Υπάρχει λόγος που γράφω αυτό το ποστ σήμερα. Το γράφω στον απόηχο ενός "περίεργου" Σαββατου. Όχι απαραίτητα κακού περίεργου Σαββάτου, γι αυτο μην πάει ο νους σας στο κακό. Μια χαρά Σαββατο ήταν με βολτίτσα στη θαλασσα και ουζάκια. Κουβεντούλα που ξεκίνησε νωρίς χαλαρή και εξελίχθηκε αργά σε φιλοσοφική. Σε μια κουβέντα που υπόθηκαν πολλές και μεγάλες αλήθειες. Αληθεία πόσες φορές σας έχει τύχει να πείτε μια κουβέντα ή δυο λόγια τα οποία τα εννοείτε πραγματικά και απλά τα λέτε γιατι θέλετε να το μαθει ο "ακροατής" σας (και βάζω ακροατής γιατι μπορεί να είναι φιλος/η γνωστός/ή ή ακόμα αν θέλετε και το έταιρον σας ήμισυ); Πόσες φορές λετε κάτι το οποίο εννοείτε αλλά δεν περιμένετε απάντηση για αυτό; Πολλές πιστεύω. Έτσι και εγώ πριν μέρες είχα πει μια κουβέντα την οποία εννοούσα από την αρχή της μέχρι και το τέλος της. Την είπα γιατί ήθελα έτσι απλά να την ξέρει ο δικός μου "ακροατής". Δεν περίμενα απάντηση το μόνο σίγουρο. Χτες λοιπόν πήρα απάντηση η οποία και με έκανε να χαρώ ιδιαιτέρως για πολλούς και διάφορους λόγους.....
Έλα φίλε και πες μου δυο λόγια απλά
Η μοναξιά μου περνάει σαν είσαι κοντά
Είν’ η φωνή σου στη λύπη γλυκός λυτρωμός
Και στης ζωής στο ταξίδι πιστός οδηγός
No comments:
Post a Comment