La Passione

Καιρό τώρα ήθελα να γράψω ένα ποστ για "το πάθος" αλλά παντα κάτι άλλο έγραφα, υπάρχει και το γνωστό πρόβλημα της αυτολογοκρισίας μου και έτσι ποτέ δεν ολοκληρωνόταν η προσπάθεια αυτή. Σήμερα όμως το πήρα απόφαση θα γράψω για "το πάθος", θα γράψω κάποια πράγματα πως τα αισθάνομαι και πως τα βλέπουν τα δικά μου τα μάτια με την πάντα απαραίτητη αυτολογοκρισία. Ο λόγος που το κάνω αυτό σήμερα είναι μια κουβέντα που είχα προχτές η οποία με έβαλε σε σκέψεις! Για να το πάρουμε λοιπόν από την αρχή.


Τελικά προκαλώ την .... τύχη μου ή παίζω με τα οριά μου? Θέλω να πάω τη ζωή μου στο κόκκινο, σα να θέλω να περνάω πάντα με κόκκινο ένα πράγμα.

Το πάθος για τη ζωή

Από μικρό παιδάκι συμπεριφερόμουν διαφορετικά από τα άλλα παιδάκια της ηλικίας μου. Δεν έπαιζα με κούκλες αλλά με μπαλίτσες δεν ήθελα τα κλασσικά δώρα που κάνουν σε ένα παιδάκι αλλά πάντα ήθελα (και ιδιαίτερα αν είχα την επιλογή εγώ) πρακτικά πράγματα, αυτά που μου ήταν χρήσιμα και οχι περιττά και αυτά που είχα ανάγκη. Έχουν να το λένε οι γονείς μου ότι σαν παιδί δεν ζήτησα ένα παιχνίδι, έχει να το λέει και ο θείος μου που ειχε παρει τα ξαδέρφια μου και μένα να πάμε στο "ΜΙΝΙΟΝ" (πωπωπω τόσο παλιά εεε?) και όταν μας ρώτησε τι θέλαμε για να μας πάρει από κάτι απάντησα "δεν θέλω κατι θείε σε ευχαριστώ, δεν υπάρχει κάτι που να χρειάζομαι αυτη τη στιγμή". Δεν το έκανα για να είμαι το καλό παιδί το έκανα γιατί το πίστευα και το υποστήριζα με "παθος" (αν δεν χρειάζομαι κάτι δεν υπάρχει λόγος να το αποκτήσω). Έτσι σύμφωνα με το δικό μου μυαλό πάντα ζούσα έντονα και με πάθος την παιδική μου ηλικία. Ήθελα να είμαι ώριμη από μικρό παιδί (χωρίς τότε να καταλαβαίνω τι σημαίνει ωριμότητα).
Με τα πολλά φτάσαμε και στο σήμερα. Θέλω να ζω τη ζωή μου έντονα και χωρίς υποχωρήσεις (αυτό το τελέυταίο δεν το έχω καταφέρει πάντως όσο και αν το προσπαθώ). Θέλω να ζω τη ζωή μου και όχι μια ζωούλα, να έχω την δουλειά μου και όχι μια δουλίτσα (στην οποία παρεπιμπτόντος χρωστάω ένα κέρασμα κάτι σε "φαρμάκι ον δι ροκς" ή κάτι σε "φαρμάκι ον αις" :-) ) , την οικογένεια μου και όχι μια οικογενειούλα κ.τ.λ Τα θέλω όλα στο max. Το πέρασμά μας από τη γή είναι σύντομο και πρέπει να "γευτούμε" τα πάντα ή όσο το δυνατόν περισσότερα. Θέλω τελικά να ζω τη ζωή μου στα όρια και χωρίς όρια, να διώξω όλα όσα με στεναχωρούν και με προβληματίζουν να ζω κάθε λεπτό λες και αυτό είναι το τελευταίο μου σε αυτό τον κόσμο.

Το πάθος για την ομάδα μου

Θα βγω και θα βροντοφωνάξω ναι ... ΕΙΜΑΙ ΓΑΥΡΟΣ , τιμή μου και καμάρι μου! Ώρες αμέτρητες στο γήπεδο σε όποια θύρα καταφέρω να βρω εισιτήριο, ώρες αμέτρητες να βλέπω την ομαδάρα μου σε όλα τα αθλήματα ακόμα και στο υποβρύχιο τάβλι. Κάθε τι κόκκινο με παθιάζει! Με εξιτάρει! Θέλω να κλείνει η φωνή μου κάθε φορά που πάω στο γήπεδο τόσο όσο να μην μπορώ για μια εβδομάδα να μιλήσω (και σε αυτο δεν τα καταφέρνω καλά, το κατάφερα μόνο μια φορά φέτος, το παλεύω όμως). Να εκτονωθώ ρε παιδί μου στην τελική να βγάλω όλη μου την αρνητική ενέργεια. Αλήθεια λίγη εκτόνωση μου έλλειψε τελευταία και πρέπει για να έρθω στα ίσια μου!

Το πάθος για τους ανθρώπους

Έχω ένα πολύ μεγάλο μειονέκτημα δένομαι και κολλάω πολύ εύκολα με τους ανθρώπους με τους οποίος κάνω παρέα! Δεν έχω πολλούς ανθρώπους κοντά μου από επιλογή αλλά είμαι "παθιασμένη" με αυτούς τους λίγους. Δεν θέλω να τους χαλάω χατήρι, δεν θέλω να είναι στεναχωρημένοι, θέλω να έχουν το ίδιο πάθος και τα "ιδια παθη" με μένα!! Το πάθος για τους ανθρώπους γενικά είναι και καλό και κακό, καλό αν μπορείς να μοιραστείς τα ίδια πάθη κακό αν είσαι μόνο εσύ που έχεις το πάθος ( ;-) και ο νοών νοείτω).


Γενικά το έχω πάρει απόφαση θα ζώ με τα .... "δικά μου πάθη" γιατί στην τελική δεν έχω να χάσω κάτι!

Υ.Γ. Επειδή το σημερινό μου πόστ έχει και πάλι μια δόση γκρίνιας, κλάψας και μουρμούρας και επείδη εμένα με έπιασε σήμερα να σας βομβαρδίσω με όλα αυτά παρακαλώ να σκεφτείτε ότι γι αυτό ντε είναι οι φίλοι για τα δύσκολα, οπότε δείξτε λίγη κατανόηση, έχω ανάγκη από φροντίδα και προδέρμ. ;-)

Αυτά για σήμερα (με λιγότερη αυτολογοκρισία από ποτέ) και με το τραγούδι ..... των τίτλων.