One day...

... your life will flash before your eyes. Make sure its worth watching. Αυτό ακριβώς ήρθε στο μυαλό μου όταν και ξεκίνησα να διαβάζω την "στοιχειωμένη" τη βιολογια. Και εκεί με πήρε το παράπονο. Τι ακριβώς από την κατάσταση αυτή με αυτό το μάθημα είναι αυτό που λέμε "worth watching"? Η στεναχώρια, το άγχος ή η αποτυχία? Κανένα από αυτά δεν πληρεί τις προυποθέσεις αυτού που έγραψα. Το χειρότερο είναι πως κάτι τέτοιες στιγμές "παίρνει η μπάλα" και όλα αυτά που είναι worth watching. Τα σβήνει από το βιβλίο της ζωής μου και μένουν κενές σελίδες. Πολύ άσχημο να μένει η αποτυχία και όχι η επιτυχία. Έρχεται και πάλι λοιπόν η ώρα να σκεφτείς πόσο βλάκας είσαι που δεν μπορείς να περάσεις ΕΝΑ και μόνο μάθημα. Έχει καταντήσει αηδία η όλη φάση. Με διαλύει ψυχολογικά η πιθανότητα της νέας αποτυχίας. Το χειρότερο είναι πως δεν ξερω πως να αντιδράσω. Νομίζω πως δεν έχω το κουράγιο να το αλλάξω και το αφήνω έτσι. Αποτέλεσμα η μια αποτυχία να διαδέχεται την άλλη. Παίζει ρόλο και η χαμηλή μου αυτοπεποίθηση και αυτοεκτίμηση (εγώ τα λέω αυτογνωσία με μια λέξη) ίσως και η αυστηρότητα με την οποία με κρίνω. Αλλά και πάλι δεν μπορώ ούτε να αποτύχω "καλύτερα". Ο Samuel Becket είχε πει: "Ever tried. Ever failed. No matter. Try again. Fail again. Fail better.", εγώ προς το παρόν είμαι στο try again and fail again. Ούτε και να αποτύχω σωστά ρε προδότη μου δεν μπορώ. Τέσπα το κόβω εδώ δεν θέλω να το συνεχίσω άλλο για διάφορους λόγους ...

Πίσω στην χομπιτότρυπα μου...

Καλό βράδυ ...