Αφού λοιπόν έχω μιζεριάζει απίστευτα τον τελευταίο καιρό θα προσπαθήσω σήμερα να "ορίσω" την μιζέρια. Θα προσπαθήσω να της δώσω "σαρκα και οστά" και να την χτυπήσω ... στη ρίζα της.
Το σίγουρο είναι ότι κάποια στιγμή η μιζέρια χτυπάει την πόρτα όλων μας. Το θέμα είναι αν τελικά την αφήσουμε να μπει κατά πόσο είμαστε καλοί ... οικοδεσπότες ή είμαστε "αγενείς". Κατά πόσο θα την αφήσουμε να μας επηρεάσει, κατά πόσο θα την αφήσουμε να μας "αλλοιώσει", να επηρεάσει τις "σχέσεις" μας και κατά πόσο είμαστε σε θέση να ανοίξουμε την πόρτα και να την ... πετάξουμε έξω. Η μιζέρια λοιπόν μπορεί να σε οδηγήσει από το χειρότερο άκρο στο ιδανικό. Από την απόλυτη δημιουργηκότητα (σε μένα δεν παίζει αυτό το σενάριο, από την στιγμή που έχω την .... απόλυτη άρνηση για όλα), στην κατάθλιψη (εδώ κάπου είμαστε τι τελευταιες μέρες) μέχρι και το θάνατο (no comment). Εννοείται πως δεν μιλάμε για τη μιζέρια που έχουν κάποιοι μόνο και μόνο για να τυγχάνουν "καλύτερης" αντιμετώπισης από τους γύρω τους. Μιλάμε για την "φυσιολογικη" (αν μπορεί να υπάρξει τέτοιος όρος) μιζέρια που μπορεί να συμβεί στον καθένα μας όταν για παράδειγμα χάσουμε μια καλή ευκαιρία στη δουλειά μας, όταν δεν γράψουμε καλά στις εξετάσεις στο πανεπιστήμιο κ.τ.λ., μιλάμε δηλαδή για "απόλυτα ελεγχόμενο περιβάλλον και συνθήκες". Έτσι λοιπόν ο καθένας μας έχει "δικαίωμα" ελάχιστες φορές στη ζωή του να μιζεριάσει. Να σε πάρει από κάτω, να πιάσεις πάτο, να κάνεις ότι βλακεία σου έρθει στο κεφάλι και να ξαναβγείς στην επιφάνεια. Συνήθως, και μάλλον αυτο ειναι το ιδανικό, κρατάς τη μιζέρια σου για την δικιά σου και μόνο πάρτη, δεν χαλάς τους άλλους ούτε το βροντοφωνάζεις. Υπάρχουν και εξαιρέσεις που ίσως χρειάζεσαι ένα σοκ να σε ταρακουνήσει και γι αυτό το λόγο τη μοιράζεσαι με άλλους. Είναι φορές που προσπαθείς από μόνος/η να βγείς από την άθλια αυτή κατάσταση και δεν μπορείς!!
Στην πραγματικότητα είναι ένα πάρα πολύ άσχημο συναίσθημα, σε κάνει .... Προμηθέα! Σου τρώει τα σωθηκά σου! Σε καταστρέφει. Όσο δεν την αντιμετωπίζεις τόσο αντριώνει τόσο σε κυριεύει τόσο σε καταστρέφει. Το χειρότερο είναι να την συνηθίσεις και να την αποδεχτείς. Να πιστέψεις πως ότι ήταν να παει στραβά πήγε και δεν εχει επιστροφή, όλα γίνονται χειρότερα ώρα με την ώρα μέρα με τη μέρα. Να εφαρμόσεις από μόνος/η σου όλους τους νόμους του Μέρφυ και να περιμένεις τα χειρότερα.
Τι μπορείς άραγε να κάνεις για να ξεφύγεις από αυτή την κατάσταση? Να πιείς όλο το Βόσπορο (δεν βοηθάει και πολύ εε?? , ασε που θα βάλεις και άλλο επιπλέον βάρος), να αρχίσεις το κάπνισμα (και αφού θα έχεις καπνίσει κανα δυο τρία τέσσερα λιβαδια απο Old Holborn να μην μπορείς να πάρεις τα πόδια σου στο τένις), να το ρίξεις στα γλυκά (και πάλι όμως έχεις αποτέλεσμα την αύξηση του σωματικού βάρους το οποίο μπορεί και να έχει τα ακριβώς ανάποδα αποτελέσματα στην καταπολέμιση της μιζέριας), να κλαις να βγάλεις όλη τη στεναχώρια και το "ουφ" που έχεις μέσα σου, να κοιμάσαι όσο περισσότερο μπορείς (αν μπορείς να κοιμάσαι).
Ότι και να κάνεις πάντως κάντο με αξιοπρέπεια, δεν χρειάζεται να ξεφτυλίζεσαι. (Ακούς Σμαρούλα??)
Τελικά πρέπει να ψάξεις βαθύτερα μέσα σου και να δεις ότι πάντα υπάρχει μια σπίθα! Πάντα θα υπάρχει και θα είναι αυτή που θα ανάψει τη φωτιά ... της ζωής σου και πάλι. Θα σηκωθείς ένα ωραίο πρωί και θα δείς τη μέρα με διαφορετικό μάτι. Θα ρουφήξεις και την πιο μικρή σταγόνα χαράς που μπορείς να βρεις σε μια βροχερή μέρα (σαν τη σημερινή).
