Verba volant scripta manent....

Πριν καιρό άρχισα να έχω κάποιες υποψίες ότι δεν μπορώ να αντισταθώ άμα βλέπω λευκό χαρτί. Κάτι με προκαλούσε να πάρω το στυλό και να γράφω λέξεις, να τραβάω γραμμές, να ζωγραφίζω. Καμία σελίδα δεν έπρεπε να είναι άδεια, κανένα κομμάτι χαρτιού δεν επιτρεπόταν να μείνει λευκό. Οι υποψίες μου επαληθεύτηκαν σήμερα. Στην προσπάθεια μου να διαβάσω και ενώ είχαν περάσει κάμποσες ώρες μεταξύ ποιοτικού διάβασματος και ονειροπόλησης (αλήθεια πιστεύετε ότι η ονειροπόληση είναι χαμένος χρόνος από τη ζωή μας??) άρπαξα ένα κομμάτι λευκού χαρτιού ίσως το τελευταίο που είχε μείνει από κάποιες πρόχειρες σημειώσεις που κρατούσα. "ΚΑΝΕΝΑ ΧΑΡΤΙ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΜΕΝΕΙ ΛΕΥΚΟ" σκέφτηκα. Αρχικά μουντζούρες, στη συνέχεια συμμετρικά σχήματα και τέλος λέξεις. Πολλές σκόρπιες λέξεις σε όλα τα σημεία του χαρτιού. Κάθε μια από αυτές μου έλεγε και πολλά και τίποτα. Κάτι ανάλογο θα μπορούσα να κάνω σε word, σε notepad, αλλά κατάλαβα ότι τις περισσότερες φορές αυτολογοκρίνομαι. Ίσως είναι και καλύτερα έτσι. Παρόλα αυτά σε αυτό το blog αισθάνομαι την ανάγκη να μοιραστώ κάποιες από τις σκέψεις μου μαζί σας. Δεν καταλαβαίνω όμως γιατί ώρες ώρες μας πιάνει να βγάζουμε τα "εσώψυχα" μας στους άλλους? Γενικά τις περισσότερες φορές αντιστέκομαι στον πειρασμό να γράψω αυτό που αισθάνομαι όπως ακριβώς το αισθάνομαι και ξέρετε γιατί?? Γιατί "verba volant scripta manent" ή αλλιώς τα γραπτά μένουν τα λόγια φεύγουν ("πετούν μακριά"). Μάλλον όμως δεν είναι μόνο αυτό. Φοβάμαι να μην το μετανιώσω, φοβάμαι μην παρεξηγηθώ, φοβάμαι...... Για να μην στεναχωρήσω και να μην στεναχωρεθώ, να μην πληγώσω και να μην πληγωθώ, να μην εκθέσω και να μην εκτεθώ. Ίσως να φοβάμαι ακόμα και την κριτική σας αλλά ακόμα χειρότερα φοβάμαι τη δική μου.... Λέτε τελικά αυτός να είναι ο λόγος της αυτολογοκρισίας μου, ή τελικά ο λόγος που δεν μπορώ να αντισταθώ σε κανένα μα κανένα λευκό χαρτί???