06 March 2010

Brainstorming ...

Μελαγχολική μέρα η σημερινή ...
Τον τελευταίο καιρό έχω διάφορα πράγματα τα οποία βασανίζουν το μυαλό μου. Δεν ξέρω πραγματικά αν αυτά που με απασχολούν είναι σοβαρά ή όχι! (Το αυτοκολλητάκι μου λέει ότι σκέφτομαι πολύ εντοπίζω το πρόβλημα αλλά δεν κάνω κάτι για να το λύσω και με βασανίζει, λέει επίσης ότι μάλλον το προκαλώ αυτό στον εαυτό μου). Το θέμα είναι ότι με βασανίζουν οι σκέψεις μου και .... οι αυπνίες συνεχίζονται.

Υπάρχουν στιγμές που θέλω να τα παρατήσω όλα (στην τύχη τους) και να την κάνω, να φύγω να χαθώ να εξαφανιστώ! Έτσι στην "ψύχρα" να τα παρατήσω όλα στη μέση και να φύγω. Να μην κάνω τίποτα από όσα σκέφτομαι, να μην σκέφτομαι τίτοτα γενικότερα, να ηρεμήσω ... Τι και αν με κόπο ήρθαν κάποια από αυτά, τι και αν είναι όνειρα κάποια άλλα. Τιποτα να μην μείνει τίποτα. Μη ρωτήσεις που θα πας και τι θα κάνεις! Δεν ξέρω που θέλω να πάω, δεν ξέρω τι θέλω να κάνω. Τίποτα το ιδιαίτερο ουσιαστικά. Μου βγαίνει μια τρελλή άρνηση για όλα. Δυστυχώς δεν μπορώ να βρω την ... τελευταία σελίδα του βιβλίου της ζωή μου για να ξέρω τι θα κάνω ή τι θα γίνει!
Ναι το ξέρω δεν είμαι πολύ καλά ... και σήμερα!!
Και η μιζέρια καλά κρατεί. :-(

Για μια ακόμη φορά με εκφράζει απόλυτα η εισαγωγή του "Thorn Birds" :
"Ο μύθος λέει για κάποιο πουλί που κελαηδάει μια μονάχα φορά στη ζωή του, πιο γλυκά από κάθε αλλο πλάσμα πάνω στη Γη. Από τη στιγμή που αφήνει τη φωλιά του, ψάχνει για ένα δέντρο αγκαθωτό και δεν ησυχάζει αν δεν το βρεί. Και τότε, εκέι που κελαηδάει ανάμεσα στα άγρια κλαριά, πάει και καρφώνεται στο πιο σουβλερό στο πιο μεγάλο αγκάθι. Και πεθαίνοντας, υψώνεται πάνω από την ίδια του την αγωνία, για να ξεπεράσει με το κελάηδημά του τον κορυδαλλό και το αηδόνι. Ένας ύμνος θεσπέσιος, με τίμημα την ίδια του την ύπαρξη. Μα ο κόσμος όλος ησυχάζει ν' ακούσει κι ο Θεός χαμογελάει στους ουρανούς Του. Γιατί το άριστο αποχτιέται μόνο με μεγάλο πόνο...... Ή τουλάχιστον, έτσι λεεί ο μύθος.
(The Thorn Birds - Collen McCullough)"

Είπαμε ....
Αν δείτε τη Σμαρούλα σας παρακαλώ πείτε της οτι την ψάχνω ... απεγνωσμένα τον τελευταίο καιρό.

No comments:

Μου λείπεις ...

Μου λείπεις αφάνταστα ... Όσοι τους έχετε να τους τιμάτε να τους αγαπάτε και να τους προσέχετε ... Pour un soupir, pour un instant Une paren...