Πέρασε κιόλας ένας χρόνος. Ένας χρόνος από τη μέρα που αποφάσισα να κάνω επέμβαση στα μάτια μου. Σκεφτόμουν τότε αν θα έπρεπε να επιλέξω LASIK ή PRK αφού τα ματάκια μου "σήκωναν" και τις δύο. Η απόφαση ξεκάθαρη έπειτα και από συζήτηση με το γιατρό μου LASIK. Έτσι λοιπόν 9 Δεκέμβρη του 10 έιχε φτάσει η μεγάλη ώρα. Είχα ακολουθήσει πιστά τις οδηγίες του γιατρού αρχικα να φοράω 10-15 μέρες τα γυαλάκια μου και για το πρωί πορτοκαλάδα απαραίτητα. Ήθελα να πάω μόνη μου γιατί το θεωρούσα και εύκολο να φύγω μετά (και βασικά δεν ήθελα με την καμία να ταλάιπωρήσω κανέναν και ειδικά τη μανα μου εκείνη ακριβώς την περίοδο για ειδικούς λόγους). Μετά από ομηρικούς καυγάδες ήρθε η μάνα μου μαζί (και μεταξύ μας καλά που έκανε γιατι είχε πολύ πλάκα το πως έφυγα). 10:00 μου ειχε πει να είμαι εκεί όπως και έγινε. Κατα τις 10:30 μου έδωσαν οι κοπέλες εκεί και ένα ηρεμιστικό (καλά μη φανταστείτε κιόλας για τίποτα σπουδαίο, αφού εμένα δεν με πολυέπιασε) για να χαλαρώσω, έκανα τον τελευταίο έλεγχο πριν την επέμβαση και περίμενα. Γενικά ήμουν χαλαρή και άνετη, είχα δει και στο internet τι και πως είναι η επέμβαση (και πιστέψτε με για κάποιον που θέλει να κάνει μια από τις δύο μεθόδους είναι αποτρεπτικό να το δει πως είναι) και γενικά περίμενα τη σειρά μου υπομονετικά. Η ώρα έχει πάει 11:20 και πλησιάζει η στιγμή που θα ακούσω το όνομά μου. 11:25 έφασε η μεγάλη ώρα. "Έλα Σμαρούλα μου πάμε ..." Προς το παρόν εξακολουθώ να είμαι ήρεμη, ψύχραιμη και χαλαρή. Μου φοράνε μια μπλούζα χειρουργείου, παπουτσάκια χειρουργίου και σκουφάκι χειρουργείο και μπαίνω στην αίθουσα επεμβάσεων. Το πρώτο που αισθάνθηκα ήταν κρύο (δεν το περίμενα κιολας τόσο κρυο) το επόμενο αν και χωρίς γυαλιά ο περίεργος φωτισμός και το τρίτο πως μέσα στο χειρουργείο είχε 2 γιατρούς (αυτόν που μου έκανε την επέμβαση και αυτόν που ήταν μαζί με το χειριστή), 2 νοσοκόμες και τον χειριστη του μηχανήματος. Ξαπλώνω λοιπόν στο κρεβάτι νομίζοντας πως είμαι ακόμα χαλαρή. Ο γιατρός μου πάνω από το κεφάλι μου μου μιλάει και αστειεύται για να με ηρεμήσει, τσεκάρει τους ώμους μου να δει πόσο χαλαρή είμαι και λέει "Μην αγχώνεσαι Σμαρούλα μου χαλαρά ήρεμα όλα καλά θα πάνε". Εκεί κατάλαβα πως όντως δεν ήμουν και πολύ χαλαρή. Πλέον όμως έπρεπε να ηρεμήσω. Μου αποστειρωνει την περιοχή γύρω από τα μάτια και ξεκινάει τη διαδικασία. Μου κλείνει το ένα μάτι και πάει σε αυτό που θα ξεκινήσει. Αν δεν κάνω λάθος μου έκλεισε πρώτα το αριστερό αλλα μικρή σημασία έχει. Με ρωτάει