλλους (δεν το έχω) , έχουν μια άνεση να ξεκινούν φιλικές σχέσεις (μάλλον ουτε αυτό το έχω), ξέρουν να βγαίνουν γρήγορα από φθοροποιές καταστάσεις και επομένως να ξεφορτώνονται την κακοτυχία τους γρηγορότερα από κάποιους άλλους (αυτό και αν δεν το έχω, εγώ άμα δεν πιάσω πάτο δεν υπάρχει περιπτωση να συνέλθω) και τέλος οι τυχεροί είναι γενικά ευτυχισμένοι αλλά όχι κατ' ανάγκη αισιόδοξοι (αυτό το λογοκρίνω για μένα). Εδώ είναι που έχω την απορία. Δηλαδή αν καταφέρω να έχω κάποιες, γιατί όλες είναι αδύνατον, προϋποθέσεις, θα γίνω πιο τυχερή? Μάλλον άμα σταματήσω να γκρινιάζω κάτι βελτιωθεί, μάλλον άμα πιστέψω λίγο περισσότερο στον εαυτό μου (αυτό δεν είναι δικό μου, μου το είπε ένας ... καλός φίλος θα έλεγα) κάτι πάλι θα γίνει, αλλά και πάλι κάτι χάνω από την ουσία. Πείτε μου τώρα εσείς γιατί ο αγαπημένος μου ήρωας στα Μίκυ Μαους ήταν ο Ντόναλντ??? Για να μην πω τον καημένο τον Συλβέστρο ή το δίσμοιρο το Κογιότ. Λέτε να έβρισκα κάτι κοινό με τους αγαπημένους μας παιδικούς ή αν θέλετε "καρτουνίστικους" ήρωες??
No comments:
Post a Comment