Xμμμ 200 και προχωραμε

Λαέ μου όπως θα έλεγε και ο αγαπητός Σταύρος. Πάει καιρός που δεν έχω γράψει αλλά όλο αυτό το διάστημα έχω μιζεριάσει απίστευτα. Οκ είχα και αρκετή δουλειά αλλά περισσότερο γκρίνιαζα (πως γενεν ατο??) και μιζέριαζα (ατό πως γένεν επίσης??) γι αυτό και δεν έγραφα. Τη μπόρα λοιπόν την πέρασε άλλος live. Τι face to face μιζερια και γκρίνια, τι τηλεφωνική μιζέρια και γκρίνια, τι μέσω mail γκρινιαρομιζέρια, τι μέσω gtalk γκρίνια. Γκρίνια, γκρίνια, γκρίνια και μιζέρια, μιζέρια, μιζέρια. Υπερευαισθησια μέχρι εκεί που δεν πάει. Παρεξηγήσεις τελικά από το πουθενά. Εντάξει τους τα έσπασα τα νεύρα. Πάλι καλά που δεν με ξεχε@#$% και περισσότερο. Οκ παιδια λιγάκι ακόμα υπομονή περνάω τις φάσεις μου το προσπαθώ και το παλεύω. Ο κιαρατάς ο διακόπτης δε δουλεύει ακόμα. Sorry αν σας έσπασα τα νεύρα, και στα δικά μου επίσης το ίδιο έκανα. Sorry αν δεν με αντέχετε/ανέχεστε άλλο και εγώ το ίδιο είμαι με τον εαυτό μου. Λίγη υπομονή και όλα θα στρώσουν. Θα γελάω και πάλι με την καρδιά μου. Προς το παρόν έχω ανάγκη "από φροντίδα, αγάπη και προδέρμ".

Πάμε λοιπόν σε ένα ωραίο ΣΚ αλλά κυρίως ήρεμο χωρίς μιζέριες και χωρίς γκρίνιες. Και όπως λέει και το κολλητάρι ... "ξεκόλλα το μυαλό σου, όλα εκεί μέσα είναι".

Υ.Γ. Και φυσικά θυμάμαι, άκουσα και καταλαβαίνω ΟΛΑ οσα είπαμε το Σάββατο.

Όμορφα ... mails.

Είναι όμορφο να λαμβάνεις mails από ανθρώπους που έχεις πάρα πολύ καιρό να τους δεις και να τους μιλήσεις. Και μέσα στα "όμορφα" λόγια που σου γράφουν σου λένε πως σε έχουν στο μυαλό τους, αλλά η σκέψη τους γίνεται περισσότερο έντονη όταν ακούν αυτό το πολύ ωραίο τραγούδι. Είναι σπουδαίο πράγμα η ειλικρινής θύμηση. Αλλά ακόμα και αν δεν είναι η συγκεκριμένη θύμηση ειλικρινής δεν παύει να είναι ωραίος ο συνδιασμός του τραγουδιού και της επικοινωνίας. Πίστευα πως μόνο εγώ συνδιάζω ήχους και μυρωδιές με τους ανθρώπους. Να όμως που το κάνουν και άλλοι. Σε ευχαριστώ για τη θύμηση αλλά και για το τραγούδι ...

Εγώ να ξέρεις πως σε σκέφτομαι και σε θυμάμαι όταν ακούω το αγαπημένο σου του Πορτοκάλογλου ....

Bis zum nächsten Mal.

A flash of ... light

Σήμερα με έπιασε για μια ακόμη φορά η γνωστή για μένα διαδικασία του φλασμπακινγκ (ελληνικότατο δε νομίζεις? ;-) ). Αυτή τη φορά ξεσκόνιζα παλιότερα πόστ που έχουν γραφτεί σε αυτό εδώ το μπλογκ. Πλάκα πλάκα κρατάει χρόνια αυτή η κολώνια. Σχεδόν 4,5 χρόνια ζωής έχει αυτό το γκρινιαρομπλογκάκι. Με άλλωτε όμορφα και άλλωτε "γκρινιάρικα¨ποστς. Με χαρές και με λύπες από όλα έχει μπαξές. Πόσο όμως έχει αλλάξει η ζωή μου μετά από 4,5 χρόνια? Πολύ και σε πολλά. Βγήκαν άνθρωποι από τη ζωή μου μπήκαν κάποιοι άλλοι. Άλλαξα και σας άνθρωπος αρκετά. Μόνο τη γκρίνια δεν έκοψα αλλά είπαμε αυτό είναι "κατασκευαστικό". Μην πω πως ούτε με λοβοτομή δεν θα μου φύγει. Τέλος πάντως έτσι είμαι κάποιοι με αντέχουν κάποιοι άλλοι όχι. That's fine and fair enough for me.

Είμαι στο γραφείο, ακούω jazz μουσικούλα,"ταξιδεύω" και γράφω ποστάκια ενώ κανονικά θα έπρεπε να δουλεύω και να κλείσω κάποια pendings που οπως φαινεται θα με περιμένουν την άλλη βδομάδα. Ευτυχώς είναι Παρασκευή σήμερα και έτσι θα χαλαρώσουμε το ΣΚ λιγάκι, γιατι σήμερα αισθάνομαι ότι είναι μια από τις difficult days με περίεργη ψυχολογία, συνθήκες, σκέψεις και συναισθήματα τα οποια και παίζουν εκεινο το περίεργο συνωμοτικό παιχνίδι που δεν αργεί να σου φέρει ένα μαύρο σύννεφο πάνω από το κεφάλι και να σου κάνει τεράστιο το οποιοδήποτε μικρό πρόβλημα που έχεις. Λέω να μη δώσω και πολύ σημασία στη σημερινή μέρα. θα προσπαθήσω να σκεφτώ ανθρώπους που αγαπάω και με αγαπάνε, θα προσπαθήσω να σκεφτώ κάτι που με ηρεμεί,ή ένα μέρος που θα ήθελα να πάω και θα βάλω τέρμα στα ακουστικά μου το αγαπημένο μου τραγούδι. Όλα αυτά με την ευχή και την ελπίδα αύριο να ειναι μια καλύτερη μέρα με λιγότερες σκέψεις και προβληματισμούς.

Άντε Σμαρούλα αφιερωμένο το σημερινό πόστ σε σένα που αυτή την ώρα νομίζεις πως όλος σου ο κόσμος καταρρέει.