Το σίγουρο είναι ότι κάποια στιγμή η μιζέρια χτυπάει την πόρτα όλων μας. Το θέμα είναι αν τελικά την αφήσουμε να μπει κατά πόσο είμαστε καλοί ... οικοδεσπότες ή είμαστε "αγενείς". Κατά πόσο θα την αφήσουμε να μας επηρεάσει, κατά πόσο θα την αφήσουμε να μας "αλλοιώσει", να επηρεάσει τις "σχέσεις" μας και κατά πόσο είμαστε σε θέση να ανοίξουμε την πόρτα και να την ... πετάξουμε έξω. Η μιζέρια λοιπόν μπορεί να σε οδηγήσει από το χειρότερο άκρο στο ιδανικό. Από την απόλυτη δημιουργηκότητα (σε μένα δεν παίζει αυτό το σενάριο, από την στιγμή που έχω την .... απόλυτη άρνηση για όλα), στην κατάθλιψη (εδώ κάπου είμαστε τι τελευταιες μέρες) μέχρι και το θάνατο (no comment). Εννοείται πως δεν μιλάμε για τη μιζέρια που έχουν κάποιοι μόνο και μόνο για να τυγχάνουν "καλύτερης" αντιμετώπισης από τους γύρω τους. Μιλάμε για την "φυσιολογικη" (αν μπορεί να υπάρξει τέτοιος όρος) μιζέρια που μπορεί να συμβεί στον καθένα μας όταν για παράδειγμα χάσουμε μια καλή ευκαιρία στη δουλειά μας, όταν δεν γράψουμε καλά στις εξετάσεις στο πανεπιστήμιο κ.τ.λ., μιλάμε δηλαδή για "απόλυτα ελεγχόμενο περιβάλλον και συνθήκες". Έτσι λοιπόν ο καθένας μας έχει "δικαίωμα" ελάχιστες φορές στη ζωή του να μιζεριάσει. Να σε πάρει από κάτω, να πιάσεις πάτο, να κάνεις ότι βλακεία σου έρθει στο κεφάλι και να ξαναβγείς στην επιφάνεια. Συνήθως, και μάλλον αυτο ειναι το ιδανικό, κρατάς τη μιζέρια σου για την δικιά σου και μόνο πάρτη, δεν χαλάς τους άλλους ούτε το βροντοφωνάζεις. Υπάρχουν και εξαιρέσεις που ίσως χρειάζεσαι ένα σοκ να σε ταρακουνήσει και γι αυτό το λόγο τη μοιράζεσαι με άλλους. Είναι φορές που προσπαθείς από μόνος/η να βγείς από την άθλια αυτή κατάσταση και δεν μπορείς!!
Στην πραγματικότητα είναι ένα πάρα πολύ άσχημο συναίσθημα, σε κάνει .... Προμηθέα! Σου τρώει τα σωθηκά σου! Σε καταστρέφει. Όσο δεν την αντιμετωπίζεις τόσο αντριώνει τόσο σε κυριεύει τόσο σε καταστρέφει. Το χειρότερο είναι να την συνηθίσεις και να την αποδεχτείς. Να πιστέψεις πως ότι ήταν να παει στραβά πήγε και δεν εχει επιστροφή, όλα γίνονται χειρότερα ώρα με την ώρα μέρα με τη μέρα. Να εφαρμόσεις από μόνος/η σου όλους τους νόμους του Μέρφυ και να περιμένεις τα χειρότερα.
Τι μπορείς άραγε να κάνεις για να ξεφύγεις από αυτή την κατάσταση? Να πιείς όλο το Βόσπορο (δεν βοηθάει και πολύ εε?? , ασε που θα βάλεις και άλλο επιπλέον βάρος), να αρχίσεις το κάπνισμα (και αφού θα έχεις καπνίσει κανα δυο τρία τέσσερα λιβαδια απο Old Holborn να μην μπορείς να πάρεις τα πόδια σου στο τένις), να το ρίξεις στα γλυκά (και πάλι όμως έχεις αποτέλεσμα την αύξηση του σωματικού βάρους το οποίο μπορεί και να έχει τα ακριβώς ανάποδα αποτελέσματα στην καταπολέμιση της μιζέριας), να κλαις να βγάλεις όλη τη στεναχώρια και το "ουφ" που έχεις μέσα σου, να κοιμάσαι όσο περισσότερο μπορείς (αν μπορείς να κοιμάσαι).
Ότι και να κάνεις πάντως κάντο με αξιοπρέπεια, δεν χρειάζεται να ξεφτυλίζεσαι. (Ακούς Σμαρούλα??)
Τελικά πρέπει να ψάξεις βαθύτερα μέσα σου και να δεις ότι πάντα υπάρχει μια σπίθα! Πάντα θα υπάρχει και θα είναι αυτή που θα ανάψει τη φωτιά ... της ζωής σου και πάλι. Θα σηκωθείς ένα ωραίο πρωί και θα δείς τη μέρα με διαφορετικό μάτι. Θα ρουφήξεις και την πιο μικρή σταγόνα χαράς που μπορείς να βρεις σε μια βροχερή μέρα (σαν τη σημερινή).
No comments:
Post a Comment