αν θέλω να μου λέει τι κάνει ή αν δεν θέλω. Ως περίεργος άνθρωπος θέλω να ξέρω τι ακριβώς γίνεται. Μου εξηγεί με κάθε λεπτομέρεια την κάθε του κίνηση. Δεν θα μπω σε πολλές λεπτομέρεις τι μου έλεγε τι ακριβώς έκανε απλά μόνο ένα θα αναφέρω και αυτό γιατί ήταν το "συγκλονιστικότερο" μέρος της επέμβασης. Μου λέει λοιπόν ο γιατρός: "Τώρα Σμαρούλα μου θα κατεβάσω στο μάτι σου ένα εργαλείο το οποίο λέγεται μικροκερατόμος και είναι αυτό που θα κάνει την τομή. Εσύ όπως έχουμε πει ακόμα παρακολουθείς το κόκκινο το φωτάκι. Το κατεβάζω...τώρα για λίγα δευτερόλεπτα δεν θα βλέπεις τίποτα, τώρα δεν βλέπεις κάτι κορίτσι μου μην ανησυχείς είμαι εγώ εδώ και βλέπω εγώ για σένα". Οκ οκ οκ εκεί ήταν το δυσκολότερο μέρος του χειρουργείου, η κουβέντα "βλέπω εγώ για σένα" μου φάνηκε άστα να πάνε εκείνη τη στιγμή, τα χρειάστηκα κανονικά. Πέρασαν χίλιες σκέψεις σε μερικά δευτερόλεπτα από το μυαλό μου και κρατήθηκα να μην του πω "Κοίτα καλά μόνο μην έχουμε καμιά ιστορία". Μόλις έκανε την τομή και σήκωσε το μηχάνημα οκ είχα φως στα μάτια μου. Δεν θα περιγράψω τι έκανε και τι δεν έκανε δεν έχει σημασία εξάλλου. Η ίδια διαδικάσία και από το άλλο μάτι. Με σηκώνει από το κρεβάτι μου δίνει στα χέρια μου τα άχρηστα πλεον γυαλάκια μου και μου λέει κράτα κλειστά τα ματάκια σου για μια ώρα και θα σε δω πάλι. Εδώ να σας υπενθυμίσω πως 11:25 με φώναξε και 11:35 καθόμουν δίπλα στη μάνα μου και πάλι. Περίμενα για μια ωρίτσα είδε και πάλι τα ματάκια μου και όλα είχαν παέι καλά. Περίμενα κανένα τεταρτάκι ακόμα, μου έδωσε οδηγίες για το τι θα κάνω τις επόμενες μέρες και έφυγα. Φόρεσα λοιπόν τα γυαλάκια του ηλίου τα οποία ήταν και απαραίτητα και κατεβήκαμε κάτω. Εκεί κατάλαβα πως έιχε δίκιο όταν μου έλεγε να έρθει και κάποιος μαζί σου να σε συνοδεύσει όταν θα φεύγεις. Φοβόμουν να ανοίξω τελείως τα μάτια μου, με ενοχλούσε και το πολύ φως και γενικά ήταν λίγο σουρεαλ η κατάσταση. Φτάσαμε σπιτάκι μας έπεσα και για νάνι ένα καλό διωράκι και από εκεί και μετά όλα τζετ!!
Σουπερ το συναίσθημα να μην ψάχνεις τα γυαλιά σου το πρωι, να μην χρειαζεται να κουβαλάς γυαλιά, φακούς υγρά και ένα σωρό άλλα κερατολογια μαζί σου όπου πας. Αν υπάρχει κάποιος που το σκέφτεται ακόμα αν θα την κάνει την επεμβαση ανεπιφύλακτα του λέω ΝΑΙ. Αξίζει το κάθε σεντ που θα δώσεις για μια τέτοια επέμβαση.
Σήμερα λοιπόν τα καινούργια μου ματάκια έγιναν ενός έτους, να τα χαίρομαι. ;-)
Να έχετε μια καλή Παρασκευή και ένα ακόμα καλύτερο ΣΚ.
No comments:
Post a Comment