05 March 2010

Σκόρπιες σκέψεις ....

Για άλλη μια φορά, για μια ακόμη μέρα σηκώθηκα νωρίς το πρωί για το γραφείο. Όσο ετοιμαζόμουν σκεφτόμουν πολύ έντονα (αν και πρωί) αλλη μια μέρα χωρίς νόημα, χωρίς ενδιαφέρον, χωρίς να έχει κάτι ιδιαίτερο. Τον τελευταίο καιρό με πλημμυρίζουν τέτοιες σκέψεις, το θέμα είναι ότι δεν με πλημμυρίζουν μόνο εμένα αλλά τις μοιράζομαι και με κάποιους πολύ δικούς μου ανθρώπους. Και είναι σοβαρό το θέμα γιατί έτσι τους κουράζω και τους στεναχωρώ. Έτσι λοιπόν σήμερα (με την πάντα αυστηρή αυτολογοκρισία μου) λέω να γράψω πεντε πραγματάκια και εδώ.

Είναι πραγματικά πολύ περίεργο συναίσθημα να σκέφτεσαι ότι περνούν οι ώρες οι μέρες οι εβδομάδες, οι μήνες και τα χρόνια της ζωής σου έτσι. Έτσι μέσα στη ρουτίνα, χωρίς να κάνεις κάτι ουσιαστικό, χωρίς να μπορείς να κάνεις κάτι για να το αλλάξεις, ή να μην μπορείς να κάνεις κάτι για να αλλάξεις την κατάσταση αυτή.
Δεν μου αρέσει η μιζέρια καθόλου και το τελευταίο διάστημα έχω μιζεριάσει αφάνταστα. Άλλο η γκρίνια και το παράπονο και άλλο η μιζέρια. Βγάζω το χειρότερο εαυτό μου στους δικούς μου ανθρώπους στους πολύ κοντινούς μου και με ενοχλεί, και είμαι σίγουρη ότι ενοχλεί και αυτούς αλλά από υπομονή θέλετε να το πείτε, απο ενδιαφέρον, από αγάπη από ... και εγώ δεν ξέρω τι δεν με "ζορίζουν" και πολύ. Όσο δεν με ζορίζουν τόσο πιέζομαι εγώ και τόσο αισθάνομαι τύψεις. Είναι απίστευτο αυτό που συμβαίνει, να μην σε ζορίζουν και εσύ να πιέζεσαι.

Μου βγαίνει μια τρομερή ατονία και μια αδιαφορία για τα πάντα αλλά ταυτόχρονα ο εσωτερικός μου κόσμος βράζει, έχω τρομερή ένταση μέσα μου και μια απίστευτη τάση φυγής. Σε αυτό μπορεί βεβαίως βεβαίως να φταίει ο καιρός ( ο κακός μου ο καιρός μάλλον, αλλά τεσπα) αλλα είναι η εύκολη απάντηση στην ερώτηση "Τι έχεις ρε συ?" με την κλασσική απάντηση "Τι έχω, τίποτα δεν έχω. Ο καιρός θα φταίει, ή ο Ερμής που είναι ανάδρομος." Δεν θέλω να βγαίνω, δεν θέλω να πηγαίνω πουθενά, δεν θέλω να μιλάω σε κανένα (ισως πλην ελαχίστων εξαιρέσων, που και σε αυτές τις εξαιρέσεις τους ζαλίζω τον έρωτα), δεν μπορώ να κοιμηθώ, ξενυχτάω και το μυαλό μου πλάθει σενάρια και ιστορίες τρέλλας. Δεν θέλω να βρίσκομαι με πολύ κόσμο και μου έρχεται κάποιες φορές να αρχίσω να φωνάζω εκεί μέσα στη μέση του δρόμου. Να βγάλω όλη την αρνητική μου ενέργεια ρε παιδί μου. Η πόλη με κουράζει με πνίγει με αγχώνει με ... σκοτώνει!!

Χμμμ κοίτα ποιός τα γράφει όλα αυτά!
Χμμμ κοίτα ποιός τα γράφει αυτά χωρίς πολύ λογοκρισία!!
Χμμμ κοίτα ποιός τα γράφει αυτά η Σμαρούλα που συνήθως γκρινιάζει και παραπονιέται αλλά πάντα γελάει και δεν μιζεριάζει ποτέ ... αν την δείτε πουθενά πέιτε της ότι την ψάχνω.

No comments:

Μου λείπεις ...

Μου λείπεις αφάνταστα ... Όσοι τους έχετε να τους τιμάτε να τους αγαπάτε και να τους προσέχετε ... Pour un soupir, pour un instant Une paren...