Εξεταστική ...

Με μια πρόταση μπορώ να περιγράψω πλήρως την εξεταστική μου. "Η χειροτερότερη περίοδος της ζωής μου μέχρι την επόμενη εξεταστική".

Από μικρό παιδί είχα πάντα πρόβλημα με τις εξετάσεις. Ποτέ δεν ήμουν ψύχραιμη όσο καλά και να είχα διαβάσει. Πάντα κάτι πάθαινα. Μα μια το στομάχι μου (που είναι και το συνηθέστερο) μα μία τρομερός πονοκέφαλος, μα μια άλλη ζαλάδα και τέλος άνοιγμα μύτης. Το γελιοδέστερο δε όλων είναι που ξεραίνονται τα μάτια μου από το αγχος και μου .... βγαίνουν οι φακοί επαφής.
Κλασσική περίπτωση Σμαρούλας αυτή η Κυριακή που μας πέρασε. Από τη μια να γελάει κανείς μαζί μου και από την άλλη να κλαίει με αυτά που τράβηξα. Μετά από πολύ άσχημο και κουραστικό βραβυνό ύπνο φτάνω στην αίθουσα εξέτασης. Εκεί έχουν πάει κάποιοι συμφοιτητές μου νωρίτερα για τις "καλές" θέσεις (ειλικρινά πότε δεν κατάλαβα ποιά θέση θεωρείται καλή και ποιά κακή για ένα φοιτητή, αλλά τέλος παντων) και ο ένας από τους καθηγητές. Τους καλημερίζω και αφήνω τα πράγματα μου. Πάω να πάρω και ένα καφέ για να με τονώσει και νεράκι βεβαιως βεβαίως και επιστρέφω. Κάθομαι στη θέση μου και αρχίζω ασκήσεις ψυχραιμίας. Μέχρι εδώ όλα καλά, μας μοιράζουν κόλλες μετά από λίγη ώρα θέματα και ξεκινάω να διαβάζω τα θέματα όλα ώστε να ξεκινήσω από αυτό που ξέρω καλύτερα ώστε να μην χάσω χρόνο (πράγμα που έχω πάθει πολλές φορές). Στην πρωτη μισή ώρα αρχίζει να με πονάει έντονα το στομάχι μου και αρχίζει να με λούζει κρύος ιδρώτας (όχι γιατι δεν ξέρω τα θέματα ή γιατι δεν μπορώ να τα παλέψω, αλλά και μόνο στην ιδέα οτι εξετάζομαι εκείνη την ώρα χαλιέμαι), τα πρώτα συμπτώματα πονοκεφάλου κάνουν την εμφάνιση τους μαζί με ζαλάδα. Το κακό δεν έχει ολοκληρωθεί ακόμα αφού στεγνώνουν τα μάτια μου και βγαίνει ο ένας φακός επαφής μου, προσπαθώ να τον βάλω πάλι και έρχεται ο καθηγητής που με εχει πάρει χαμπάρι τι σταυρό κουβαλάω εκείνη την ώρα και μου λέει ευγενικά πήγαινε στην τουαλέτα να βάλεις το φακό σου και ρήξε λίγο νερό στο πρόσωπο σου να συνέλθεις είσαι χλωμή. Πηγαίνω λοιπόν κυρία στο μπανιο βάζω το φακό μου αφού καταφέρνω να κατακοκκινίσω το μάτι μου, νεράκι στο μουτράκι δεν το στεγνώνω και καλα για να με δροσίζει μπας και συνέλθω και επιστρέφω στη θέση μου. Ο καθηγητής με ύφος συγκαταβατικό και δηλωτικό γιατί τραβάς τέτοιο ζόρι έρχεται και με ρωτάει αν όλα ειναι καλά. "Φυσικα, φυσικά, ευχαριστώ" ηταν η απάντηση που πήρε και απομακρύνθηκε από δίπλα μου. Πίστευα πως μπορόυσα να γράψω λίγο πιο ήρεμα πλέον. Είχα όμως υπολογίσει χωρίς τη .... μύτη μου. Στα επόμενα 20 λεπτά είχε ανοίξει και η μύτη μου και έτρεχε συνέχεια και στα δύο ρουθούνια. (Φαντασου να μην ειχα καυτηριάσει και το αγγειάκι μου πριν λίγο καιρό ... :-( ). Η κόλλα μου χάλια, τα θέματα ομοίως, τα χέρια μου στα ίδια χάλια και εγώ πάλι να τρέχω στην τουαλέτα για να ξεπλύνω χέρια και πρόσωπο.
Άρχισα να γελάω από τα νεύρα μου και από την ατάκα του καθηγητή μου "Πως να γράψεις βρε κορίτσι μου αφού έχεις επιβεβαιώσει σχεδόν όλους τους νόμους του Μέρφυ".
Την τύχη μου μέσα. Δεν μπορώ να το παλέψω με τίποτα το ρημάδι το αγχος μου.
Και όλα αυτα .... πριν δώσω καν το τιμημένο μάθημα που δεν γουστάρω δεν με γουστάρει και αυτό.

Αει σιχτίρ με τις εξεταστικές μου ... @#@$%@^@&$@#
Είναι δυνατόν κάθε φορά που γράφω να χάνω και χρόνια από τη ζωή μου?? Να μου πείς με τόσα που έχεις χάσει λόγω εξεταστικών δεν σου μένουν μάλλον και πολλά. :-)

Υ.Γ Είμαι σίγουρη πως έχω σπάσει τα νεύρα των δικών μου ανθρώπων έτσι που γίνομαι κάθε φορά που γράφω (το ξέρω πως γίνομαι άλλος άνθρωπος και δεν με αναγνωρίζω ούτε και εγώ) αλλά αυτοί που πραγματικά με αγαπάνε με νιώθουν και καταλαβαίνουν τι τραβάω. Είπαμε ..... φροντίδα και προδέρμ για λίγο καιρό ακόμα. :-)